شهادت حضرت جواد الائمه

به گزارش بولتن نیوز، حجه الاسلام والمسلمين عليرضا توحيدلو در یادداشتی نوشت:‌ امام محمد بن علی ، جواد الائمه علیه السلام در ماه رجب سال صد و نود وپنج پای به عرصه جهان گذاشتند و در آخرین روز از ماه ذی القعده سال ۲۲۰ به شهادت رسیدند.

در عظمت ایشان سخن بسیار و قلم ناتوان است تا آن جا که در زمان ولادت ایشان ، پدر بزرگوارشان حضرت ثامن الحجج علی ابن موسی الرضا علیه آلاف تحیه و ثنا ایشان را مولودی خواندند که هیچ مولود دیگری برای شیعه بابرکت تر از ایشان نبوده است.

نکته دیگری که در زندگی سراسر نور و خیر و رحمت و برکت آقا جوادالائمه به چشم می خورد ، رسیدن ایشان به امامت در سنّ نه سالگی است.
آری در مناصب الهیِ نبوت وامامت ، شرط سنّی وجود ندارد و ذات اقدس الهی می تواند علم و عصمت و تمام خصوصیات یک پیامبر یا امام را به کودکی خردسال یا نوزادی تازه به دنیا آمده عطا کند.
همان گونه که حضرت عيسى بن مريم علی نبیّنا و آله و علیه السلام در گهواره سخن گفتند و از نبوت خویش خبر دادند.
امام جواد علیه السلام نیز در کودکی و پس از شهادت پدر بزرگوارشان به امامت رسیدند.
با آن که دست ظلم و بیداد کین به آن حضرت مهلت چندانی نداد و جواد الائمه علیه السلام در سنّ بیست وپنج سالگی به شهادت رسیدند؛...
اما مکارم اخلاق و فضائل و کرامات و مناقب بسياري از آن حضرت در کتب شیعه و سنّی نقل شده است از جمله آن:
مأمون عباسی ، مجلسی با حضور بزرگان علمای اهل سنّت تشکیل داد تا از جوادالائمه که به ظاهر کم سنّ وسال بودند، سوالاتی پرسيده شود.
یحیی بن اکثم ، عالم بزرگ دربار ، سؤالی در بحث حجّ از آن حضرت پرسید و با جواب دقیق و محکم امام جواد علیه السلام مواجه شد ، از علم و دانش امام متحیّر گردید و در چهره او عجز و ناتوانی و شکست دیده می شد.
سرانجام در آخرین روز ذی القعده سال ۲۲۰ آقا جوادالائمه با توطئه خلیفه عباسی و زهری که امّ الفضل همسر ایشان با آن ، ایشان را مسموم کرد به شهادت رسیدند.
مرقد مطهر ايشان در كنار جد بزرگوارشان امام موسي ابن جعفر عليهما السلام در شهر كاظمين ، زيارتگاه دوستداران اهل بيت عليهم السلام است.

کلمات نورانی امام محمد تقی علیه السلام :
«مَنْ اطاعَ هَواه اَعْطی عَدُوَّه مُناهُ»(١)

امام جواد علیه‌السلام فرمودند: «هرکس از هوی وهوس خویش پیروی کند ، آرزوی دشمنش را برآورده کرده است.
قَد عاداكَ مَن سَتَرَ عَنكَ الرُّشدَ اتِّباعا لِما تَهواهُ.
کسی که راه صحیح و درست را از تو بپوشاند بخاطر آنکه طبق هوی و میل تو رفتار کرده باشد با دشمنی کرده است.(٢)
امام جواد علیه السلام: اَلمُؤمِنُ یَحتاجُ إلی ثَلاثِ خِصالٍ: تَوفیقٍ مِنَ اللهِ، وَ واعِظٍ مِن نَفسِهِ وَ قَبُولٍ مِمَّن یَنصَحُهُ؛(٣)
مؤمن نیازمند سه خصلت است: توفیق از سوی خداوند، واعظی از درون خود، پذیرش نسبت به کسی که او را پند می دهد.
نیاز انسان مومن:
١- توفیق از طرف ذات اقدس الهی.
٢- واعظ درونی.
٣- پندپذیر بودن.

