مخاطب رسانه ملی کیست؟ مردم یا مسئولان

 گروه فرهنگی: در حالی صدا و سیمای ایران در سال های اخیر در رقابت با همتایان خارجی اش که از آن سوی مرزها در صدد تهیه و تولید خوراک برای بدنه جامعه ایران هستند، قافیه را باخته است که پخش 24 ساعته برنامه های سرگرم کننده از شبکه های ماهواره ای خطری جدی برای آینده جامعه ایران محسوب می شود.

به گزارش بولتن نیوز،  پیش تر عالمان علم ارتباطات و کارشناسان رسانه ای یکی از عوامل مهم پایین بودن ضریب نفوذ رسانه های نوشتاری در میان مردم را نوع جهت گیری این رسانه ها تشخیص می دادند؛ به عبارت دیگر در ایران، بسیاری از رسانه ها به جای تولید محتوا برای مخاطبان عمومی به تریبونی برای انعکاس سخنان مقامات و مسئولین تبدیل شده اند.

 این جهت گیری یک سویه که منجر به انتشار انبوهی روزنامه و مجله نه برای مردم که برای مسئولان شده است، سبب می شود افکار عمومی چندان خود را در لابلای سطور نیابد و در نتیجه رسانه هایی از این دست با اقبال چندانی روبرو نباشند.

 این نقصان از سهم بزرگ دولت با به بیان دیگر سهم اندک بخش خصوصی در اقتصاد ایران ناشی می شود. بزرگی سهم دولت از اقتصاد سبب شده است نوع نگاه، خط و ربط و شکل تنظیم اخبار و ... بر پایه رضایت مسئولان و نه مردم بر رسانه ها حاکم شود و در نتیجه رسانه به جای آنکه صدای مردم باشد، به صدای مسئولان تبدیل شده است. اگر ضعف های اقتصادی در این میان عاملی برای بروز اتفاقاتی از این دست تلقی شود، می توان چنین نتیجه گرفت که سیمای ملی از این افت مصون است اما بررسی ها نشان می دهد در سال های اخیر این معضل گریبان مهمترین رسانه ایران که حتی در میان روستاها و مناطق دور افتاده نیز نفوذ دارد را گرفته است.

تبدیل شدن رسانه ملی به روابط عمومی حاکمیت را از نوع آگهی هایی که در آن پخش می شود، می توان دریافت. اطلاع رسانی در خصوص افزایش ظرفیت فلان پالایشگاه، بدون ورود به زیر بخش ها و ... در حقیقت مخاطبانی از جنس مسئولان دارد و نه مردم.

به عبارت دیگر می توان چنین نتیجه گرفت که بسیاری از دستگاه های اجرایی با استفاده از سیمای ملی، گزارش عملکرد خود را به مقامات بالاتر می دهند. این در حالی است که رسانه ملی مسئولیت های خطیری را بر عهده دارد. بازماندن از رقابت و بی توجهی به اصول مطروحه در این عرصه خود می تواند تهاجم گسترده فرهنگی در ایران را موجب شود.

 واکاوی پیام ها و سخنان امام خمینی در این حوزه می تواند روشنگر بسیاری از مسائل باشد. ایشان می فرمایند: بايد اين دستگاه دستگاهي باشد که بعد از چند سال تمام قشر ملت را روشن کند تمام را مبارز باربياورد، تمام را متفکر بار بياورد، تمام اينها را مستقل بار بياورد، آزادمنش بار بياورد، از غرب‌زدگي بيرون کند، استقلال به مردم بدهد ... (صحيفه نور، جلد 5، صفحه 203)

 در جایی دیگر تاکید دارند: ما بايد به مردم ارزش بدهيم، استقلال دهيم و خودمان کنار بايستيم و روي خير و شر کارها نظارت کنيم. ولي اين که تمام کارها دست ما باشد، راديو و تلويزيون دست ماها باشد اما آن بيچاره‌ها که کار مي‌کنند هيچ چيز دستشان نباشد، ولي ما که هيچ کاره هستيم دست ما باشد، به نظر من اين صحيح نيست ...(صحيفه نور، جلد 19، صفحه 206)

به نظر می رسد خالی ماندن جدول پخش صدا و سیما از برنامه های دیدنی و جذاب و تلاش برای نوآوری در انتقال مفاهیم دینی و ملی به مخاطبان از نقطع ضعف هایی است که صدا و سیما لازم است در سال های پیش رو به سرعت اصلاح نماید چرا که شبکه های ماهواره ای ان سوی آب با تمام قدرت، در صددند با پخش سریال های پوچ نوعی تابوشکنی و حساسیت زدایی را در جامعه ایران عملی کنند.

 تبدیل رسانه ملی به روابط عمومی حکومت نه تنها آسیب هایی جدی را به مخاطبان این رسانه وارد می کند بلکه این رسانه را به رسانه ای نه برای مردم که برای مسئولان و مقامات تبدیل می نماید. این در حالی است که مسئولیت رسانه ملی، تولید برنامه های بامحتوا وسرگرم کننده و جذب مخاطب و آگاه سازی انان برای مقابله با تهدیدات فرهنگی دشمنانی است که سال ها با تولید محتوای آلوده در صددند شکل تفکر در جامعه ایرانی را هدف بگیرند.