«کالاندولا»؛ سفری به عمق زخم‌های کودکان آسیب‌دیده

به گزارش بولتن نیوز، نمایش «کالاندولا» به کارگردانی احمد سلگی این روزها در تماشاخانه باران روی است؛ اثری که از برپایی کارگاه آموزشی با عنوان «از فکر تا اجرا» شکل گرفته و به صورت گروهی به نگارش درآمده است.

در این کارگاه به صورت مشارکتی مسیر رسیدن به یک اجرا از میان دغدغه‌ها و مساله‌های ابتدایی تا انتخاب فرم نهایی و کیفیت پایانی محصول، بررسی و گروه در کنار یکدیگر خلق گروهی را تجربه کرده اند.

این اثر نمایشی به مساله کودک آزاری، تجاوز و آسیب هایی که در این میان متوجه کودکان می شود، می پردازد و سراغ زخم هایی می رود که شاید التیامی برای آنها نیست و حتی تا دوران بزرگسالی نیز دست از سر این افراد برنمی‌دارد.

هر اجرای این اثر نمایشی تنها میزبان ۱۰ مخاطب است که به شیوه ای غیر معمول به جای اینکه در کنار هم نشسته و در سالن تئاتر به دیدن نمایش بنشینند هرکدام به صورت جداگانه به نقطه ای از تماشاخانه برده می شوند و شاهد روایت اتفاقی هستند که برای یک کودک و نوجوان افتاده است.

در ابتدا احمد سلگی کارگردان نمایش در لابی تئاتر باران حضور پیدا می کند و رو به مخاطبان می گوید «به ساختمان شماره ۱۲۲۱ خوش آمدید. در این ساختمان هیچ وقت هیچ چیز از یاد هیچ کس نمی‌‎رود» در ادامه او توضیحاتی درباره نحوه اجرای اثر برای تماشاگران می دهد و اینکه هرکدام باید به تنهایی به دیدن بخشی از داستان بنشینند. پس از آن با خواندن نام هرکدام از مخاطبان، آنها یکی از چند طنابی را که قبلا روی زمین قرار گرفته و پارچه هایی رنگی به سرشان وصل است، دنبال می کنند تا به مکان مورد نظر در اتاق های مختلفی که هرکدام در تماشاخانه باران کاربردی دارند، برسند. هر بازیگر در هر اتاق با یک مخاطب روبرو می شود و قصه اش را به تنهایی و در خفا برای او تعریف می کند. ۵ دقیقه بعد مخاطبان دوباره در لابی تماشاخانه باران جمع می شوند و به عکس هایی قدیمی از چند کودک می نگرند و سپس به اتاقی دیگر برای شنیدن و لمس زخم های دردناک کاراکتری دیگر هدایت می شوند.

در اجرای این اثر نمایشی هر مخاطب می تواند ۲ داستان از ۱۰ داستان نمایش را دنبال کند اما در نیمه دوم این نمایش ۳۰ دقیقه ای که تماشاگران با طنابی که به دستانشان حلقه شده با همراهی بازیگران از اتاق ها خارج شده و وارد سالن تماشاخانه می شوند در جریان اجمالی اتفاقات دیگر داستان های نمایش قرار می گیرند؛ داستان هایی که هرکدام حکایتی هستند از آسیب های روحی و روانی که بر پیکر این کودکان وارد شده و همچنان بعد از سال ها دست از سرشان برنداشته است.

شیوه اجرایی این اثر نمایشی تعاملی نیست و مخاطبان در جریان اجرا، مشارکتی ندارند و تنها به عنوان یک مشاهده گر، شاهد روایت کاراکترهای نمایش هستند و در سکوت سرنوشتشان را دنبال می کنند. ایده رویارویی هر بازیگر با یک تماشاگر ایده جذابی است که در راستای مفهوم نمایش قرار دارد و باعث می شود مخاطبان بیشتر با ویژگی کاراکترها و ترس‌هایی که در طول زندگی با آن دست به گریبان هستند، همذات پنداری کند.

پرداختن به چنین موضوعی که در سال های اخیر نیز شاهد موارد وقوعش در جامعه بوده ایم می تواند تلنگری به مخاطبان باشد؛ مخاطبانی که اگر خودشان با این مساله روبرو نشده اند ولی شاید در اطرافشان به چنین جنایت هایی برخورده اند. آگاهی دادن به خانواده ها برای توجه به نیازهای کودکانشان و مراقبت از آنها در صورت بروز تعرض می تواند از رسالت های چنین آثاری باشد که نه با رویکرد جامعه شناسانه بلکه از زاویه هنر به این اتفاقات می پردازند.

نمایش «کالاندولا» براساس نگارش و خلق گروهی به کارگردانی احمد سلگی از ۲۰ خرداد ماه تا آخر تیر ماه ساعت ۱۷ در تئاتر باران روی صحنه است و بازیگران آن فائزه اشراقی، مهشید باقری، ظهیرالدین جعفری، ملیکا حجیری، عباس خداقلی زاده، اشکان دلاوری، ابوالفضل سلحشور، هانیه صحرانورد، روژین صدرزاده، علی کارگری، نگین محمود زاده، مصطفی نوذریان و ریحانه ورودی هستند.