تحلیل عبدالباری عطوان از حضور غارتگرانه ترامپ در ریاض برای رهایی از بدهی ۴۲ تریلیون دلاری

گروه بین الملل: روزنامه الکترونیکی رای الیوم با انتشار سرمقاله ای به قلم عبدالباری عطوان نوشت: «رسانه‌ها سفر دونالد ترامپ رئیس جمهور امریکا به منطقه (عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی) را به طور مکرر در میان هیاهوی اغراق‌آمیز رسانه‌ای و بی‌سابقه، «سفری تاریخی» توصیف می‌کنند.»

به گزارش بولتن نیوز به نقل از العالم، بنابر این گزارش، نکته اول پیرامون جنجال رسانه‌ای مذکور این است که سفر ترامپ به ریاض، اولین سفر وی نیست؛ همچنین ترامپ اولین رئیس جمهور آمریکایی نیست که از پایتخت عربستان سعودی بازدید می‌کند. پس این همه هیاهو چه ضرورتی دارد!؟

نکته دوم هم اغراق در توصیف «وخامت روابط» ترامپ و متحد استراتژیک او، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم اشغالگر صهیونیستی است؛ در حالی که این روزها شاهد آزاد شدن «عیدان الکساندر» اسیر اسرائیلی ـ آمریکایی هستیم که هیچ ارزش سیاسی و نظامی ندارد. پرسش اینجاست که این «وخاومت روابط» ترامپ و نتانیاهو حقیقتا کجای داستان است؟

ارتباطات بین این دو نفر نه تنها متوقف نشده است بلکه سفر بعدی ترامپ به تل‌آویو تقریباً قطعی است، زیرا این سران «اسرائیل» هستند که بر آمریکا حکومت می‌کنند و نه برعکس.

نویسنده معتقد است که ترامپ بدین خاطر از این منطقه بازدید می‌کند که تا حد امکان آنجا را غارت و فروپاشی اقتصادی کشورش را متوقف کند. بدهی واشنگتن بیش از 42 تریلیون دلار است که تنها منطقه خلیج فارس می‌تواند ترامپ را قادر به دستیابی به این هدف اکند، نه متحدانش در اروپایی او!

از سوی دیگر «اسرائیل» فقط میلیاردها دلار از آمریکا می‌گیرد و هیچگاه پس نمی‌دهد، همان‌طور که دنیا شاهد بود بارها رژیم صهیونیستی بمب‌افکن‌های غول‌پیکر، فناوری نظامی، حفاظت و موشک‌های دو هزار پوندی از ایالات متحده گرفت و با آن نوار غزه و کرانه باختری را هدف قرار داد، به یمن نیز حمله کرد. لذا هیچ دلیل موجهی برای به تاخیر انداختن سفر ترامپ به منطقه به ویژه عربستان سعودی وجود نداشت؛ باید اهداف مذکور در اسرع وقت تامین می‌شد.

درحالی که اگر ترامپ دستور توقف فوری جنگ نسل‌کشی در باریکه غزه را به نتانیاهو صادر می‌کرد یا وی را تهدید می‌کرد در صورت رد این درخواست از زور استفاده خواهد کرد، این دیدار می توانست «تاریخی» باشد، همانطور که «دوایت آیزنهاور» رئیس جمهور سابق آمریکا در سال 1956 در جریان تجاوز سه جانبه به مصر، چنین اقدامی انجام داد.

در ادامه این مقاله آمده است: ما به عنوان یک ملت معتاد به تکرار اصطلاحات آمریکایی، ملزم به اغراق در استقبال از رهبران آمریکایی و دیدارهای آنها هستیم. ترامپ حتما با تریلیون‌ها دلار، هدایا و قراردادهای هنگفت با شرکت‌هایش به واشنگتن بازخواهد گشت و نتانیاهو بلافاصله پس از برخاستن هواپیمای ریاست جمهوری آمریکا به سمت واشنگتن، تهاجم و حمله همه جانبه به نوار غزه را مجددا آغاز خواهد کرد و جنگ های ویرانگر توسط رژیم صهیونیستی در غزه، کرانه باختری، یمن، لبنان و سوریه با حمایت بی‌حد و مرز آمریکا همچنان به قوت خود پابرجا خواهد ماند.

رئیس جمهور آمریکا به شکست تهدیدهای خود، با عنوان «شوک و هیبت رعب‌آور» درباره چین و روسیه پی برده است، همانطور که شکست تهدید خود درباره یمن و ایران را متوجه شده است. به همین دلیل با عقب نشینی، به سمت میز مذاکره شتافته و خواستار پایان دادن به جنگ‌های فعلی و احتمالی خود شد.

نویسنده بر این باور است که دیپلماسی یک مساله است و تسلیم شدن در برابر دیکته و سیاه نمایی رئیس دلالان، مساله‌ای دیگر! اینکه اعراب نمی‌توانند به آمریکا «نه» بگویند، اصلا درست نیست. عربستان سعودی زمانی با پشت کردن به واشنگتن، به چین و روسیه روی آورد. همزمان جو بایدن رئیس جمهور وقت آمریکا را به ریاض دعوت کرد و همه رهبران و سران عرب را در یک نشست استثنایی گرد هم آورد.

ریاض توافقنامه اوپک پلاس را با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه امضا کرد که بزرگترین دستاورد اقتصادی تاریخ، حفظ ثروت نفت و گاز و ارزش واقعی آن بود. این اقدام عربستان بایدن را مجبور به عقب نشینی کرد تا با تحقیر به ریاض سفر کند.

اما اختصاص تریلیون‌ها دلار به مثابه سلاح کشنده است که باید در خدمت ملت، اهداف و آرمان‌های آن به کار گرفته شود و استفاده از آن برای کسانی که لیاقتش را ندارند، آزاد نباشد. اخلاق «حاتم»‌گونه و تکریم میهمان را باید برای آمریکا کنار گذاشت زیرا غرب اخلاق ندارد و فقط زبان «مصلحت» و «منافع» را می‌فهمد. پس چرا ما با آن مثل خودش رفتار نکنیم؟ وقتی آمریکا بدون پاداش از پیش توافق شده هیچ امتیازی ارائه نمی‌دهد، چرا ما همین گونه با واشنگتن رفتار نکنیم؟

در پایان این مقاله آمده است: امیدواریم ترامپ حتی با یک دلار به واشنگتن برنگردد تا این که توقف جنگ نابودی غزه، کرانه باختری، لبنان و یمن را تضمین کند، علناً سیاست «کوچاندن اجباری» فلسطینیان را کنار بگذارد و غزه را به «ریویرا» خاورمیانه برای باشگاه املاک و مستغلات خود تبدیل نکند. همچنین راه حل دو دولتی پیشنهادشده توسط عربستان سعودی را به عنوان اولین گام مطابق با ابتکار عربی که مفاد آن تدوین هم شده است، کاملا اجرا کند.