دلم ضعف می‌رود برای دنیای مادری. دنیایی که متعلق به خودت نیستی. همه جا حضور کسی را احساس می‌کنی که آنقدر بی‌پناه است که فقط آغوش تو او را آرام می‌کند. آنقدر کوچک است که دست‌های تو هدایتش می‌کند.