ما همگی به خوبی وافقیم که رشد و یا پیشرفت اجتماعی یک جامعه صرفا به میزان تولید ناخالص ملی و یا رشد اقتصادی نیست. اما اغلب رهبران سیاسی بطور فراگیری جایگاه رفاه ملی و یا سلامت روانی جامعه را تاحدودی مورد اغماض قرار داده و اساسا کانون توجه خود را بر شاخص های سنتی اقتصادی متمرکز کرده اند.