کرامات جوادالائمه علیه السلام

شهادت عصا بر امامت

یحیی بن اکثم از علمای دربار عباسی می‌گوید: روزی برای زیارت قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رفته بودم که امام جواد علیه السلام را دیدم، با او در خصوص مسائل گوناگونی مناظره کردم، همه را پاسخ داد. به او گفتم: خواستم از شما چیزی بپرسم، اما شرم دارم از پرسش.
امام فرمودند: بدون آنکه سئوالت را بپرسی من پاسخ آنرا می‌دهم. تو میخواهی بپرسی
امام کیست؟
گفتم: آری به خدا سوگند همین است؟!
فرمود: منم
گفتم: بر این مدعا نشانه و حجتی دارید؟
در این لحظه عصایی که در دست امام بود به سخن آمد و گفت:
" اّنه مولایی امام هذا الزمان و هو الحجة "همانا مولای من حجت خدا و امام این زمان است. (۴)

خشک شدن دست نوازنده

محمد بن ریان نقل می‌کند: مأمون برای رسیدن به هدفش بدنام کردن حضرت امام جواد علیه السلام همه نوع نیرنگی را در خصوص آقاجوادعلیه السلام به کار برد، اما هیچ کدام از آنها برای وی سودی نداشت.
به عنوان نمونه پس از به عقد درآوردن دخترش ام الفضل با امام جوادعلیه السلام، صد کنیز زیبا را انتخاب کرد که هر یک جامی پر از گوهر درخشان در دست داشتند. مأمون به کنیزان دستور داد تا پس از نشستن حضرت در جایگاه دامادی به استقبال وی رفته و به او خوشامد گویند.
کنیزکان به سوی حضرت شتافتند و خوشامد گفتند ولی امام هیچ التفاتی به آنها نکرد.

در دربار مأمون مردی به نام مخارق که ریشی بلند و صوتی خوش داشت و عود می‌نواخت وجود داشت. وی به مأمون گفت: من توان آنرا دارم که نقشه ات را عملی سازم
( وادار کردن حضرت به لهو و لعب )
از این رو در مقابل آقاجواد علیه السلام نشست و شروع به خواندن آواز کرد.کسانی که در آنجا حضور داشتند گرد مخارق حلقه زدند. هنگامی که مخارق شروع به نواختن عود و آواز خوانی کرد، امام جواد علیه السلام سر مبارک خود را متوجه او کرد و بر وی نهیب زد و فرمود: "اتق الله یا ذالعثنون " از خدا بترس‌ای ریش بلند. دست مخارق از حرکت ایستاد، عود از دستش افتاد و دیگر هرگز نتوانست عود بنوازد.
روزی مأمون از بلایی که بر سر مخارق آمده بود از وی سئوال کرد. مخارق پاسخ داد، چون امام جواد علیه السلام بر من نهیب زد چنان ترسی از هیبت او بر من مستولی شد که دستم فلج شد و هرگز بهبود نیافت.(۵)

خواندن شهادتین در روز سوم تولد

حکیمه خاتون، دختر امام موسی کاظم علیه السلام و خواهر حضرت ثامن‌الحجج علی ابن موسی الرضا علیه آلاف تحیه و ثنا درباره ولادت برادرزاده‌اش می‌گوید: پس از آنکه نوزاد را در جامه‌های مطهر پیچیده بودیم و حضرت رضا علیه السلام او را از ما گرفت، در گهواره گذاشت و به من سپرد و فرمود: از این گهواره جدا مشو! چون روز سوم ولادت فرا رسید، امام جوادعلیه السلام دیده حقیقت بین خویش را به آسمان گشود و به سوی راست و چپ نظر کرد و به زبان فصیح ندا داد:
«أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ و أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ»، چون این حالت غریب را از آن نور دیده مشاهده کردم، به خدمت حضرت رضاعلیه السلام شرفیاب شدم و آنچه دیده و شنیده بودم را به خدمت حضرت عرض کردم، حضرت فرمود: «پس از این عجایب بسیار را بیش از آنچه مشاهده کردی، مشاهده خواهی کرد».(۶)

شفای چشم

محمد بن میمون می‌گوید: به همراه ا حضرت ثامن الحجج علی ابن موسی الرضا علیه آلاف تحیه و ثنا در مکه بودم. به حضرت عرض کردم می‌خواهم به مدینه بروم، نامه‌ای برای ابی جعفر بنگار تا با خودم ببرم. امام رضاعلیه السلام تبسمی کرد و نامه‌ای نوشت.
به مدینه رفتم در حالیکه چشمهایم به دردی مبتلا بود. به درب خانه امام جوادعلیه السلام رفتم، نامه را تحویل دادم. موفق غلام امام، گفت: سر نامه را بگشا و در پیش روی امام قرار ده. این کار را کردم، آنگاه حضرت جوادالائمه علیه السلام فرمود:‌ای محمد وضعیت چشمت چگونه است؟ عرض کردم یابن رسول الله، همانگونه که مشاهده می فرمائید بیمار است و نورش رفته است.

