برگی از عکس های تاریخ

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر بولتن نیوز؛ مدتی است که سریال «عکاسخانه» از شبکه دو پخش می شود و به نظر می رسد که بر تعداد مخاطبان آن هم نسبت به قبل افزوده شده است. این سریال که پیش از ایام محرم هر روز از این شبکه پخش می شد حالا فقط روزهای یکشنبه  و سه شنبه برای مخاطبان پخش می شود. این مجموعه که شکلی ایرانی را در خود حفظ کرده است،سعی می کند تا به هر شیوه ای که شده بر ذهن مخاطب تاثیرگذار باشد. رنگ و بوی ایرانی این سریال را می توان از نوع لباس پوشیدن و دوره تاریخی آن آگاه شد که بخشی از رویدادهای تاریخی کشورمان را دربرمی گیرد.

داستان سریال عکاسخانه بسیار ساده روایت می شود و همین نکته اول و مهمترین بحثی است که می توان به آن پرداخت. در این کار شخصیت های بسیاری وجود دارند که البته اکثر آنها در همه قصه ها نقش پیدا می کنند؛ در واقع کارگردان و نویسنده شخصیت های واحدی را خلق نکرده اند که تمرکز اصلی بر روی آنان باشد بلکه با توجه به فضای یک محله شخصیت های بسیاری را می بینیم.فضای این سریال نمایشگر محله ای است که افراد بسیاری در آن رفت و آمد دارند و هر یک قصه ای را رقم می زنند.عکاسباشی (بهزاد فراهانی) هر بار با ماجرایی روبرو می شود که شخصیت های مختلف وباعث و بانی به وجود آمدن آن هستند.او سعی می کند که کار خود را به نحو احسن انجام بدهد و با عکاسی خود نقش مهمی در ثبت خاطره های اشخاص داشته باشد. از این رو مقوله عکس و شخصیت عکاسباشی به خوبی در این مفهوم گنجیده اند.   

عکاسخانه سریالی ساده و بی آلایش است و تلاش می کند تا فضایی از آرامش و همکاری را به ایرانی ها بیاموزد. به کارگیری روحیه و غیرت ایرانی را می توان در هر یک از داستانک های سریال مشاهده کرد. این سادگی و آرام بودن در موسیقی و حتی بازی بازیگران به ویژه بازی شخصیت حیران (مهدی سلطانی) به خوب خود را به نمایش گذاشته است.در این سریال ما بیهوده موسیقی نمی شنویم که می توان گفت یکی از موارد مهم و مثبت سریال است.نکته دیگر آن که کارگردان برای خالی نبودن فضا از رگه های طنز برای نمایش واقعیت های آن دوران استفاده کرده است. وجود طنز در این کار موجب تقویت مفاهیمی شده است که تلخ و رنج آور می نمایند.داستان هایی که در این سریال با آنها روبرو می شویم در واقع نمایشی از دوران سیاه رنج و ظلم دولت هایی است که همواره بر کشور ایران سایه انداخته اند و ظلم کرده اند. مقاومت همیشگی مردم ایران در برابر ظلم و جور زمانه به واقع امر مهمی است که رکن اصلی این سریال بر آن استوار شده است. احداث کافه ای جدید و فرنگی در برابر قهوه خانه حیران خود یکی از نمادهای پیوستن به شکل های مدرنیته است. شخصیت هایی که در این سریال حضور دارند هر کدام نمایانگر طبقه ای از اجتماع هستند که حالا باید زیردست حکومت قرار گیرند.به هر حال بیان این مفهوم در آثار نمایشی بسیار سخت است و باید با دقت و ریزبین یخاصی انجام شود؛به همین دلیل است که چنین آثاری معمولا در یک بخش اصلی یعنی پرداخت روایت می لنگند. در یان سریال البته نویسنده تمام تلاش خود را به کار گرفتهاست تا حق مطلب را ادا کند ولی در نهایت آنطور که باید و شاید به نتیجه نهایی دست نیافته است. شاید کمبود هزینه ها و نوع نگاه مسئولین به پرداخت این نوع سوژه ها در نگارش و کارگردانی این اثر دخیل بوده است.   

یک ایراد عمده در نگارش متن وجود دارد که بیش از همه به نوع دیالوگ ها برمی گردد و چندان با آن دوره تاریخی مطرح شده در سریال سازگار نیست. این دیالوگ ها گاهی اوقات به اندازه ای عامیانه می شوند که ما تصور می کنیم در زمان حال حضورداریم. و این شخصیت ها ها نیز آدم های امروزی هستند. این نکته شاید یکی از دلایل مهم در نوع پرداختن و نگاه به صحبت شخصیت های این سریال باشد که ازاهمیت بسیاری برخوردار است. توجه به نگارش دیالوگ ها و همچنین تحقیق در این زمینه مساله مهمی است که نویسندگان و کارگردان ها باید به آن توجه کافی داشته باشند و در غیر این صورت با ریزش مخاطب روبرو خواهند شد.

با این که این سریال باید در مدت زمان طولانی تری تصویربرداری می شد اما حداقل می تواند بخشی از فرهنگ ایرانی ما که به دست فراموشی سپرده شده است را دوباره یادآوری کند.  این سریال اگرچه دارای ضعف های بسیاری در شخصیت پردازی و انتخاب بازیگر است اما لااقل تلاش خود را برای ساخت یک فضای ایرانی انجام داده است. شاید تولید این گونه سریال ها و همچنین نگاه به فرهنگ و نوع رفتارهای ما ایرانیان در سالهای گذشته کمی هم موجب شود تا دست از ادا و اطوارهای مدرن برداریم و در عوض به پاسداشت سنت های خودمان بپردازیم.

فرناز عبادی