معمولا تئاتر در جامعه ما، تولد تا مرگش به همان ایام اجرائی‌اش برمی‌گردد که به یک‌ ماه تا ٤٠ روز می‌رسد و استثنائاتی هم هست که بیشتر از این بشود. اما پس از این مدت تازه می‌فهمی که پویایی و لطافت و بزرگواری تئاتر حین تولید و پیش‌تولید و پس‌تولیدش اتفاق می‌افتد و یکی از بازخوردهای متفاوتش این خواهد بود.

محمدرضا خردمندان، کارگردان « بیست‌ویک روز بعد » نشان داده که نگاه و موضعی همدلانه به مستضعفان دارد و آنها را به مثابه موجوداتی اضافی و خطرناک برای جامعه نمی‌بیند. طبقاتی که یا عملا از سینمای ما حذف شده‌اند یا به عنوان آدم‌هایی درجه 2 و قابل ترحم و محتاج نجات به تصویر کشیده شده‌اند.