چرا شفت بتنی برج میلاد خالی است و استفاده ای از آن نمی شود؟

گروه اجتماعی - محمدرضا اسلامی در یادداشتی نوشت: این روزها، یادداشتی درباره بازدیدِ یک مهندس ژاپنی از برج میلاد در واتس اپ و سایر شبکه های اجتماعی دست به دست می شود که در آن یک مهندس ژاپنی ایرادهایی بنیادین در مورد ساخت برج میلاد را به یک مهندس ارشد ایرانی وارد می کند و بعد... مهندس ایرانی شوکه می شود که ای داد بیداد! ساخت برج میلاد عجب اشتباه فاحشی بوده و ...

به گزارش بولتن نیوز، نکته عجیب درباره روایتِ بازدید مهندس ژاپنی از برج میلاد اینکه این یادداشت ۹ سال پیش "نیز" در فضای شبکه های اجتماعی به گردش در آمد! آن زمان (که فقط فیس بوک و ایمیل وجود داشت و نه دیگر شبکه های اجتماعی) در قالب یادداشتی در خبرآنلاین به ایرادهای مطرح به ساخت برج میلاد توضیح دادم

در واقع اصلی ترین سوال این است که با توجه به وجودِ کوههای نزدیک و بلند در شمال تهران، چرا از این ظرفیت استفاده نشده؟ در این خصوص بطور خلاصه باید گفت که سازمان صدا و سیما در سالهای ۱۳۶۵ و ۱۳۶۶ این مطالعه را انجام داده و به این نتیجه رسیده که استفاده از این ارتفاعات و حتی تپه های بی بی شهربانو در جنوب تهران به دلیل پستی و بلندیهایِ خاص تهران و نقاط کور آن امکان پذیر نیست؛ مع الوصف و مع الاسف در سالهای ۱۳۷۵ و ۱۳۷۶ صداوسیما اقدام به نصب دکل در ارتفاعات کلکچال واقع در شمال تهران نمود ولی متاسفانه نه تنها پوشش لازم را ارائه نداد بلکه اگر در آن زمان تلویزیون داخلی را دقت میکردید سایه دوگانه داشت و تصویر مناسب نداشت.

یک نکته دیگر اینکه در روایتِ بازدید مهندس ژاپنی از برج میلاد گفته می شود: چرا شفت بتنی برج میلاد خالی است و استفاده ای از آن نمی شود؟ پاسخ این است که در همه دنیا چنین است و مثلا در خود #توکیو که یک برج مخابراتی قدیمی (شبیه ایفل) داشتند ولی مجددا در ۲۰۱۲ (پس از صرف بودجه عظیم) یک برج مخابراتی جدید دیگر هم ساختند(!) -به نام اسکای تری- و در برج دوم، شفت بتنی (با خرپای فولادی در پیرامون) وجود دارد که خالی است و وظیفه اش (فقط) حفظِ پایداری سازه و انتقالِ بارهای فوقانی به زمین است.

 نکته آخر اینکه از زمان ساخت برج میلاد تا امروز چندین سال گذشته است. در طول این سالها درس طراحی سازه فولادی و درس طرح اختلاط بتن را بارها در دانشگاههای مختلف در تگزاس و کالیفرنیا تدریس کرده ام ولی همچنان معتقدم که کارهای بتنی و فولادی برج میلاد جزء دشوارترین پروژه های سازه ای محسوب می شود. سازۀ فولادی راسِ آن در اوج زیبایی، بزرگترین سازه فولادی در میان برجهای مخابراتی دنیاست و ساخت و نصب آن با سختیِ بسیار همراه بود (با توجه به امکانات محدود ماشینکاری ما در آن زمان). سالها گذشته، و دکل آنتن برج صاعقه های بسیاری را تحمل کرده (به دلیل کابلهای مسی ارتینگ که در تمام طولِ بدنه تا پایۀ دکل نصب شده) ، بادهای بسیاری را تحمل کرده (به دلیل طراحی و اجرای با کیفیت فولاد و بتن) و چند زلزله متوسط را نیز از سر گذرانده است. اما کارهای بزرگ، محصول مردان بزرگ و کاردان است. در میان مهندسین باسواد و ارزشمندی که در این پروژه با آنها همکار شدم لازم است نام برده شود از مهندس بهمن حقیقی  (سرپرست طراحی سازه برج)، مهندس عباس زرکوب  (مجری طرح و بنیانگذار این پروژه) و دکتر نجفی ، معاون فنی شرکت بلندپایه.
همه می دانیم که ما در کشورمان مشکلات ساختاری بسیاری داریم، ولی لازم نیست ‌که برای «خودتحقیری» روایتی خیالی از بازدیدِ یک مهندس ژاپنی از برج میلاد را به یکدیگر "فوروارد" کنیم. با وجود مشکلات عمیق ساختاری در کشورمان، ولی پروژه هایی در این سطح، محصول کوشش و خرد جمعیِ مهندسین ارزشمندی همچون بهمن حقیقی، عباس زرکوب، علی اکبر معین فر ، رسول میرقادری، محمدرضا حافظی، ابراهیم پیشگاهی و محمد خیامیان است.