وقتي دستگاه فرهنگي كشور از يك‌ طرف تنها به نظارت و مميزي، آن ‌هم بدون هيچ‌گونه حمايت مادي و معنوي از هنرمندان و آثارشان سرگرم است و از طرف ديگر دستگاه ديپلماسي در انفعالي عجيب حاضر به حمايت حقيقي از گروه‌هاي نمايشي براي اجرا در آن‌سوي مرزها نيست

با نگاهی به آخرین جشنواره خارجی با موضوعیت ایران در پاریس و با توجه به موج سینمای سفارتی در کشور می‌بینیم که متاسفانه مجوز حضور خارجی فیلم‌های ساخت داخل راحت‌تر از پروانه نمایش داخلی صادر می‌شود و این از اصول یک ایرانی غیرتمند به دور است.