پشت پرده مبالغ زیرمیزی پزشکان؛وقتی پزشک با جان مردم «چانه‌زنی» می‌کند/ چرا نظارت وزارت بهداشت فقط روی کاغذ است؟

به گزارش بولتن نیوز به نقل از اطلاع با ما،  در حالی‌که مردم زیر فشار سنگین هزینه‌های درمان خم شده‌اند، بسیاری از پزشکان با دریافت مبالغ خارج از تعرفه، درمان را به مزایده گذاشته‌اند؛ رفتاری که هزاران خانواده را میان درد بیمار و هزینه‌های نجومی زمین‌گیر کرده و سکوت وزارت بهداشت و نهادهای نظارتی را بیش از همیشه زیر سؤال برده است.

پشت پرده مبالغ زیرمیزی پزشکان

سال‌هاست مردم در صف بیمارستان‌ها و مطب‌ها، نه‌تنها با بیماری، بلکه با هزینه‌های کمرشکن و رفتارهای خارج از عرف برخی پزشکان دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند. رفتارهایی که گاهی درمان را از یک «حق»، به یک «معامله» تبدیل کرده است؛ معامله‌ای که در آن بیمار باید تاوان بی‌نظمی، بی‌نظارتی و طمع‌ورزی برخی افراد را بپردازد.

فشار اقتصادی مردم و توقعات نجومی برخی پزشکان

در حالی که بسیاری از خانواده‌ها برای یک نسخه ساده مجبور به صرف هزینه‌های گزاف هستند، گزارش‌های مختلف نشان می‌دهد تعدادی از پزشکان علاوه بر حق‌الزحمه‌ای که بیمارستان‌ها یا بیمه‌ها پرداخت می‌کنند، مبالغ جداگانه و گاهی کاملاً خارج از توان مردم مطالبه می‌کنند.
این وضعیت به جایی رسیده که گویی بیمار باید «رضایت مالی» پزشک را جلب کند تا درمان آغاز شود؛ در حالی که هدف اصلی پزشکی، کاهش رنج مردم است نه افزودن بر آن.

وزارت بهداشت و نهادهای نظارتی کجا هستند؟

سؤال تلخ مردم این است:
چرا در کشور با این حجم از درآمدهای سلامت، نظارت کافی وجود ندارد؟
چرا بازرسی‌های وزارت بهداشت عمدتاً پشت میز انجام می‌شود و خبری از نظارت واقعی در میدان نیست؟
چرا هیچ برنامه‌ای برای حضور «بازرس مخفی» در بیمارستان‌ها و مطب‌ها اجرا نمی‌شود تا رفتارها بدون روتوش دیده شود؟

وقتی نظارت واقعی نباشد، تخلف نه تنها کم نمی‌شود بلکه به یک «روال» تبدیل خواهد شد.

وقتی بیمار دو بار رنج می‌کشد

مردم امروز نه‌تنها با درد جسمی مواجه‌اند، بلکه با درد «بی‌پناهی» هم روبه‌رو هستند.
وقتی پزشک، عمل درمانی را وابسته به پرداخت اضافه می‌کند، یعنی بیمار باید دو بار رنج بکشد:
یک‌بار از بیماری
و یک‌بار از معنای تلخی که برخی رفتارها به واژه درمان بخشیده‌اند.

این وضعیت اعتماد عمومی را نابود می‌کند و فاصله‌ای عمیق میان مردم و جامعه پزشکی می‌سازد؛ جامعه‌ای که بخش بزرگی از آن شریف، مسئول و فداکار است، اما رفتارهای یک اقلیت کوچک، چهره همه را آسیب‌پذیر می‌کند.

ضرورت برخورد فوری؛ نه جلسات و بیانیه‌ها

دیگر زمان صدور بیانیه و وعده‌های تکراری گذشته است.
آنچه مردم نیاز دارند، اقدام فوری، نظارت میدانی و برخورد جدی است.
اگر وزارت بهداشت و نهادهای مسئول، بازرس واقعی و ناشناس به بیمارستان‌ها نفرستند، این چرخه معیوب همچنان ادامه خواهد داشت و فشار بر مردم هر روز بیشتر می‌شود.

درمان باید حق باشد، نه امتیاز

ملت ایران سزاوار نظام درمانی انسانی، قابل اعتماد و منصفانه است.
وقتی درمان به امتیازی تبدیل شود که تنها با پول‌های خارج از توان مردم به دست می‌آید، معنای طبابت از هم فرو می‌پاشد.
وقت آن رسیده که وزارت بهداشت و مسئولان، پیش از آنکه اعتماد عمومی به نقطه بی‌بازگشت برسد، به میدان بیایند و سلامت را دوباره به جایگاه واقعی خود بازگردانند.