ضرورت هم‌افزایی راهبردی ایران و پاکستان در برابر رویکرد امنیتی تل‌آویو

گروه بین الملل:  سجادی‌پناه نوشت: در دکترین امنیت ملی رژیم صهیونیستی، پاکستان به‌عنوان تهدیدی «خاموش اما عمیق» در لایه دوم اهداف راهبردی تل‌آویو تعریف شده است. این کشور نه به‌عنوان دشمنی فعال و فوری، بلکه به‌عنوان منبع بالقوه فناوری، الگویی برای مقاومت اسلامی هسته‌ای، و بازیگری غیرقابل پیش‌بینی در جهان اسلام، همواره در رادار امنیتی موساد و دیگر نهادهای اطلاعاتی اسرائیل قرار دارد.

به گزارش بولتن نیوز، با وجود آن‌که پاکستان تاکنون هدف مستقیم حملات یا موشک‌های اسرائیلی نبوده، اما موقعیت ژئوپلیتیکی این کشور در معادلات منطقه‌ای، جایگاه حساسی به آن بخشیده است. در صورت بروز یک جنگ منطقه‌ای فراگیر، اسلام‌آباد می‌تواند به مسیر عبور نیرو، تجهیزات یا حتی فناوری میان ایران، چین و محور مقاومت تبدیل شود. این ظرفیت بالقوه، اسرائیل را نگران کرده و از نگاه استراتژیک، پاکستان را به «گره امنیتی بلندمدت» تبدیل کرده است.

برخلاف کشورهایی نظیر امارات، بحرین، سودان، مراکش و حتی عربستان سعودی که در حال نزدیکی تدریجی به رژیم صهیونیستی هستند، پاکستان همچنان بر موضع ایدئولوژیک ضدصهیونیستی خود پافشاری می‌کند. این پایداری، تل‌آویو را به این برداشت سوق می‌دهد که در شرایط بحران، اسلام‌آباد ممکن است به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم در کنار جبهه مقاومت یا گروه‌های ضداسرائیلی قرار گیرد.

یکی از عناصر نمادین این نگرانی، پرونده دکتر عبدالقدیر خان، پدر برنامه هسته‌ای پاکستان، است که در مقاطع مختلف، به انتقال فناوری به کشورهایی چون ایران، کره شمالی و لیبی متهم شده است. این سابقه، همچنان در ذهن امنیتی اسرائیل زنده است.

با توجه به نگاه امنیتی مشترک تل‌آویو به تهران و اسلام‌آباد، و در سایه تهدیدات فزاینده منطقه‌ای، شکل‌گیری یک پیوند راهبردی میان ایران و پاکستان، دیگر صرفاً یک انتخاب سیاسی نیست؛ بلکه ضرورتی حیاتی برای حفظ توازن ژئوپلیتیکی، تقویت جبهه مقاومت و مقابله مؤثر با سیاست‌های خصمانه رژیم صهیونیستی به شمار می‌رود.