حضرت جواد علیه السلام دستش را دراز کرد، بر چشمم کشید، بیناییم، چون سالمترین زمانش گشت. دست‌ها و پا‌های حضرت را بوسیدم و در حالی بازگشتم که بینایی ام را بازیافته بودم و این در زمانی بود که سن حضرت کمتر از سه سال بود.(٧)

آزادی از زندان

اباصلت می‌گوید: پس از دفن حضرت ثامن الحجج علی ابن موسی الرضا علیه آلاف تحیه و ثنا، به دستور ماأمون یک سال زندانی شدم. پس از یک سال از تنگی زندان و شب نخوابی به ستوه آمدم، دعا کردم و برای رهایی از زندان به رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و آل ایشان متوسل شدم. از خداوند خواستم به برکت آل محمدصلی الله علیه و آله و سلم در کار من گشایشی انجام دهد.
هنوز دعایم به آخر نرسیده بود که حضرت ابی جعفر علیه السلام نجات بخش گرفتاران عالم، وارد زندان شد و فرمود:‌ای اباصلت از تنگنای زندان بی تاب شده‌ای. عرض کردم به خدا سوگند سخت بی تابم.
فرمود: برخیز، دستی به زنجیر‌ها زد و غل و زنجیر‌ها از دست و پای من بر زمین افتاد. سپس دست مرا گرفت و از کنار نگهبانان زندان عبور داد. نگهبانان در حالی که مرا نظاره می‌کردند، توان سخن گفتن با مرا نداشتند و از زندان خارج شدم. سپس حضرت جوادالائمه فرمود: برو در امان خدا که هرگز نه دست مأمون به تو می‌رسد و نه دست تو به مأمون.
اباصلت می‌گوید: همانگونه که حضرت فرمود: تا حال مامون را ندیده ام.(٨)

طلا شدن خاک

اسماعیل بن عباس هاشمی می‌گوید: در روز عیدی به خدمت حضرت جوادعلیه السلام رفتم، از تنگدستی به آن حضرت شکایت کردم. حضرت سجاده خود را بلند کرد، از خاک قطعه‌ای از طلا گرفت. یعنی خاک به برکت دست حضرت به پاره‌ای طلای گداخته مبدل شد. آن را به من عطا کرد. من آنرا به بازار بردم شانزده مثقال بود.(٩)

نقره از برگ زیتون

ابو جعفر طبری از ابراهیم بن سعید نقل می‌کند که: حضرت امام جوادعلیه السلام را دیدم که بر برگ درخت زیتون دست می‌زد و آن برگ‌ها به برگ نقره تبدیل می‌شد. من آنها را از حضرت گرفتم، و با آنها در بازار معامله نمودم. آن برگ‌ها نقره خالص بود و هرگز تغییری نکردند.(١٠)

میوه دادن درخت سدر

علامه شیخ مفید در ارشاد نقل می‌کند: زمانی که حضرت جوادعلیه السلام با همسرش ام الفضل از بغداد به مدینه مراجعت کرد، به کوفه که رسید مردم او را مشایعت کردند، هنگام غروب در خانه مسیب فرود آمد و به مسجد وارد شد.
در صحن مسجد درخت سدری قرار داشت که هنوز میوه آن به بار ننشسته بود، امام کوزه آبی خواست و در پای آن درخت سدر وضو گرفت و نماز مغرب را با مردم اقامه کرد. امام در رکعت نخست سوره حمد و اذا جاءنصرالله و در رکعت دوم حمد و قل هو الله را خواند. پیش از رکوع قنوت گرفت.
پس ازخواندن رکعت سوم تشهد و سلام داد. پس از نماز مدتی در حال نشسته مشغول تعقیبات و ذکر شد، سپس بلند شد و چهار رکعت نماز نافله مغرب را به جای آورد و تعقیب خواند و دو سجده شکر به جای آورد و ازمسجد خارج شد.
امام جوادعلیه السلام هنگامی که به کنار درخت سدر رسید، مردم متوجه شدند که آن درخت به بار نشسته و میوه داده است. از این جریان شگفت زده شدند و از میوه آن خوردند در حالی که میوه‌های سدر هسته نداشت آنگاه حضرت جوادالائمه را برای وداع بدرقه کردند.(١١)

