مسئولان روزنامه جمهوری اسلامی پاسخ دهند؛ از چه می ترسید؟

گروه سیاسی: روزنامه دولتیِ جمهوری اسلامی دو روز پیش سرمقاله ای با عنوان «رئیس‌جمهور نظامی، آری یا نه؟» به قلم حجت الاسلام والمسلمین مسیح مهاجری را منتشر کرد.

به گزارش بولتن نیوز، در واقع هدف اصلی از نگارش و انتشار این مقاله علاوه بر موقعیت هژمونیک نگارنده بر مدیریت این روزنامه و رانت حاصله از این موقعیت، پرداختن زود هنگام به موضوع انتخابات ریاست جمهوری در کشور و مقدمه چینی های سیاست گذاری شده رسانه ای در این باره برای ورود به بحث انتخابات و اجرای پروژه این سال های اصلاح طلبان یعنی تفکیک خوب و بد از نگاه آنها(اصلاح طلبان و اعتدالیون) و القاء آن به جامعه و مردم است. به علاوه اینکه این مقاله، با یک افق نظری دیگر نیز همراه بوده است؛ افقی که بیشتر رنگ و بوی مردم فریبانه و سیاست ورزانه دارد. در واقع مهاجری با نگارش این مقاله درصدد واگویه ای برآمده است که نام آن را دغدغه عمومی و مردمی نهاده است. بطوریکه از این طریق درصدد برآمده است تا این موضوع را به افکار عمومی و رسانه ای بخوراند که اصلاحات درک و شناخت بهتری از شرایط جامعه، ذائقه و سلایق مردمی دارد.

آنچه در این باره قابل توجه است، انتخاب عنوان مقاله در قالب طرح یک سوال کلی با رویکردی سلبی است. در واقع مهاجری با این بینش، این عنوان را برای مقاله خود برگزیده است تا مبدأیی باشد برای عقلانی نشان دادن گزاره فکری خود و همفکرانشان در این باره، که هرگونه سابقه نظامی بودن برای رییس جمهور شدن موضوعی با مبنای سالبه به انتفاع است. استفاده از روش قدیمی دوگانه سازی که در سال 92 در ایام منتهی به انتخابات در مناظرات از سوی آقای روحانی که آن روزها خود را ناجی مردم و ملت معرفی می کرد، این بار توسط مهاجری و با قلم ایشان به جریان در آمده است. دوگانه سرهنگ – حقوقدان روحانی این بار جای خود را به دوگانه نظامی – غیر نظامی مهاجری داده است.
حال سوال اینجاست از نظر آقای مهاجری، چه فرقی می تواند میان فردی با سابقه امنیتی یا نظامی وجود داشته باشد که ایشان اینگونه از حضور نظامیان در عرصه انتخابات ریاست جمهوری واهمه دارند؟ اگر واقعاً از نظر ایشان مردم هرگز نظامیان را برای انتخاب کردن برنخواهند تابید، پس علت این همه دلیل بافی ها با نام مردم چیست؟ پاسخ این سوال ها شاید در ابتدا کمی پیچیده باشد چرا که اساتید سفسطه و مغلطه که مهاجری نیز از همان طیف فکری و در زمره آنها است، سعی در هم پیچیدن کلاف پاسخ گویی های واضح و روشن در این باره دارند. در واقع ترس از شکست فاجعه بار در انتخابات و رویگردانی مسلّم و تاریخی مردم از جریان اصلاحات و اعتدال، موضوعی است که مهاجری و همفکرانش را به تکاپو انداخته است.

بطوریکه اگر در زمان حال، نظامیان به نوک پیکان انتقادات این دسته فکری و سیاسی تبدیل شده است با موفقیت یا عدم موفقیت در آن و یا موازی با آن(تاختن به حضور نظامیان در عرصه انتخابات)، در روزها و ماه های آتی شاهد این خواهیم بود که افراد غیرنظامی و با گرایش فکری – سیاسی اصولگرا و یا هرچیز دیگری که با گرایش فکری و جهت گیری آنها(مهاجری و هم قطارانش) مخالف باشند، مورد هجمه اینان قرار خواهند گرفت.

لازم است به آقای مهاجری نمونه تاریخی و موفق ژنرال دوگل در فرانسه را به عنوان یک رییس جمهور نظامی که کارایی و بهروری مدیریت مدنی و سیاسی قابلی را ارائه کرد را یادآوری کنیم که در تاریخ سیاسی فرانسه ماندگار شده است؛ و به ایشان بگوییم که جناب دلسوز مردم و آقای مصلحت اندیش کشور، از یاد نبرید تراز برای رییس جمهور شدن انقلابی بودن و مدیریت صحیح او برای عبور از مشکلاتی اقتصادی – معیشتی فعلی است نه نظامی یا غیر نظامی بودن. پس به جای این همه فسلفه بافی ها بهتر است صریح و شفاف بگویید سنگ خود و جریان فکریتان را به سینه می زنید نه مردم و مشکلات آنها و مصلحت کشور را که چندبار در مقاله خود آن را تکرار کرده اید. چرا که آنچه امروز دامان این مردم و نظام را گرفته است ماحصل عملکرد و مدیریتی است که شما 7 سال است آن را به مردم تحمیل کرده اید. یادتان باشد نظامی گری و انقلابی بودن بهتر از تکنوکرات های رانتی، اشراف سالاری و ژانرال سازی های دروغینی است که منفعت خود را بر منافع ملی و مردم ترجیح می دهند. بهتر است بجای دغدغه دروغین آینده مردم این کشور و کوبیدن بر طبل مصلحت، به فکر راه حلی برای شرایط فعلی باشید و بقول رییس جمهور محبوبتان «آدرس غلط ندهید».