بازخوانی تاریخ و مالکیت ایران بر قفقاز جنوبی

گروه بین الملل: تاریخ ایران زمین گویای همه چیز است. سرزمین های از دست رفته از جغرافیای سرزمینی و حذف از آنها از نقشه تاریخی ایران بزرگ به سلسله عوامل متعددی مربوط می باشد که یکی از مهمترین این متغیرها نفوذ استعمارگران در دوران فرتوت قدرت مرکزی و ضعفی می باشد که از ناحیه مذکور بر ایران تحمیل شد.

جدا شدن بخش هایی

به گزارش بولتن نیوز، از ایران در عصر قاجار متاثر از وضعیت جنگ با روسیه تزاری و تحمیل قرار دادهای گلستان و ترکمنچای و شکل گیری مولفه هایی در بستر رقابت دو قدرت استعماری آن زمان یعنی روس تزاری و انگلستان بود. به بیان جامع تر با وجود ضعف دولت مرکزی در ایران عصر قاجار و نفوذ این دو کشور زمینه جدایی بخش هایی از ایران بزرگ رقم خورد. نمونه مصداق این تحمیلات استعماری در قراردادهای گلستان و ترکمنچای روی داد. قراردادهایی که علیرغم گذشت زمان آنها می تواند از سوی ایران به یک دعوای حقوقی -سرزمینی بدل گردد. در حقیقت دلایل تاریخی محکم برای مالکیت ایران بر کل قفقاز جنوبی با تاکید بر اصل بازگشت سرزمینی می تواند چالشی بزرگ برای زیاده خواهی و ادعاهای بی پایه و اساس و توهم تاریخی خودساخته بادکوبه ای ها باشد.

بنحویکه در بستر این اصل تاریخی نه تنها باکو بلکه تمامیت قفقاز جنوبی باید به دامان و مام مادری وطن تاریخی خود یعنی ایران باز گردد.

قابل ذکر است که اگر باکو با اصل تاریخ و قائم به آن ادعاهایی را مطرح می کند باید به آنها این نکته را یادآور شد که با همان اصل تاریخ و بر مبنای گواه بر آن باید به خاک ایران پیوست و ضمیمه یابند.

خلاصه کلام اینکه مالکیت تاریخی ایران بر تمام سرزمین های قفقاز جنوبی اصلی حقیقی و غیرقابل کتمان می باشد و این موضوعی ست که باید به انحأ مختلف در بخش های سیاسی، فرهنگی، رسانه ای با عنایت بر واقعیات تاریخی بازخوانی و بازتولید گردد.