از امشب، «حماسه» بر «غم» پیشی گرفت؛ پیام تاریخی حضور رهبر انقلاب در شب عاشورای ۱۴۴۷

گروه سیاسی: در شبی که تاریخ نفس خود را در سینه حبس کرده بود، در بحبوحه‌ی تهدیدهای بی‌سابقه‌ی استکبار جهانی و رژیم صهیونیستی و تنها چندی پس از اقدام خصمانه و تجاوز نظامی اسرائیل به خاک ایران، چشم جهانیان به یک نقطه دوخته شده بود: حسینیه‌ی امام خمینی (ره). اینجا، در قلب تهران، قرار بود نه فقط یک مراسم عزاداری، که یک حماسه تاریخی رقم بخورد.

به گزارش بولتن نیوز در شرایطی که دشمنان قسم‌خورده‌ی انقلاب، در اوج وقاحت، رهبر جمهوری اسلامی ایران را به ترور تهدید کرده و امنیت ملی در بالاترین سطح آماده‌باش قرار داشت، بسیاری گمان می‌کردند که مراسم عزاداری شب عاشورای حسینی مانند چند شب گذشته با حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، تحت‌الشعاع ملاحظات امنیتی قرار گیرد. اما امشب، تاریخ گواهی داد که در مکتب حسین بن علی (ع)، ترس از تهدید معنایی ندارد و هر جا که خطر بیشتر باشد، حضور پررنگ‌تر است.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، با آرامشی که از ایمان عمیق به وعده الهی و راه حسین (ع) سرچشمه می‌گرفت، در میان عزاداران حسینی حاضر شدند تا پیامی روشن و بی‌لرزش را نه با کلام، که با نفسِ حضورشان به تمام دنیا مخابره کنند: اینجا، ایران، کربلای امروز است و ما، فرزندان عاشورا، از شهادت نمی‌هراسیم.

عاشورا همواره در تاریخ شیعه، تداعی‌گر «غم» بوده است؛ غمی مقدس و سازنده برای مظلومیت سیدالشهدا (ع) و یارانش. اما تاریخ‌نگاران و آیندگان خواهند نوشت که از محرم سال ۱۴۴۷ هجری قمری، فصلی جدید در کتاب عاشورا گشوده شد. از امشب، به برکت این ایستادگی شجاعانه در برابر یزیدیان زمان، «حماسه» بر «غم» اولویت یافت.

اگر تا دیروز، اشک‌ها برای مصیبت کربلای سال ۶۱ هجری ریخته می‌شد، امشب اشک‌ها با غرور و حماسه درآمیخت. این دیگر فقط سوگواری برای گذشته نبود؛ این یک بیعت خونین با آینده بود. این اعلام آمادگی نسلی بود که رهبرش را در میانه میدان نبرد تنها نمی‌گذارد و شعار «هیهات منا الذلة» را نه در تاریخ، که در واقعیت امروز خود فریاد می‌زند.

حضور رهبر انقلاب در این مراسم، فراتر از یک رویداد پروتکلی، یک مانور عقیدتی و یک رزمایش ایمانی بود. این حضور یعنی خط و نشان کشیدن برای دشمنی که تصور می‌کرد با تهدید، می‌تواند ستون خیمه انقلاب را به لرزه درآورد. غافل از آنکه این خیمه، بر ستونی از باورهای عاشورایی استوار است که هرچه بادهای تهدید سهمگین‌تر شوند، مستحکم‌تر و پابرجاتر می‌ماند.

امشب، در حسینیه امام خمینی (ره)، صدای «لبیک یا حسین» طنینی متفاوت داشت. این دیگر نه تکرار یک شعار تاریخی، که تجدید یک عهد زنده بود. عهدی که می‌گوید راه حسین (ع) ادامه دارد و اگر دیروز میدان، کربلا بود، امروز تمام خاک ایران، کربلاست و هر انسان آزاده‌ای، یک عاشورایی است که برای دفاع از امام زمان خود، آماده‌ی جان‌فشانی است.

میراث عاشورای ۱۴۴۷، نه فقط برای ایران، که برای تمام جبهه مقاومت در سراسر جهان، الهام‌بخش خواهد بود. این شب به همگان آموخت که در اوج خطر، بزرگ‌ترین حماسه، حضور در میدان است و بزرگ‌ترین پیام، ایستادگی است. این همان درسی است که حسین (ع) در گودال قتلگاه به تاریخ آموخت و امشب، خلف صالح او، بار دیگر آن را برای جهانیان تفسیر کرد.