عشق من حامد بهداد!

گروه فرهنگ و هنر بولتن نیوز-فاطمه فریدن؛ نمایش «عشق من حامد بهداد» در قالب کارگاهی و با مضمون علاقه مندی به نمایش و هنر بازیگری اجرا شده است. افشین هاشمی و زهیر یاری در این نمایش تلاش کرده اند تا از زاویه جدیدی به مقوله بازیگری نگاه کنند. این دو با استفاده از سیستم بداهه و استفاده از شرایط محیطی به روایت خود دست یافته اند. در این گونه نمایش ها که همه اتفاقات بر حسب لحظه ها روی می دهند،کامل بودن یا نبودن کار به جریان مستمری وابسته است که شاید حدس زندنی نباشند. بر خلاف تمام تصورات که اجرای این گونه نمایش ها ساده به نظر می رسد ولی باید گفت که این نوع کارها بیشتر بر حسب یک طرح اولیه پیش می رود. در این میان عنصر اصلی و باورپذیر برای تماشاگر،بهره بردن از خلاقیت و نوآوری است.افشین هاشمی و زهیر یاری در اینجا نقش شخصیت های ساده لوح و تخیلی را ایفا کرده اند که ماجراها را بر حسب تخیل خودشان سر و سامان می دهند. نگاه خاص آنها در این نمایش برخاسته از تفکری است که در جامعه ما نسبت به هنر بازیگری و عطش آن در بین جوانان وجود دارد.نمایش «عشق من حامد بهداد» روایتگر جوانی است که به بازیگری علاقه وافری دارد و به اندازه ای در خیالات و تصویرها و آرزوهای خود غوطه ور شده است که حالا به هر دری می زند تا به آرزوی دیرینه اش یعنی بازیگر شدن برسد. او با بهروز (زهیر یاری) در کنار یک سالن نمایش آشنا می شود و دروغ های بهروز را که پسرخاله حامد بهداد است را باور می کند. همین مساله باعث پیدایش یک روایت و بحث و جدل هایی می شود که این دو تا به پایان اجرا با خود دارند.

تکنیک خاصی که این دو کارگردان برای حفظ نمایش خود دست و پا کرده اند،استفاده از لحظاتی است که ممکن است هر روز برای اجرای یک نمایش رخ بدهد.بداهه و نزدیک شدن به تصورات و نظرات تماشاگر،نکته اصلی و اثرگذار برای رسیدن به یک اجرای متفاوت است. شاید اکثر نام هایی که در این نمایش شنیده می شود،سوپراستارهای شناخته شده ای باشند که ما طرفدار آنان هستیم اما تلخکامی نهایی که برای تماشاگر در انتهای نمایش به وجود می آید،پیام اصلی این کار است. با روایتی که این دو شخصیت از دنیای بازیگری بیان می کنند،مخاطبان هر چه بیشتر به مشکلات موجود در این عرصه پی می برند.شیوه اجرا البته به وسیله طنز پیش می رود تا شاید ذره ای از این تلخی بکاهد ولی به هر حال خنده ای که در تمام اجرا بر لب تماشاگر جریان داشت،در انتها و بر حسب ماجرا رنگ می بازد و این تلخکامی به خوبی به تماشاگرمنتقل می شود.

تفاوت این نمایش بداهه با سایر کارهایی که با این سبک و سیاق ساخته شده اند شاید رسیدن به این وضعیت مهم باشد که مخاطبان و بازیگران در اشتراک دو طرفه به سر می برند.این اشتراک تعیین کننده حتی در ابتدای نمایش هم یک خواننده وارد کار می شود و ترانه هایی را به صورت بداهه برای مخاطبان می خواند.حضور این خواننده در ابتدای کار در واقع کلیدی برای عبور از یک مسیر و قدم گذاشتن در مسیرهای بعدی است. این خواننده هم حکم فرد خلاق و علاقه مند را دارد که برای رسیدن به هدف خود مجبور است دشواری های بسیاری را تحمل کند.

این نمایش نه در یک سالن تجهیز شده بلکه در کافه تریا سالن اصلی تئاتر شهر و در مکانی که افراد برای نشستن در کنار همدیگر تجمع می کنند،اجرا می شود.این نمایش شاید جاده عبور سالم و جدیدی را برای دیگر هنرمندان گشوده تا بلکه آنها نیز از این پس فقط به انتظار داشتن سالن تئاتری مجهز برای اجرای نمایش خود نباشند.

به هر حال این نمایش در قالبی تازه و برای تمام مردم در نظر گرفته شده است. با توجه به استقبالی که از این نمایش شده بود حتی زمان از موعد مقرر فراتر رفت و اجراها برای چندمین بار تمدید شد. این نکته خارج از نقد و نظر درباره این کار می تواند نشانه ای باشد برای این موضوع مهم که مردم همگی به تمشاای چنین لحظاتی نیاز دارند.اجرای این نمایش نشان داد که تماشاگران تشنه شنیدن و دیدن یک تصور ساده و نزدیک به واقعیت در عرصه هنر هستند. با این وصف هنر تئاتر هم دارای پتانسیل های بسیاری برای تجسم یک تصویر ساده و جدید برای مخاطب است.به نظر می رسد به کار بردن این سبک هم برای تماشاگران شناخته شده باشد و هم با این روش کمکی باشد به هنرمندان تئاتر چرا که آنان همیشه با کمبود سالن های تئاتری نیازمند هستند.