وقتی وکیل، مُوَکِّلَش را به بازداشتگاه سپرد! / آقای پاک آیین! دقیقاً کجایی؟

گروه اجتماعی: چهارشنبه‌ای که گذشت، در میانه تعطیلاتی اضطراری که دولت به دلیل بحران فراگیر آب و برق برقرار کرده بود و شهر در سکوت و رخوتی کم‌سابقه فرو رفته بود، خبری غریب و نگران‌کننده در فضای رسانه‌ای کشور منتشر شد: بابک امینی، مدیرمسئول پایگاه خبری تحلیلی «بولتن نیوز»، بازداشت شد.

به گزارش بولتن نیوز،این بازداشت اما یک تفاوت اساسی با موارد مشابه داشت. بر اساس آنچه رخ داد، این اقدام در یک فرآیند کاملاً غیرقانونی، بدون ارائه حکم قضایی، بدون محکومیت قبلی و یا حتی اعلام رسمی اتهام و معرفی به مراجع ذی‌صلاح صورت گرفته است. نفس این اتفاق، فارغ از نام و نشان فرد بازداشت‌شده، زنگ خطری جدی برای امنیت و حریم قانونی اهالی رسانه است. اینکه در روز تعطیل و در غیاب روال‌های قانونی، بتوان یک مدیر رسانه را بازداشت کرد، پیش از آنکه یک چالش قضایی باشد، یک تهدید مستقیم برای اصل آزادی بیان و امنیت شغلی روزنامه‌نگاران محسوب می‌شود. رسیدگی فوری و شفاف دستگاه قضایی به کم و کیف این ماجرا، بدیهی‌ترین انتظار افکار عمومی و جامعه رسانه‌ای است.

اما ورای نفس این اقدام که نیازمند ورود فوری و شفاف قوه قضاییه است، سوالی بزرگتر و زخمی عمیق‌تر، جامعه رسانه‌ای را به خود مشغول کرده است. این سوال متوجه یک صندلی خاص و یک مسئولیت مشخص است: پدرام پاک آیین، نماینده مدیران مسئول در هیات نظارت بر مطبوعات کجاست؟

چگونه ممکن است که خبر بازداشت غیرقانونی یک مدیرمسئول در رسانه‌ها منتشر شود، اما فردی که دقیقاً برای دفاع از حقوق همین صنف و با رای مستقیم همکاران خود بر آن کرسی تکیه زده، سکوتی مطلق اختیار کند؟ این سکوت، سکوتی عادی نیست؛ بلکه طنینی از انفعال و بی‌عملی در یکی از حیاتی‌ترین لحظات است.

اهالی رسانه، پدرام پاک آیین را به عنوان نماینده خود انتخاب کرده‌اند تا صدای آن‌ها در نهاد ناظر باشد؛ تا در روزهای سخت، در بزنگاه‌های این‌چنینی که حقوق یک عضو صنف به شکل آشکار نقض می‌شود، سپر دفاعی آن‌ها باشد. انتظار نمی‌رود که نماینده منتخب، قاضی باشد و حکم صادر کند، اما انتظار می‌رود که پیگیر باشد، سوال کند، شفاف‌سازی بخواهد و حداقل در سطح رسانه‌ای، موضعی روشن در دفاع از حریم قانونی همکاران خود اتخاذ کند. سکوت او این پیام را به روشنی مخابره می‌کند که آن صندلی نمایندگی، در عمل کارکردی برای دفاع از حقوق صنفی ندارد.

در شرایط بحرانی کنونی که اهالی رسانه زیر فشار انواع محدودیت‌ها، مشکلات معیشتی و فشارهای امنیتی، کمر خم کرده‌اند، وجود چنین نمایندگانی باید نقطه امیدی برای دادخواهی و پیگیری باشد. این جایگاه‌ها، فرصت‌هایی مدنی برای دفاع از حقوقی هستند که در قانون مطبوعات به رسمیت شناخته شده است.

حال، این سوال اساسی و تلخ پیش روی تمام مدیران مسئولی است که روزی به پاک آیین رای دادند: اساساً فلسفه وجودی چنین جایگاه‌های مدنی و صنفی چیست، اگر قرار نباشد در بزنگاه‌های حیاتی، کارکردی از خود نشان دهند؟ اگر نماینده‌ای که برای دفاع از ما انتخاب شده، در روزی که یکی از ما به ناحق گرفتار می‌شود، سکوت می‌کند، حضور او چه معنایی جز پر کردن یک صندلی در جلسات هیات نظارت دارد؟

این صندلی‌ها و این جایگاه‌ها، یا باید به یک «سپر دفاعی» واقعی برای حفاظت از کیان رسانه و حقوق روزنامه‌نگاران تبدیل شوند، یا در نهایت به یک «ویترین تزئینی» تقلیل می‌یابند که در روز مبادا، خالی‌تر از همیشه به نظر می‌رسند. سکوت امروز در برابر بازداشت بابک امینی، تنها سکوت در برابر یک فرد نیست؛ بلکه تعطیلی وجدان صنفی و به حاشیه راندن مسئولیتی است که می‌توانست و باید، فریاد تظلم‌خواهی یک همکار باشد.