در زمانهای نه چندان دور فضای بیرونی امام زاده ها در ایران انباشته از درختانی بود که مردم بر بالای قبور عزیزانشان می کاشتند و همین مطلب باعث ابادانی و صفای معنوی خاصی در امام زاده ها می شد بطوریکه این زیارتگاهها همواره انباشته از مردمی بود که هم برای زیارت قبور متعلق به خودآنجا می رفتند و هم برای زیارت امام زاده ای که نشان از عشق و علاقه مردم به اهل بیت و خاندان اهل بیت (ع) بود