نشست تهران در قاب يك رصد اطلاعاتي

پنج شنبه 30 آگوست 2012 روزي به يادماندني و نقطه عطف در تاريخ پنجاه و چند ساله جنبش عدم تعهد بود در اين روز در حالي كه رياست 3ساله جنبش عدم تعهد رسما به جمهوري اسلامي ايران سپرده مي شد، نشست سران جنبش با بيانات رهبر انقلاب آغاز شد. سخنراني آيت الله العظمي خامنه اي نقاط عطف فراواني داشت و از جمله اينكه «اتاق فرمان جهان نبايد با ديكتاتوري چند كشور غربي اداره شود... ديكتاتوري شوراي امنيت، سازوكاري تاريخ مصرف گذشته است... همه از هندسه غلط بين المللي خسته شده اند... مايلم پندي خيرخواهانه به سياستمداران آمريكايي بدهم؛ اين رژيم تاكنون براي شما دردسرهاي بي شمار داشته است... با تصميمي شجاعانه، خود را از گره ناگشودني كنوني نجات دهيد... شرايط گيتي حساس و جهان در حال گذار از يك پيچ تاريخي بسيار مهم است.»
نشست تهران و متن و حواشي آن با دو رويكرد كاملا متناقض در جبهه استكبار مواجه شد و چون جمع نقيضين محال است، بايد نتيجه گرفت كه يكي از اين رويكردها حقيقي و ديگري موهوم بوده است. سياستمداران و رسانه هاي استكباري ابتدا كوشيدند نشست تهران را كم ارزش جلوه دهند اما به تدريج - به ويژه در عرصه رسانه ها- اذعان كردند اين نشست به اعتبار ميزباني جمهوري اسلامي ايران، پراهميت و مانند يك سيلي آبدار براي گوشمالي قدرت هاي غربي است. در اين ميان هرچه رسانه هاي غربي كوشيدند تا حد ممكن اعتبار رسانه اي خود را مخدوش نسازند، رسانه هاي فارسي زبان بيگانه و شبكه وابسته به اپوزيسيون، اقدام به رفتار انتحاري كرده و كوشيدند در روز روشن ثابت كنند كه شب است! اعضاي اين طيف كه از رسانه هايي نظير صداي آمريكا و بي بي سي و راديو فردا آغاز و به سايت هاي زنجيره اي شبكه عنكبوت ختم مي شود، با انواع ترفندها تلاش كردند حواشي را جاي متن نشست بنشانند يا اساسا حاشيه سازي كنند. از دعوت به گفتن الله اكبر بر پشت بام در ساعت 22 چهارشنبه و پنج شنبه تا اصرار چند هفته اي بر اين ادعا كه بان كي مون و محمد مرسي به تهران نمي آيند و بالاخره سانسور تمام مواضع مثبت رئيس جمهور مصر در دفاع از آرمان فلسطين و مخالفت با رژيم صهيونيستي و اعتراض به ساختار شوراي امنيت و تاكيد بر لزوم استفاده از انرژي صلح آميز هسته اي و خاورميانه عاري از سلاح اتمي. آنها به جاي اشاره به اشتراك 95 درصدي مواضع ايران و مصر، بر اختلاف نظر درباره سوريه متمركز شدند در حالي كه نشست تهران تريبون آزاد براي بيان نظرات دولت ها بود.