زنده کردن گاو مرده

در سفر امام جوادعلیه السلام از مدینه به بغداد، وقتی حضرت به سر زمین زباله [منطقه واقع در نزدیکی کوفه رسیدند] زن ضعیفی را مشاهده کردند که بر بالای جسد گاوی مرده در کنار راه نشسته و گریه می‌کند؛ حضرت علت گریستن زن را از او پرسید.
زن در جواب گفت: یابن رسول الله، من زنی ضعیفم، قدرت هیچ کاری را ندارم و این گاو همه سرمایه زندگی ام بود که اکنون مرده است.
حضرت فرمود: اگر خدای متعال آن را زنده کرد چه خواهی کرد؟
عرض کرد؛ ‌ای پسر رسول خدا همواره سپاسگزار
او خواهم بود.
آنگاه حضرت دو رکعت نماز بر جای آورد و درباره دعا کرد؛ سپس با پای مبارک خود به پهلوی گاو زد و حیوان زنده شد.
در این هنگام زن فریاد زد که این آقا عیسی بن مریم است.
حضرت فرمود: نه، بلکه او بنده‌ای از بندگان مورد عنایت خداست، این از اوصیای پیامبران است.(١٢)

منابع؛
١- سفینه البحار، ماده هوی، ص ٧٢٨.
٢- أعلام الدين : ٣٠٩.
٣- تحف العقول، ص ۴۵٧.
۴- الکافی، ج. ۱، ص. ۳۵۳؛ الامام الجواد (ع) من المهد الی اللحد، ص. ۷۲.
۵- الکافی، ج. ۱، ص. ۴۹۴؛ اثبات الهداة، ج. ۳، ص. ۳۳۲؛ مدینة المعاجز، ج. ۷، ص. ۳۰۳؛حلیة الابرار، ج. ۴، ص. ۵۶۵؛ الوافی، ج. ۳، ص. ۸۲۸؛ المناقب، ج. ۴، ص. ۳۹۶؛ البحار، ج. ۵۰، ص. ۶۱.
۶- منتهی الامال، ج. ۲، ص. ۵۷۲ و ۵۷۳؛ المناقب، ج. ۴، ص. ۳۹۴؛ بحار النوار، ج. ۴۸، ص. ۳۱۶ و ج. ۵۰ ص. ۱۰؛ الانوار البهیه، ص. ۲۵۰؛ حلیة الابرار، ج. ۴، ص. ۵۲۴؛ الثاقب فی المناقب، ص. ۵۰۴؛ مدینة المعاجز، ج. ۷، ص. ۲۶۰.
٧- مسندالامام الجواد (ع)، ص. ۱۱۷؛ الخرائج والجرائح، ج. ۱، ص. ۳۷۲؛ موسوعة الامام الجواد (ع)، ج. ۱، ص. ۲۳۵؛ اثبات الهداه، ج. ۳، ۳۳۸؛ بحارالانوار، ج. ۵۰، ص. ۴۶؛ مدینة المعاجز، ج. ۷، ص. ۳۷۲؛ کشف الغمة، ج. ۲، ص. ۳۶۵؛ حلیة الابرار، ج. ۴، ص. ۵۴۰.
٨- عیون اخبار الرضا (ع)، ج. ۲، ص. ۶۷۸.
٩- اثبات الهداة، ج. ۳، ص. ۳۳۸؛ بحارالانوار، ج. ۵۰، ص. ۴۹؛ مدینة المعاجز، ج. ۷، ص. ۳۷۳؛ موسوعة الامام الجواد (ع)، ج. ۱، ص. ۲۵۳.
١٠- دلائل الامامة، ص. ۳۹۸؛ موسوعة الامام الجواد (ع)، ج. ۱، ص. ۲۲۸؛ اثبات الهداة، ج. ۳، ص. ۳۴۵.
١١- موسوعة الامام الجواد (ع)، ج. ۱، ص. ۲۴۶؛ الارشاد، ص. ۳۲۳؛ کشف الغمة، ج. ۲، ص. ۳۵۸؛ بحار الانوار، ج. ۸۳، ص. ۱۰۰؛ وسائل الشیعة، ج. ۶، ص. ۴۹۰؛ مدینة معاجز، ج. ۷، ص. ۳۵۷.
١٢- الثاقب فی المناقب، ص. ۵۰۳؛ مسندالامام الجواد (ع)، ص. ۱۲۵.