حمله به «رسانه ملی»؛ چرا شلیک به «تصویر تحقیر» حماسه‌ای دیگر آفرید؟

گروه سیاسی: در صفحه شطرنج پیچیده سیاست بین‌الملل، برخی کنش‌ها فراتر از یک حرکت تاکتیکی صرف هستند؛ آن‌ها نمادهایی قدرتمندند که معادلات یک منطقه را برای همیشه تغییر می‌دهند. این کنش‌ها نه فقط بر روی زمین، که در اذهان و قلب‌ها پیروز می‌شوند و روایت غالب را بازنویسی می‌کنند. آنچه امروز در غرب آسیا شاهد آن هستیم، نه یک درگیری نظامی گذرا، بلکه یک جنگ تمام‌عیار «روایت‌ها» است؛ نبردی که یک سوی آن استکبار و تحقیر تاریخی ایستاده و سوی دیگر، عزت و اراده‌ای که از خاکستر دهه‌ها فشار و تهدید، ققنوس‌وار سر برآورده است.

برای فهم عمق رویداد اخیر، باید به روانشناسی حاکم بر اردوگاه غرب به رهبری آمریکا نگریست. رفتار آن‌ها، خصوصاً پس از روی کار آمدن دونالد ترامپ، بیش از پیش پرده از یک خصلت ریشه‌دار برداشت: «عادت به تحقیر دیگران». آن‌ها که خود را قدرت بلامنازع جهان می‌پنداشتند، هر صدایی خارج از ارکستر خود را با ابزار تحقیر و فشار خاموش می‌کردند. ماجرای تحقیر ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، توسط ترامپ و وادار کردن او به اجرای دستورات، تنها نمونه‌ای کوچک از این منش استکباری بود. این فرهنگ تحقیر، در رژیم صهیونیستی به عنوان متحد استراتژیک آمریکا، به شکل یک دکترین نظامی-امنیتی تبلور یافته است. آن‌ها دهه‌هاست که با تکیه بر حمایت‌های بی‌قید و شرط و هیمنه رسانه‌ای، خود را شکست‌ناپذیر و دیگران را موجودیتی قابل حذف تعریف کرده‌اند.

اما هر افسانه‌ای یک روز به پایان می‌رسد و هر شیشه عمری، نقطه‌ای برای شکستن دارد. پس از بیش از پنج دهه که هیچ قدرتی جرئت نکرده بود خاک سرزمین‌های اشغالی را مستقیماً هدف قرار دهد، ایران اسلامی با عملیات «وعده صادق» این طلسم را شکست. این تنها یک حمله نظامی نبود؛ یک سیلی سخت و تاریخی بود که بر صورتِ تکبر صهیونیسم و حامیانش نواخته شد.

وقتی موشک‌های ایرانی، پس از عبور از چندین لایه دفاعی پیچیده و پرهزینه – از گنبد آهنین و فلاخن داوود گرفته تا سامانه‌های آرو – در قلب پایگاه‌های نظامی اسرائیل فرود آمدند و آسمان نقب را روشن کردند، این فقط صدای انفجار نبود؛ این صدای فروپاشی افسانه شکست‌ناپذیری بود. این یعنی «تحقیر» محضِ یک دکترین امنیتی که سال‌ها با آن، کل منطقه را به گروگان گرفته بودند. این تحقیر، نه فقط برای اسرائیل، که برای تمام حامیانی بود که میلیاردها دلار صرف ساختن این سپر پوشالی کرده بودند.

و اینجا بود که نقش «رسانه ملی» به عنوان یک سلاح استراتژیک، خود را نشان داد. در جنگ‌های مدرن، پیروزی تنها با اصابت موشک به هدف تکمیل نمی‌شود، بلکه با «نمایش تصویر پیروزی» به جهان، نهایی می‌گردد. رسانه ملی ایران، بلافاصله پس از عملیات، به اتاق فرماندهی جنگ روایت‌ها تبدیل شد.

تصاویر عبور موشک‌ها از آسمان قدس شریف، لحظه اصابت به اهداف، و تحلیل‌های دقیق کارشناسان که لایه‌های دفاعی دشمن را بی‌اثر نشان می‌داد، بارها و بارها از قاب تلویزیون ایران پخش شد. این تصاویر، دیگر فقط برای مخاطب ایرانی نبود؛ این یک «فتح‌نامه» تصویری برای تمام مظلومان و آزادگان جهان بود. از خیابان‌های یمن و لبنان تا قلب اروپا و آمریکا، همه دیدند که آن هیمنه ادعایی، تا چه حد سست و آسیب‌پذیر است. رسانه ملی، «تحقیرشدگی» اسرائیل و آمریکا را به یک کالای فرهنگی قابل تکثیر تبدیل کرد و آن را در وجدان بیدار جهان توزیع نمود. هر بازپخش این تصاویر، یک موشک جدید در جنگ شناختی بود که به قلب دشمن شلیک می‌شد.

دشمن که در میدان نبرد سخت، سیلی خورده بود و در میدان نبرد نرم، در حال تحقیر شدن مداوم بود، به آخرین راه متوسل شد: «حمله به منبع پخش این تحقیر». آن‌ها به خیال خام خود تصور کردند با یک اقدام نظامی کور و نمایشی، می‌توانند جلوی انتشار این روایت را بگیرند. آن‌ها خواستند «تصویر» را هدف قرار دهند تا «تحقیر» را پاک کنند.

اما تیرشان به خطا رفت. این اقدام نه تنها نتوانست صدای رسای ایران را خاموش کند، بلکه «حماسه‌ای دیگر» آفرید. این واکنش مذبوحانه و ناشیانه، بیش از پیش ضعف و استیصال آن‌ها را به نمایش گذاشت و ثابت کرد که در برابر قدرت روایت و اراده یک ملت، تا چه اندازه درمانده‌اند. این حمله، به جای مرعوب کردن، عزم ملت و رسانه را برای فریاد زدن حقیقت، صدچندان کرد. حماسه خلق شد، نه از آتش و انفجار، که از ایستادگی و تداوم روایت پیروزی. این اقدام نشان داد که آن‌ها نه فقط در رهگیری موشک‌ها، که در فهم روح یک ملت نیز شکست خورده‌اند.

امروز، جهان به وضوح می‌بیند که معادله تغییر کرده است. دورانی که در آن یک قدرت با تکیه بر سلاح و رسانه‌اش، دیگران را تحقیر می‌کرد و بی‌پاسخ می‌ماند، برای همیشه به پایان رسیده است. ایران نه تنها در میدان نظامی، که در عرصه روایت‌سازی نیز دست برتر را دارد و این بزرگترین کابوس برای اردوگاه استکبار است. آن‌ها به تصویر تحقیر خود شلیک کردند، غافل از آنکه این تصویر، دیگر نه بر روی یک صفحه نمایش، که در عمق تاریخ و در قلب آزادگان جهان حک شده است.