گروه اقتصادی: علی مهرکیش دانشجو دکتری در شهر تورنتو کانادا، در یادداشت پیش رو نکاتی درباره پیداکردن کار در آمریکای شمالی آورده و با شرایط کار در ایران مقایسه کرده است.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که در صفحه اینترنتی نگارنده نیز منتشر شده، به شرح زیر است:
از دوستان زیادی میشنوم که متاسفانه در ایران با وجود تحصیلات عالیه و حتی در دانشگاههای خوب، امکان کار مناسب نیست. همین موضوع یک دلیل رایج این گروه برای مهاجرت و یا ادامهی تحصیل به خارج از کشور محسوب میشود.
اما در غرب و به صورت ویژه در آمریکای شمالی چه خبر است؟
من دوستان زیادی فارغ التحصیل دکتری و حتی پسا دکتری اینجا میشناسم که چکیدهی تجربیات مشترک همه این دوستان موارد زیر است:
برای پیدا کردن اولین کار (کاری که با حداقلهای شما همخوانی داشته باشد) بین ۶ تا ۱۲ باید زمان در نظر بگیرید.
مشکلات پیدا کردن کار برای فارغ التحصیل دکتری بیشتر است. به صورت کلی برای فارغ التحصیلان کارشناسی و کارشناسی ارشد موقعیتهای شغلی بسیار بیشتری وجود دارد. حتی بسیاری (مخصوصاً مهاجران) به دنبال گرفتن مدرک از کالجهای مختلف برای ورود به بازار کار هستند (چیزی شبیه دیپلم و فوق دیپلم در ایران). به همین دلیل تحصیل در کالجها رونق بسیار خوبی دارد.
گاهاً دوستان مطرح میکنند که برای پیدا کردن کار (مخصوصاً اولین کار) تا ۱۰۰۰ مورد ارسال رزومه شغلی نیاز است. شرکتهایی در شهرهای حتی کوچک و دورتر. نکتهی مهمی اینجا نهفته است. من موارد بسیار زیادی را دیدهام که با گرفتن یک موقعیت شغلی در یک شهر دیگر اقدام به نقل مکان خانوادگی نمودهاند. مثلاً در آخرین این موارد، یکی از دوستان ما که به تازگی بچهدار هم شده بود، کاری در شهر واترلو پیدا کرده بود و خب، با خانواده از تورنتو به واترلو نقل مکان کردند. متاسفانه بعد از ۸ ماه به دلیل مشکلات اقتصادی، آن شرکت اقدام به کاهش نیرو کرد و خوب دیگر گفتن ندارد چه بلایی بر سر آن دوستمان آمد. اینجا کارت را که از دست بدهی تمام است (اقساط خانه، مهد کودک فرزندان، بیمهی خودرو و ....همه به کار شما وابستهاند). یا دوستانی هستند که برای بهتر کار پیدا کردن راهی شهرهای با آب و هوای سخت میشوند چون در آن شهرها نیروی کار کمتر است.
البته باید یک نکته را هم اشاره کنم: وقتی کاری را از دست میدهید قوانین حمایتی خوبی وجود دارد که در پیام دیگری بر اساس تجربهی همین دوستمان به آن خواهم پرداخت.
اینجا کانکشن (بخوانید ارتباطات اجتماعی یا معرف که گاهی در ایران از آن به عنوان پارتی نام میبریم) مهمترین حرف را در گرفتن یک پوزیشن میتواند بزند. در تمام کارگاههای مهارتافزایی که شرکت کردهام، توصیهی تمام حاضرین این بوده که خودت را با دیگران درگیر کن تا کانکشنهای خوبی بدست بیاوری.
یکی از مهمترین عوامل پیدا کردن کار، داشتن سوابق کار داوطلبانه است. شاید باور نکنید برای اخذ یک موقعیت کاری داوطلبانه پاره وقت نیز چنان رقابت سنگین است که چندین نفر رزومه ارسال میکنند و بعد مصاحبه حضوری و باقی مراحل باید طی شود. در برخی از این موارد هم سرتیفیکیت باید داشته باشید (مثلاً کار با کودکان و ...). حتی موارد زیادی برای نوجوانان تدارک دیده میشود که تجربهی کار داوطلبانه بدست آورند. مانند تجربه کار داوطلبانه نوجوانان در تابستان در نگهداری از طبیعت، حیوانات و .... .
بسیاری از متقاضیان کار (ارشد و دکتری و پسا دکتری) را دیدهام که در مدتی که به دنبال کار میگردند، برای گذران امور زندگی ممکن است در یک کتابفروشی، مجتمع تجاری، یا فعالیتهای دانشگاهی مشغول به کار پارهوقت شوند. حتی گاهی دانشجویان کارشناسی را میبینم که آخر هفته یا آخر شبها در رستوران و کافیشاپ کار میکنند.
در مورد دانشجویان دکتری هم که این سالها حقیقتاً جذب هیئت علمی دانشگاههای خوب آمریکا و کانادا شدن کار بسیار رقابتی و سختی شده است.
یکی از مهمترین مواردی که اینجا میبینید تشویق ارگانهای مختلف دانشگاهی و دولتی به راه اندازی کسب و کارهای شخصی و نه الزاماً دانش بنیان است. بازار مدلهای استیو جابزی اینجا هم مانند ایران داغ هست.
و مورد آخر: برای پیدا کردن کار دو موضوع اصلی وجود دارد:
1- شما باید واقعاً توانمند باشید.
2- بتوانید توانمندی خود را به گوش صاحب کار برسانید.
در موضوع اول ویژگیهای فردی، دورههای مهارت افزایی و ... بسیار رونق دارند و در مورد دوم لینک داشتن و رزومه خوب نوشتن و خوب از پس مصاحبه بر آمدن.
اندکی بیشتر درخصوص مورد اول برایتان بگویم: اینکه ایران هستید یا خارج از کشور، فرقی نمیکند، اگر شما نتوانید دو صفحه رزومهی کاری بنویسید یعنی هنوز اثبات نکردهاید توانایی انجام کاری را دارید. مثلاً در رزومهی شغلی برای کارهای غیر آکادمیک، شما مجاز نیستید به بیش از دو مقالهی مرتبط اشاره کنید. یا اینکه فرضاً از شما نمیپذیرند اگر بگویید من روی ربات فلان مدل کار کردهام. شما باید دقیقاً بگویید روی ربات فلان مدل چه مدت کار کردهاید؟ دقیقاً چکار کردهاید؟ کار شما به چه نتیجهای رسیده است؟ مثلاً آیا حضور شما به عنوان طراح در آن پروژه به افزایش راندمان ربات کمک کرده یا نه؟ چند درصد؟
خلاصهی کلام اینکه، با ادعای صرف، کسی نمیتواند وارد بازار کار شود.
به همین دلیل اینجا قبل از وارد شدن به فضای کار، دورههای کارآموزی، کارهای داوطلبانه و همچنین سرتیفیکیت دورههای عملی (دقت کنید عملی و نه علمی) در رشتهی مورد نظر بسیار جدی گرفته میشوند.
انتهای پیام/#
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com