قوانین سخت‌گیرانه آلمان در موضوع پناهجویان

به گزارش بولتن نیوز، در طرح جدیدی که قرار است در ایالت بایرن اجرا شود، گروه‌های بزرگ متقاضی پناهندگی در مراکز پذیرش اولیه موسوم به «مراکز لنگر» اسکان داده می‌شوند و باید تا زمان تصمیم‌گیری درباره تقاضایشان، در این مراکز بمانند و در صورت عدم موافقت با درخواست پناهندگی، می‌توانند به دادگاه شکایت کنند. در نتیجه مدت زمان بررسی پرونده شان طولانی‌تر می‌شود و گاهی مجبورند تا ۱۸ ماه در این مراکز بمانند.

ماه گذشته میلادی یواخیم هرمان، وزیر داخلی ایالت بایرن ضمن حمایت از سیاست حزب سوسیال مسیحی برای اخراج پناهجویانی که پیش‌ از آلمان در یک کشور اروپایی دیگر درخواست پناهندگی کرده‌اند، خواستار برقراری کنترل مرزی در سراسر آلمان شد.

در روستایی در ایالت بایرن واقع در جنوب آلمان و در نزدیکی مرز اتریش که تنها ۳۰۰ ساکن دارد، تعداد زیادی از ساکنان روستا طوماری را برای مخالفت با تبدیل ساختمان‌های خالی این روستا به مراکز اسکان متقاضیان پناهندگی امضا کرده‌اند. آنها از فقدان همبستگی، عدم کنترل مرزها و نقض قوانین در اروپا انتقاد می‌کنند. این افرد محلی معتقدند که کنترل مرزی باید شدید‌تر باشد و «باید دید چه کسانی حق برخورداری از حمایت‌های متقاضیان پناهندگی را دارند.»

کریستیان یکی از بنیانگذاران این حرکت می‌گوید که پناهجویان مدارک شناسایی و لباس‌هایشان را می‌سوزانند زیرا نمی‌خواهند به کشورهایی که از طریق آنها وارد خاک اروپا شده و مشخصاتشان در‌ آن ثبت شده، برگردانده شوند و می‌خواهند در آلمان بمانند و مشخصاتشان در اینجا ثبت شود.

کریستیان در مورد نظر مردم محلی درباره این موضوع می‌گوید: «کنترل‌ مرزی باید شدیدتر باشد. این نظر من است. کنترل باید بیشتر باشد تا مشخص شود چه کسی نیاز دارد و چه کسی نیاز ندارد. کسانی که به دلایل اقتصادی کشورشان را ترک کرده و فقط برای کسب پول و درآمد به آلمان می‌آیند، باید بازگردانده شود و این کار باید در مرز انجام گیرد.»

آلمان؛ زندگی پناهجویان در کانتینرها
در قمستی از حومه شهر «اینگولشتات» کانتینرهایی وجود دارند که تبدیل به محل زندگی متقاضیان پناهندگی شده است. اغلب ساکنان این کانتینرها از بالکان غربی به آلمان آمده‌اند و درخواست پناهندگی‌شان رد شده است.

آلمان از آنها می‌خواهد تا به کشورشان بازگردند اما شمار فزاینده‌ای از این افراد به یکی کشورهای همسایه می‌روند.

یکی از پناهجویان اهل جمهوری سابق یوگوسلاوی ساکن این اقامتگاه‌های موقت می‌گوید:‌ «من و همسرم از اینکه برای دومین بار درخواست‌مان برای برخورداری از حمایت‌های‌ مخصوص متقاضیان پناهندگی در دادگاه رد شد حسابی ترسیده بودیم و تصمیم گرفتیم از اینجا برویم. او با بچه‌ها به هلند رفت. سخت است!‌ نمی‌دانیم کجا باید برویم!‌ همسرم می‌خواهد از بچه‌ها محافظت کند.»

سه نفر از داوطلبان کمک به پناهجویان می‌گویند: «حدود دو ماه پیش،‌ شاهد رسوایی بزرگی بودیم. دولت شروع کرد پول کمتری به پناهجویان بپردازد. پناهجویان نمی‌دانستند چرا و از ما می‌پرسیدند چه اتفاقی افتاده و چرا دولت می‌خواهد سیستم را تغییر داده و به جای پول نقد به آنها کمک غیر نقدی بکنند؟»

دولت فدرال می گوید اردوگاه‌های بزرگ بهتر است. زیرا سریعتر می توان به روند تصمیم‌گیری درباره وضعیت پناهجویان رسیدگی شود و علاوه بر این می‌گوید که مراکز اینچنینی باید در سرتاسر اروپا وجود داشته باشد.

یکی از فعالین حقوق پناهجویان در مخالفت با این طرح می‌گوید: «ما کاملا با این قبیل اردوگاه‌ها مخالفیم چون حقوق بنیادین انسانی در آن رعایت نمی شود. با این افراد به خوبی رفتار نمی شود. این اردوگاهها به مراتب بیشتر از مراکز غیر متمرکز اسکان مشکل‌ساز است. کسانی که در اینجا هستند گاهی به خاطر استرس با هم درگیر می شوند. چون افراد زیادی باید در فضای کوچک بمانند.»

به گفته این فعالان هر هفته پلیس تعدادی از پناهجویان را جمع می کند. علاوه بر این اتاقها کلید ندارد، در حمام را نمی توان قفل کرد و افراد ساکن این اردوگاه تمام مدت احساس ترس و عدم امنیت دارند.