مراجعه به حجم جنجال اين شبكه رسانه اي از جهات گوناگون قابل تأمل است. نخست اينكه اگر نشست شانزدهم جنبش عدم تعهد آن گونه كه اين شبكه ها مدعي بودند بي اهميت است، چرا در اين حجم وسيع عليه آن جنجال به راه انداختند؟! آيا اين حجم از هياهو و فرياد نشان نمي دهد ضربه وارده به آنها خيلي دردآور بوده است؟ دوم اينكه جنجال مذكور مطلقا با رويكرد رسانه هاي غرب و برخي سياستمداران آمريكايي و صهيونيستي مطلقاً انطباق ندارد. در حالي كه ترجيع بند تحليل هاي رسانه هاي اروپايي و آمريكايي طي يك هفته اخير اين بود كه نشست تهران نشان مي دهد جامعه جهاني در كنار ايران است و آمريكا و اسرائيل منزوي شده اند، اظهارات نتانياهو كاملا گويا بود. به گزارش راديو اسرائيل نخست وزير اسرائيل روز پنج شنبه گفت «اجلاس تهران براي نمايندگان 120كشور لكه ننگ به شمار مي رود. آنها در كشوري گرد آمدند كه عملا براي نابودي اسرائيل تلاش مي كند». چرا نتانياهو تا اين حد تلخ كام و نگران است؟ اگر قرار بود نشست تهران براساس انگاره بافي رسانه هاي فارسي زبان بيگانه و رسانه هاي وابسته به محافل اپوزيسيون بي اهميت باشد، چرا آويگدور ليبرمن وزير خارجه اسرائيل به كانال 10اين رژيم گفت «حضور محمود عباس در اجلاس تروريست ها در ايران، يك روز سياه در تاريخ ماست. او بايد محاصره و ترور شود»؟ كاش مي شد جفري فلتمن (سفير آمريكا در بيروت به هنگام جنگ 33روزه و معاون سابق وزارت خارجه) كه به عنوان معاون بان كي مون به تهران آمده بود و با رنگي پريده در ديدار دبيركل سازمان ملل با رهبر معظم انقلاب حضور داشت، به اين سؤال پاسخ مي داد يا از او خواسته مي شد كه بخش هايي از متن پژوهش 82 صفحه اي نهادهاي اطلاعاتي آمريكا درباره اسرائيل را براي حاضران در نشست تهران قرائت كند.
واقعيت اين است كه جمهوري اسلامي اراده مصمم را چاشني آرمان تغيير هندسه مغشوش و ظالمانه سياست جهاني كرده و اكنون واقعيت ها نشان مي دهد اين مدل سياست ورزي در حال جواب دادن است. بيانات حكيمانه رهبر معظم انقلاب در نشست سران جنبش عدم تعهد، تداوم حركت استراتژيكي بود كه امام خميني(ره) در برابر استكبار و صهيونيسم آغاز كرد و اكنون ثمره هاي اين پويش و جنبش تاريخي آثار عظيم خود را نشان مي دهد. يكي از اين نشانه هاي مهم، به سرنوشت رژيم جعلي اسرائيل كه تصور مي شد پس از 60 سال در خاورميانه جا افتاده، مربوط مي شود. اگر آويو كوخاوي رئيس ركن اطلاعات ارتش اسرائيل در گزارش ساليانه خود هشدار مي دهد «سال آينده با منطقه اي بسيار اسلامگراتر از گذشته روبرو خواهيم بود»، در واقع از آغاز تغيير هندسه خاورميانه به نفع جبهه انقلاب اسلامي خبر مي دهد. خطاب پندآميز ولي امر مسلمين به زمامداران آمريكا در نشست تهران مبني بر اينكه حمايت از اسرائيل باعث هزينه ها و دردسرهاي بسيار براي آنان شده، اكنون مخاطبان واقعي فراواني در محافل سياسي ايالات متحده پيدا كرده است.
سه شنبه 28 آگوست در حالي كه نشست وزيران خارجه اعضاي جنبش عدم تعهد آغاز به كار مي كرد، فارين پاليسي از مطالعات ده ها صفحه اي 16نهاد اطلاعاتي آمريكا خبر داد. فارين پاليسي در گزارشي با عنوان «ايالات متحده براي خاورميانه بدون اسرائيل آماده مي شود؟» به نقل از پژوهش اطلاعاتي مذكور نوشت «اسرائيل بزرگترين خطر براي منافع ملي آمريكاست و به خاطر ماهيت خود مانع از روابط طبيعي واشنگتن با 57 كشور اسلامي شده است... بهار عربي و بيداري اسلامي بخش مهمي از جمعيت 2/1ميليارد نفري مسلمانان را به حركت درآورده تا پيگير موضوع اشغال فلسطين باشند... دولت آمريكا ديگر نه امكانات مالي آن را دارد كه از اسرائيل حمايت كند و نه افكار عمومي آمريكا از چنين اقدامي حمايت مي كنند. اسرائيل تبديل به رژيمي تبعيض گر و اشغالگر شده و در ايجاد يك نظام دموكراتيك شكست خورده است... مخالفت با رژيم آپارتايدي اسرائيل در سطح بين المللي در حال گسترش است، نبايد در ائتلافي شركت كرد كه بيشتر جامعه جهاني با آن مخالف است... اسرائيل نمي تواند وضعيتي بهتر از رژيم آپارتايد در آفريقاي جنوبي داشته باشد». قطعا اگر استراتژي انقلابي و حساب شده ايران نبود، نه اسرائيل به عنوان «دردسر» موضوع ارزيابي نهادهاي اطلاعاتي آمريكا قرار مي گرفت و نه ساركوزي و اوباما سال گذشته در كن فرانسه به جاي ياد كردن از نتانياهو به مثابه متحد راهبردي، از او به عنوان دردسر ياد مي كردند.
