هر موقع نیاز به تغذیهٔ امید و مهرتان داشتید در ایران سفر کنید

گروه اجتماعی- محمدرضا جلائی‌پور پژوهشگر جامعه‌شناسی نوشت: یک مشاهدهٔ برآمده از صدها ساعت معاشرت با هم‌وطنان روستایی و شهری و تماشاگری در چهارگوشهٔ ایران: میزان رضایت از زندگیِ شهروندان ایران و تصویرشان از حال و آینده نسبت معناداری دارد با این‌که مخاطب ایران‌اینترنشنال/من‌وتو و عضو فعال رسانه‌های اجتماعی هستند یا نه.

به گزارش بولتن نیوز، گویی صرف نظر از وضعیت اقتصادی و‌ همهٔ فشارها و سایر عوامل فردی و جمعی که موثرترند، صرفِ مخاطب این رسانه‌ها بودن و‌ بمباران اخبار تلخ و یک‌سویهٔ آنها و‌ صدها میلیون دلار هزینهٔ این رسانه‌ها برای عملیاتِ دستکاریِ افکار عمومی نیز به میزان معناداری مجال و توان زندگی و امید را می‌کشد و نفرت و خشم و نارضایتی می‌پرورد. هم‌وطنانی که در روستاها و شهرهای ایران می‌بینم که کمتر در معرض این بمباران تبلیغاتی برای ساختن تصویر کلنگی از ایران هستند، به وضوح رضایت بیشتر و حال بهتری دارند، گرچه بعضا حتی از مخاطبان این رسانه‌ها در تنگنای اقتصادی بیشتری‌اند. هر وقت در تهران فضای عمومی نفس‌گیر می‌نماید برای گرفتن امید به روستا یا شهری کوچک می‌روم و در معاشرت با هم‌وطنانی که زِ غوغای این رسانه‌ها فارغند و با دیدن این همه هم‌وطن خوب و شریف و نیک‌خواه و طبیعت زیبای ایران گویی به رگ‌های تن و ذهنم زندگی تزریق می‌شود و امید و انگیزه و توانم برای کمکِ در حد توانِ محدودم به بهبود زندگی هم‌وطنانم و‌ اصلاح‌گری در مسیر تقویت قدرت جامعه و کیفیت حکمرانی ایران بیشتر می‌شود.

امتحان کنید. هر موقع نیاز به تغذیهٔ امید و مهرتان داشتید در ایران سفر کنید (ولو در حد نصف روز به روستاهای نزدیک) و با هم‌وطنانی معاشرت کنید که اسیر غوقای این رسانه‌ها و‌ قربانی بمبارانشان نیستند. ضمانت می‌کنم تاثیر امیدبخش‌اش را می‌بینید. اخبار را باید از رسانه‌های حرفه‌ای گرفت، نه بوق‌های تبلیغاتی که هدفشان نشر خشم و نفرت است. از شعله‌های امید در سینه‌هایمان باید بیشتر مراقبت کنیم. ایران اسیر بحران‌های هم‌افزای زیادی است، اما چنان‌که این رسانه‌ها می‌نمایند کلنگی و سیاه نیست، سرمایه‌های زیادی برای از دست ندادن دارد و برای بهبود شرایط و‌ اصلاح نامطلوب‌ها هم متکایی جز امید و توانایی همین مردم ندارد. ویدیو (https://www.instagram.com/tv/CfGe9TpJJTj/?igshid=YmMyMTA2M2Y=) را در فیلبند گرفته‌ام، بعد از معاشرت با چند هم‌وطن عزیز اهل تسنن و سیستانی و بلوچستانی که با پراید بیش از هزار کیلومتر آمده بودند و مثل من مسحور زیبایی این منظره شده بودند.