موشک، زمین، سیاست: بازی رسانه‌ای روحانی و آینده رهبری

گروه سیاسی: مجید سجادی پناه: در پیچ و خم‌های سیاست ایران، جایی که هر کلامی می‌تواند باری از معنای پنهان داشته باشد و هر تحرکی، فصلی نو در کتاب قدرت بگشاید، این روزها مباحثی در گرفته که بیش از آنکه به ظاهرش می‌آید، عمیق و تأمل‌برانگیز است. سخنان اخیر آقای خاندوزی علیه دولت پیشین، و پس از آن، واکنش‌های تند آقایان نوبخت و آشنا، که پای وزیر دفاع اسبق را نیز به میان کشیده‌اند، گویی تکه‌های پازلی است که به مقصدی فراتر از یک مجادله ساده سیاسی اشاره دارد.

جدال بر سر گذشته، چشم‌داشت به آینده

به گزارش بولتن نیوز این هیاهوی رسانه‌ای، که بر سر چگونگی تأمین مالی پروژه‌های دفاعی و موشکی دولت روحانی در گرفته، تنها یک رقابت بر سر اعتبار و تخریب نیست. در شرایطی که کشور با چالش‌های منطقه‌ای و بین‌المللی دست و پنجه نرم می‌کند و سایه مخاطرات جنگی بر آن سنگینی می‌نماید، طرح چنین ادعاهایی، به ویژه در مورد بنیان‌های دفاعی کشور، نه تنها عجیب، بلکه می‌تواند بخشی از یک بازی بزرگ‌تر باشد.

این جدال، به نظر می‌رسد دو هدف پنهان را دنبال می‌کند:

 * پروژه‌سازی برای آینده سیاسی: این حرکت شاید گامی بلندمدت باشد برای بازتعریف جایگاه سیاسی افراد و گروه‌ها در آینده. در این میان، نام آقای روحانی، چه در قامت متهم و چه در سیمای مدافع، دوباره به کانون توجهات باز می‌گردد. آیا این تحرکات، مقدمه‌ای برای معرفی او به عنوان کاندیدای جانشینی رهبری است؟ گمانه‌ای که از دیرباز در محافل سیاسی جناح اعتدالیون مطرح بوده است.
 * افزایش نگرانی‌های عمومی: دامن زدن به حساسیت‌ها و تشویش افکار عمومی در مورد مسائل امنیتی و دفاعی، در شرایطی که نیاز به آرامش و اطمینان است، می‌تواند به ضرر منافع ملی تمام شود.

هشدار: نادیده‌گرفتن مخاطرات در زمان حساس

در هر جامعه‌ای، به ویژه در بزنگاه‌های حساس و پرخطر، وحدت ملی و انسجام داخلی، سرمایه‌ای بی‌بدیل است. پرداختن به اختلافات داخلی و اتهام‌زنی‌ها، آن هم در حوزه‌هایی به این حساسیت، می‌تواند به تضعیف وحدت ملی منجر شود. این‌گونه منازعات، نه تنها انرژی کشور را به هدر می‌دهد، بلکه فرصت‌طلبان و دشمنان خارجی را نیز به سوءاستفاده و تحریک بیشتر تشویق می‌کند.

در نهایت، این‌گونه بازی‌های رسانه‌ای، که با نان و جان مردم بازی می‌کند و امنیت ملی را دستخوش مطامع سیاسی می‌سازد، نه تنها زیبا نیست، بلکه بسی ناپسند و خطرناک است. امید که آنان که در کسوت سیاست‌ورزی‌اند، به جای افکندن هیزم بر آتش اختلافات، به پاسداری از آرامش و منافع والای میهن بیندیشند.
با توجه به این شرایط حساس، آیا می‌توان انتظار داشت که منافع ملی بر بازی‌های سیاسی غلبه کند؟