حسین دهباشی در دلنوشته پیش رو با تاکید بر اینکه یک‌چیزی هست به نامِ غُرور، که آدمی را کور کرده و به چاه می‌اندازد، یکی چیزِ دیگری هم هست به اسمِ عاقبت به خیری، خدا کُند قسمتِ همه‌مان شود؛ می گوید کار این روزهایش تأسف خوردن برای محمد نوری زاد و اباذر نوری زاد است!

تا قبل از دستورِ او برایِ تجاوزهایِ دست‌جمعی و کُشتارِ همهء همهء هشت‌هزار زن و کودکِ تنها و غیرِ مُسلح در «سربرنیتسا» شهری مُسلمان‌نشین که کلّیه مردانِ بالایِ چهارده سال‌اش با اعتماد به آتش‌بسِ پیشنهادیِ شورایِ امنیت و قولِ کُلاه‌آبی‌هایِ سازمانِ‌ملل از آن بیرون رفته بودند تا تنها چندساعتِ بعد خبرِ «بزرگ‌ترین و فجیع‌ترین نسل‌کشی تاریخِ مُعاصرِ اروپا» به گوش‌شان برسد.

شاید بشود فرح را به صورت مثال تاریخی با ماری آنتوانت در انقلاب فرانسه مقایسه کرد؛ جمله مشهوری از ماری آنتوانت است که وقتی مردم پاریس از گرسنگی به کاخ می‌آیند برای اعتراض می‌گوید که اگر مردم نان ندارند بخورند، خب شیرینی بخورند.یعنی اصلا نمی‌دانسته که مواد اصلی نان و شیرینی آرد است، اگر آرد داشتند که ‌نان می‌پختند اصلا چرا باید شیرینی بپزند.