بازی مارپله تسلیحات پیشرفته؛ ایران میان نفوذ دشمن و قیمت اعتماد متحدان
گروه سیاسی -سجادی پناه : تصور کنید یک جنگنده یا سامانه فوق‌پیشرفته به ایران تحویل داده شود؛ ابزاری که می‌تواند موازنه قدرت در منطقه را تغییر دهد. اما یک پرسش سنگین در هوا معلق می ماند: آیا جاسوسان دشمن در کمین نیستند تا اسرار آن را بربایند؟ این تنها یک فرضیه ذهنی نیست، بلکه معضلی واقعی است که پس از جنگ ۱۲ روزه و غافلگیری اولیه ناشی از نفوذ دشمن، بیش از پیش خود را نشان داده است.
به گزارش بولتن نیوز غافلگیری جنگ اخیر، نه فقط هشداری برای ایران، بلکه یک «چراغ قرمز» برای متحدانی چون روسیه و چین بود. پرسش آنها روشن است: اگر دشمن توانسته در عمق ساختار امنیتی ایران نفوذ کند، آیا تحویل تسلیحات پیشرفته معادل تحویل اسرار فناوری ما به غرب برای ساختن یا تقویت پدافندهای آنها نخواهد بود؟
این وضعیت یک معمای امنیتی-دیپلماتیک را شکل داده است:
ایران، متحد ژئوپلیتیک بی‌بدیل برای مسکو و پکن است و تقویت آن بخشی از رقابت جهانی علیه غرب محسوب می‌شود.
اما ترس از افشای اسرار سایه سنگینی بر همکاری‌ها و تحویل سلاح های پیشرفته به ایران انداخته است.
نمونه عبرت‌آموز، ماجرای شکار پهپاد RQ-170 آمریکایی در زمان اوباما بود. این رویداد دو پیام متضاد داشت:
1. ایران توانایی فنی بالایی برای مهندسی معکوس دارد.
2. اما همین توانایی، برای متحدان این نگرانی را ایجاد می‌کند که اگر فناوری دشمن در تهران بازتولید می‌شود، پس فناوری خودشان نیز می‌تواند ناخواسته در معرض این خطر قرار گیرد.
راهبرد محتمل متحدان: نسخه‌های صادراتی و احتیاط حداکثری
در نتیجه، روسیه و چین به احتمال زیاد تنها نسخه‌های صادراتی یا کاسته‌شده را عرضه خواهند کرد؛ تجهیزاتی که فاقد حساس‌ترین سامانه‌های الکترونیکی، الگوریتم‌های پیشرفته یا قابلیت‌های رادارگریزی هستند. این نوعی «بازی مارپله» است: ایران یک پله بالا می‌رود، اما هم‌زمان بخشی از ظرفیت فناوری را از دست می‌دهد.
چرا متحدان با وجود این نگرانی همکاری می‌کنند؟ (محاسبه سود و زیان)
دلایل استراتژیک، متحدان را مجاب می‌کند که با مدیریت ریسک، همکاری را ادامه دهند:
منفعت ژئوپلیتیک کلان: ایران یک متحد عملیاتی قدرتمند و اهرم فشار بر غرب در خاورمیانه است. تقویت ایران به معنای هزینه‌تراشی برای آمریکا و ناتو در چندین جبهه است و این منفعت، ممکن است بر ریسک افشای فناوری ارجحیت داشته باشد.
انعقاد قراردادهای سخت امنیتی: امکان انعقاد توافقنامه‌های محرمانگی (NDA) که ایران را متعهد به حفاظت تمام‌قد از فناوری می‌کند و جریمه‌های سنگینی برای افشا در نظر می‌گیرد.
اعتماد به توانمندی امنیتی ایران: اگرچه نگرانی نفوذ وجود دارد، اما روسیه و چین نیز به خوبی از توانمندی‌های امنیتی و ضدجاسوسی ایران (به ویژه در نهادهایی مانند سپاه) آگاهند. آنها می‌دانند که ایران خود یک بازیگر بسیار قوی در حوزه جنگ سایبری و ضدجاسوسی است و این موضوع تا حدی اعتماد ایجاد می‌کند.
بنابراین این وضعیت یک بن‌بست نیست، بلکه آزمونی چندبعدی است:
1. آزمون امنیتی: ایران باید دیواره‌های ضدجاسوسی خود را مستحکم‌تر کند.
2. آزمون اعتمادسازی: باید به متحدان ثابت کند که فناوری‌های دریافتی در امنیت کامل باقی می‌مانند.
3. آزمون خودکفایی: در نهایت، تنها بومی‌سازی می‌تواند ایران را از این چرخه بی‌اعتمادی رها کند.
طنز پایانی:
در بازار جهانی تسلیحات، تنها برچسب قیمت روی سلاح‌ها تعیین‌کننده نیست؛ آنچه معادلات را می‌سازد، «قیمت اعتماد» است. ما هم اکنون در حال پرداخت این هزینه هستیم؛ هزینه‌ای که سرنوشت آینده توان دفاعی کشور را رقم خواهد زد.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