جمهوري اسلامي به موازات دعوت به همكاري جمعي براي تغيير مناسبات ظالمانه در جهان و اصلاح هندسه سياست آن، انجام اين اصلاح و تغيير را با جديت تمام آغاز كرده است. اگر 30 سال پيش جمهوري اسلامي ايران در اين مسير تنها بود و برخي ناظران دچار اين توهم بودند كه مواضع ايران نوعي ايده آليسم انتزاعي است، امروز ايران لباس واقعيت بر تن آرمان تغيير كرده و در سراسر منطقه و جهان متحداني ثابت قدم پيدا كرده است. اكنون كه رياست 3ساله جنبش عدم تعهد به ايران سپرده مي شود، طبيعتا تقويت صفوف جبهه استقلال و تغيير شتاب بيشتري پيدا خواهد كرد. فعال كردن دبيرخانه جنبش و به كارگيري سازوكارهاي جديد براي تامين اهداف جنبش مي تواند به جهش كم سابقه در تاريخ جنبش عدم تعهد بينجامد. مهم همين است كه ترس ملت ها به عنوان ركن حقيقي جامعه جهاني از قدرت ها بريزد كه ريخته است، آنگاه جنبش نيمه راكد عدم تعهد، هويت سيلاب را در برابر مستكبران پيدا مي كند و رعب خود را در دل جباران مي افكند. آثار اين رعب را اينك مي توان در سيماي مقامات رژيم صهيونيستي كاملا مشاهده كرد.
اعضاي جنبش عدم تعهد در كنار اهداف و چالش هاي مشترك، داراي طيفي از دغدغه هاي متنوع نيز هستند و دبيرخانه جنبش با مديريت ايران مي تواند در هر دو عرصه به بسيج اراده ها و ظرفيت ها همت بگمارد. موضوعاتي نظير بازار مشترك و داد و ستدهاي اقتصادي بدون نياز به دلار، همكاري هاي چندجانبه علمي و تكنولوژيك از جمله در حوزه فناوري هسته اي و طرح هايي نظير ايجاد بانك سوخت مشترك، مطالبه اصلاح ساختار شوراي امنيت و حذف حق وتو، نقش آفريني در جهت حل بحران هايي نظير بحران سوريه، مطالبه خلع سلاح اتمي و صلح و امنيت فراگير جهاني و... از جمله محورهايي است كه مي توان برحسب علاقمندي اعضا پيگيري كرد و به مرحله اجرا درآورد. مهم اين است كه هر روز در ميان اعضاي جنبش عدم تعهد، بر تعداد كشورهايي كه از عمق وجود باور مي كنند زياده خواهي مستكبران حد يقف ندارد و تنها چاره كشيدن ترمز آنها، اتحاد و مقاومت و مطالبه حقوق خويش است، افزوده مي شود.طبعا وقتي زمامداران غرب قادر به انكار اين واقعيت نيستند، حلقه سرسپردگان آنها در رسانه هاي وابسته به ضدانقلاب نيز نمي توانند اين تغيير فراگير و رو به گسترش را با جنجال رسانه اي و انگاره سازي معكوس از واقعيات بپوشانند. هرچه فرياد رسانه هاي متعهد به جبهه استكبار درباره انكار تغيير و كتمان آن بيشتر شود، اين پرسش نزد مخاطبان جدي تر خواهد شد كه اگر خبري نيست، شما چرا اين گونه مضطرب شده ايد؟ آنها مي توانستند- و مي خواستند- بي سروصدا از كنار نشست تهران بگذرند و آن را سانسور كنند اما جيغ هاي غيرحرفه اي كه كشيدند تا ثابت كنند اتفاق مهمي نيفتاده، كندذهن ترين افراد را هشيار كرد كه رويداد مهمي در حال وقوع و خبر مهمي در راه است. زنگ اول را گزارش 82 صفحه اي نهادهاي اطلاعاتي آمريكا به صدا درآورد اما نهضت استقلال و آزادگي، خبرهاي مهم ديگري در متن خود نهفته دارد. «شرايط گيتي حساس و جهان در حال گذار از يك پيچ تاريخي بسيار مهم است.»
محمد ايماني