خیمه‌شب‌بازی با صندلی خالی؛ یا ویزای «تاج» را بدهید یا ایران نمی‌آید!

گروه ورزشی: در حالی که انتظار می‌رفت فدراسیون فوتبال تمام تلاش خود را برای حضور موثر نمایندگان فنی و مدیریتی تیم ملی در مراسم قرعه‌کشی جام جهانی به کار گیرد، خبرهای رسیده حکایت از یک گروگان‌گیری عجیب دارد. ظاهراً دیپلماسی ورزشی ما به یک اصل ساده تقلیل یافته است: «اگر آقای رئیس نباشد، هیچ‌کس نباید باشد.»

به گزارش بولتن نیوز، خبر کوتاه اما تکان‌دهنده است. علی عالی، روزنامه‌نگار ورزشی، در توییتی پرده از ماجرایی برداشت که اگر صحت داشته باشد، تنها نامی که می‌توان بر آن نهاد «ترجیح منافع شخصی بر آبروی ملی» است. ماجرا از این قرار است که سفارت آمریکا برای چهار تن از ارکان اصلی و فنی تیم ملی (نبی، قلعه‌نویی، جمالی و قلیچ‌خانی) ویزا صادر کرده، اما مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال، با در بسته مواجه شده است.

تا اینجای کار شاید بتوان گفت که کارشکنی‌های ویزایی برای مقامات ایرانی اتفاق تازه‌ای نیست، اما واکنش آقای رئیس است که این خبر را به یک کمدی سیاه تبدیل می‌کند. به گفته‌ی منبع خبر، مهدی تاج در نامه‌ای به فیفا تهدید کرده است که «اگر به همه ویزا ندهید، ما هم در قرعه‌کشی شرکت نمی‌کنیم و صندلی ایران خالی می‌ماند.»

سوال اساسی اینجاست: در مراسمی مانند قرعه‌کشی جام جهانی، اولویت حضور با چه کسانی است؟ سرمربی تیم ملی (قلعه‌نویی) و سرپرست تیم (نبی) که باید در بطن ماجرا باشند و با همتایان خود تعامل کنند، یا رئیس فدراسیون که حضورش بیشتر جنبه تشریفاتی و مدیریتی دارد؟

وقتی ویزای سرمربی و کادر فنی صادر شده، منطق حکم می‌کند که فدراسیون برای جلوگیری از غیبت ایران، نمایندگان تایید شده‌ی خود را اعزام کند. اما ظاهراً منطقِ حاکم بر فدراسیون فوتبال ایران، منطق «صفر و صدی» است که حول محور شخص آقای تاج می‌چرخد. اینکه به خاطر صادر نشدن ویزای یک نفر، کل هیئت اعزامی را لغو کنیم و تهدید به خالی گذاشتن صندلی ایران کنیم، پیامی جز خودخواهی مدیریتی به جهان مخابره نمی‌کند.

استفاده از تعبیر «خیمه‌شب‌بازی» در توییت مذکور، دقیق‌ترین توصیف برای این وضعیت است. به نظر می‌رسد تمام هیاهوی رسانه‌ای، نامه‌نگاری‌ها به فیفا و ژست‌های مظلوم‌نمایانه مبنی بر اینکه «به هیئت ایرانی ویزا ندادند»، تنها پوششی است برای پنهان کردن این واقعیت تلخ که: مشکل فقط شخص آقای تاج است.

تهدید فیفا با ابزار «نیامدن»، آن هم در شرایطی که فیفا و کشور میزبان برای ارکان فنی تیم ویزا صادر کرده‌اند، بیشتر شبیه به قهر کودکانه است تا دیپلماسی ورزشی. صندلی خالی ایران در مراسم قرعه‌کشی، نماد اعتراض به سیاست‌های آمریکا نخواهد بود؛ بلکه نمادِ انزوایی است که مدیران ما به دلیل ارجح دانستن «شخص» بر «سیستم» به فوتبال کشور تحمیل می‌کنند.

اگر مهدی تاج واقعاً دلسوز فوتبال ملی بود، باید با تبریک به سرمربی و کادر فنی، آن‌ها را راهی سفر می‌کرد و خود از تهران پیگیر امور می‌شد. اما افسوس که در قاموس برخی مدیران، اگر آن‌ها در قاب عکس نباشند، بهتر است که اصلاً عکسی گرفته نشود. صندلی ایران خالی می‌ماند، نه برای عزت ایران، بلکه برای اینکه رئیس نمی‌تواند روی آن بنشیند.