صادق شهبازی و نیرویِ ترازِ انقلابِ اسلامی

گروه سیاسی - محمدامین فرج‌اللهی در یادداشتی نوشت:  راستش هنوز هم دقیقا نمی‌دانم ورودی چه سال دانشگاه است. امشب که فیلم صحبت‌هایش در تجمع اخیر کارگری را دیدم یادم آمد ما که هشتاد و هشت وارد دانشگاه شدیم آنقدر پیشکسوت بود که بهش می‌گفتند پدر جنبش دانشجویی. بسیج و جنبش عدالتخواه و اینطرف و آنطرف و همه را یک دور زده بود و همه هم قبولش داشتند. آن موقع هم همینقدر پرشور و حرارت بود.

به گزارش بولتن نیوز، صادق شهبازی برای تمایزش از بقیه، ویژگی زیاد دارد، اما چیزی که برای من خیلی پررنگ بود و هست "هنوز همیشه وسط میدان" بودنش است. آن "هنوز" و "همیشه" را تاکید دارم، چون در فضای فعالیت‌های تشکلی دانشجویی، خیلی‌ها یک مقطعی گل می‌کنند و بعد که کمی پیشکسوت شدند تدریجا از وسط میدان کنار می‌روند و رسمی‌تر می‌شوند. اینطرف و آنطرف مسئولیت می‌گیرند و ملاحظات و معادلات در مناسباتشان تاثیر می‌گذارد، شأن و کلاسی برای خودشان قائل می‌شوند، دیپلماتیک رفتار می‌کنند و در بهترین حالت خودشان پیش خودشان احساس می‌کنند که "ما و دوران ما" اوج شکوفایی و فعالیت و تاثیرگذاری بود و بعد از ما این بچه‌ها کار را خراب کردند. دیگر رویشان نمی‌شود "وسط میدان" بروند، خیلی بخواهند ریسک کنند دو سالی یکبار یک مناظره می‌روند، شرکت در تجمع و تریبون آزاد و مجری فلان برنامه دانشجویی شدن را هم در شأن و کلاس خود نمی‌بینند.

همه اینها که گفتم، یک خردلش را در صادق شهبازی نمیبینید. صادق، فرزند تکلیف است، هرجا حس کند می‌تواند برای انقلاب و اسلام مفید باشد، بدون رودربایستی و خجالت می‌رود وسط میدان. مناظره باشد، گعده مطالعاتی با دانشجوهایی که پانزده سال از او کوچکترند باشد، تجمع و تحصن خیابانی باشد، یا تجمع کارگران هفت تپه.

دریای موّاج "دغدغه" و "احساس مسئولیت" است و زبان گویای "مطالبه" و البته همیشه یادش هست که با اینها "حرف و سواد تخصصی" را هم همراه کند. چون زیر بلیط کسی و جایی و باندی نیست، برای زدن "حرف حق" و "انتقاد بِجا" لکنت نمی‌گیرد و مثل برخی‌ها زبانش در بند نان و حقوقش نیست. یک انقلابیِ پنجاه و هفتیِ بدون ناخالصی.

جای صادق شهبازی در خیلی از نهادهای جمهوری اسلامی خالی است، از مجلس اخیر گرفته تا نهادهای خدمتگزار و نهادهای تصمیم‌ساز و امثالهم که با" شعار جوانگرایی" مشغول آپدیت باند و قبیله خودشان هستند و "گام دوم" رهبری را لوس و لوث می‌کنند.

این چند خط، ادای دینی بود به صادق شهبازی عزیز، از آن آدمهایی که دوست داری روی دست بگیری و به جوان‌ترها معرفی کنی و بگویی آدمی که انقلاب اسلامی قرار است بسازد، چنین چیزی است