پیشخدمتی كه ستاره سینمافرانسه شد

پس از آن پدر و مادر خوانده اش، دلون خردسال را بزرگ كردند كه پس از كشته شدن آنها در یك سانحه، وی نزد مادر خود بازگشت.

دلون سپس برای تحصیل، به مدارس كاتولیك رفته و در آنجا نیز با شیطنت های خود بارها از مدرسه اخراج شد و سرانجام در 15 سالگی ترك تحصیل كرد.

وی مدتی را در قصابی ناپدری اش به فعالیت پرداخت و پس از آن نیز در 17 سالگی به ارتش پیوست و در یگان تفنگداران دریایی خدمت كرد.

در سال 1954 میلادی، دلون در جنگ هندوچین شركت كرد و دو سال بعد از ارتش بیرون آمد و در مشاغل مختلفی از جمله باربری و پیشخدمتی در رستوران مشغول به كار شد كه همین امر آشنایی وی را با برخی بازیگران فرانسوی فراهم ساخت كه 'ژان كلود بریالی' یكی از آنها به شمار می رفت.

بریالی كه زمزمه هایی مبنی بر همكاری اش با گروه های زیرزمینی مافیایی به گوش می رسید، خیلی زود با دلون دوست شد و سرانجام برای رسیدن به بزرگترین هدف زندگی شان یعنی بازیگری در سینما در سال 1957 میلادی به جشنواره فیلم كن رفتند تا شانس خود را برای ورود به این عرصه امتحان كنند.

چهره جذاب دلون سرانجام وی را مورد توجه فیلمسازان حاضر در جشنواره كن قرار داد و نخستین فیلمش را در همین سال بازی كرد كه مورد توجه نیز قرار گرفت.

چهره سرد و سنگی دلون، وی را به بهترین گزینه برای فیلم های پلیسی و گنگستری تبدیل كرد كه بخش عمده ای از فیلم هایش را تشكیل می داد.

'روكو و برادرانش' ساخته 'لوكینو ویسكونتی' یكی از بهترین فیلم های كارنامه اوست كه مایه های تجاری كمتری نسبت به سایر آثارش داشته و از غنای مضمونی بیشتری برخوردار بود.

وی در نقش 'روكو' نمادی از معصومیتی روستایی را ارائه می دهد كه با ورود به شهر، لگدمال شده، و پایانی غمگینانه را رقم می زند.

این نقش سبب توجه منتقدان و نویسندگان سینمایی به استعدادهای بالقوه بازیگری وی فارغ از چهره اش شد و اعتبار هنری بسیاری را برای او به ارمغان آورد.

'تنهایی' را می توان شاخص ترین وجه سینمایی دلون دانست كه تقریبا در تمامی فیلم هایش وجود داشته و خود نیز در گفت وگویی با خبرنگاران در سال 1998 میلادی به مناسبت اعلام بازنشستگی اش از سینما، بر آن صحه گذاشت.

در دهه 60 میلادی، دلون پركارتر شد و در فیلم های فرانسوی بسیاری ایفای نقش كرد و در كنار آن فیلم های اندكی را نیز برای كمپانی های هالیوودی كار كرد.

اما فیلمی كه برای او اعتبار بسیار خریده و نامش را در ذهن سینمادوستان جهان ماندگار كرد، 'سامورایی' اثر 'ژان پیر ملویل' بود.

وی در نقش 'جف كاستلو' آدمكش حرفه ای و خونسرد فرانسوی عالی ظاهر شد و چهره سرد و سنگی اش بعدها منبع اقتباس بسیاری از فیلمسازان برای خلق شخصیت های اینچنینی شد.

در واقع پخته ترین و كامل ترین بازی دلون را در 'سامورایی' شاهد هستیم كه تفاوت بنیادین با انبوه فیلم های تجاری كارنامه كاری وی دارد.

در دهه 70 میلادی دلون به ماشین چاپ اسكناس سینمای فرانسه تبدیل شد و در فیلم های بسیاری با كیفیت های متفاوت از 'بورسالینو' گرفته تا 'اسلحه بزرگ' و 'عقرب' ظاهر شد كه اغلب در گیشه با موفقیت روبرو می شدند.

در این بین 'دایره سرخ' ساخته 'ژان پیر ملویل' تا حدود زیادی از این جریان مستثنا بود و جزو فیلم های شاخص او به حساب می آید.

در این فیلم، ملویل روی دایره بسته زندگی آدم هایی از جنس 'كوری' و 'ووژل'(دو تبهكار)تاكید كرده و فرجام تلخ آنها را به تصویر كشیده است.

دلون در نقش 'كوری' كه به تازگی از زندان آزاد شده اما تصادفا در مسیر یك سرقت مسلحانه قرار می گیرد، درخشش خیره كننده ای داشته و در كنار 'جان ماریا ولونته' و 'ایو مونتان'، وزن بازیگری 'دایره سرخ' را بالا برد.

در ایران نیز دلون به محبوبیت دست یافت و اغلب فیلم هایش دوبله و در سینماها به نمایش در می آمدند.

صدای 'خسرو خسروشاهی' نیز بر روی چهره دلون به خوبی نشست و یكی از عوامل مهم توفیق فیلم های او در ایران شد.

اتفاق های رخ داده در زندگی شخصی دلون كه سروصداهای بسیاری پیرامون آن ایجاد كرد، به مرور وی را به حاشیه راند كه بالا رفتن سنش نیز مزید بر علت شد.

در دهه 80 میلادی كارهای سینمایی دلون رو به كاهش گذاشت و به مرور به سمت كارهای تلویزیونی رفت.

در دهه 90 میلادی عمده فعالیت های دلون منحصر به تلویزیون شد كه مجموعه پلیسی 'فرانك ریوا' با استقبال وسیعی روبرو شد و در شبكه های مختلف جهانی و نیز از شبكه پنج سیما به روی آنتن رفت.