در آغاز دهه چهل که هر روز صبح برای تهیه خبر از دادگاه‌ها، شعبه‌های بازپرسی سری به کاخ دادگستری می‌زدم، در سرسرای کاخ پیرمردی خنزرپنزری را می‌دیدم که در لباسی کهنه و گل و گشادی کنار پله‌های سنگی روی یک نیمکت چوبی نشسته و با نگاهی به ستون مخصوص تسلیت‌ها و مجالس ترحیم، یادداشت‌هایی برمی‌دارد.