فوتبال ایران گرفتار دست‌انداز زمین‌های بی‌کیفیت

گروه ورزشی: بحران زمین‌های فوتبال ایران از یک معضل مزمن به وضعیتی شرم‌آور تبدیل شده است. در هفته‌های اخیر، اعتراض صریح ستاره‌های لیگ برتر به اوج خود رسیده است. سرمربیان تیم‌های پرسپولیس و آلومینیوم اراک، کیفیت زمین ورزشگاه شهر قدس را «شرم‌آور» توصیف کردند. این اعتراضات محدود به پایتخت نیست؛ در تبریز، آماده نبودن چمن هیبریدی میلیاردی ورزشگاه یادگار امام، بازیکنان تراکتور را زمین‌گیر کرده است. این اعتراضات گسترده نشان می‌دهد صبر بازیکنان به پایان رسیده است.

به گزارش بولتن نیوز، ریشه این آشفتگی، مدیریت ناکارآمد و فاقد برنامه‌ریزی است. نبود ورزشگاه آزادی، ستون فقرات فوتبال تهران را شکسته و فشار غیرمتعارفی بر معدود زمین‌های موجود آورده است. ورزشگاه تختی تهران با وجود هزینه‌های سنگین بازسازی، عملاً از دور رقابت‌ها خارج شده و نگهداری و حفظ کیفیت استادیوم شهر قدس هم با حجم بالای بازی تیم‌های تهرانی غیرممکن شده است. این بی‌برنامگی در سطح کلان نیز دیده می‌شود؛ پروژه بازسازی آزادی به اعتراف مسئولان، ممکن است از ابتدا تصمیمی نادرست بوده باشد. این مدیریت سلیقه‌ای و غیرتخصصی، فوتبال پایتخت را به سمت «بی‌خانمانی» سوق داده است.

تأثیر این بحران بر کیفیت فوتبال ایران ویرانگر است. زمین‌های ناهموار و نامسطح، امکان اجرای تاکتیک‌های فنی و پاس‌کاری‌های دقیق را سلب می‌کند و بازی را به سمت درگیری‌های فیزیکی و ضدفوتبال سوق می‌دهد. افزایش چشمگیر خطر مصدومیت برای بازیکنان ارزشمند، اتفاقی اجتناب‌ناپذیر است. این شرایط نه تنها هیجان را از لیگ برتر می‌گیرد، بلکه با سلب امکان بازی در شرایط استاندارد، آمادگی و اعتماد به نفس بازیکنان برای حضور در تیم ملی و رقابت‌های بین‌المللی مانند جام جهانی ۲۰۲۶ را به شدت تضعیف می‌کند. بحران زمین، اصلی‌ترین مانع پیشرفت کیفیت فوتبال ایران است.

راه برون‌رفت از این بحران، نیازمند یک عزم ملی و تغییر نگرش است. اولویت فوری، ساماندهی فوری و علمی ورزشگاه‌های موجود با تخصیص بودجه و مسئولیت مشخص است. در بلندمدت، باید با درس گرفتن از اشتباهات گذشته (مانند پروژه آزادی) و جلب سرمایه‌گذاری خصوصی، به سمت ساخت و نگهداری استاندارد ورزشگاه‌ها حرکت کرد. تا زمانی که حفظ «زمین بازی» به عنوان ابتدایی‌ترین رکن فوتبال حرفه‌ای، در اولویت مدیران قرار نگیرد، نه تنها لیگ برتر اعتبار خود را از دست می‌دهد، بلکه آینده فوتبال ایران نیز در آستانه یک شکست زیرساختی تاریخی قرار خواهد گرفت.