قدرشناسی از کتاب بی نظیری در ثبت خاطرات آزادگان جنگ تحمیلی

این کتاب 165 روز از بیش از 800 روز اسارت نویسنده را تشریح کرده است. روزهای بسیار سخت. یعنی حداقل هفته ای یک فشار غیر قابل تحمل! و البته احتمالا بقیه هفته هم چنین بود است.

گروه فرهنگی: سید ناصر حسینی در شانزده سالگی اسیر شده و دو سال و دو ماه در اسارت بوده است. تمام خاطرات مهم اسارت را در طول اسارت و در آن شرایط سخت یادداشت کرده؛ پاکنویس کرده و در قالب بیست و سه صفحه همراه خود آورده است. وقتی انسان کتاب را می خواند باورش نمی شود در آن شرایط سخت کسی به فکر ثبت خاطرات هم بوده باشد.

به گزارش بولتن نیوز، این کتاب 165 روز از بیش از 800 روز اسارت نویسنده را تشریح کرده است. روزهای بسیار سخت. یعنی حداقل هفته ای یک فشار غیر قابل تحمل! و البته احتمالا بقیه هفته هم چنین بود است.

دقت شخصیت کتاب بر جزئیات و توصیف دقیق وقایع هم بی نظیر است. کتاب به گونه ای نوشته شده است که شما را دقیقا در فضای اسارت قرار می دهد و بارها گریه را با شما همراه می کند.

شناخت و توصیف کتاب از عراقی ها هم در قیاس با سایر نوشته ها بی نظیر است. ده ها شخصیت نظامی عراق اعم از فرمانده تا سرباز در این کتاب توصیف می شوند. دیدگاه هایشان، شخصیت شان، نوع نگاهشان به ایرانی ها و عراقی ها، رفتار سخت یا آسانشان با اسرا، همراهی و دلسوزی شان و... این توصیف واقعی خیلی خوب نشان می دهد به چه کسانی طرف بوده ایم و چگونه با فرزندان این ملت برخورد می کردند.

وجه دیگر کتاب مظلومیت اسرای ایرانی در عراق است. فرق مهم این کتاب با کتب مشابه این است که اسرای آن مفقود الاثر بوده اند. یعنی کسی نمی دانسته است که این 20000 نفر زنده هستند یا نه و اگر زنده اند کجا هستند. اردوگاه تکریت جایی بوده که صدام هیچگاه اجازه نداده است تا صلیب سرخ پایش به آنجا باز شود و بچه ها را ثبت نام کند، نظارت کند، وضعیت شان را به خانواده هایشان اطلاع دهد و...

مخفی بودن اردوگاه باعث شده تا عراقی ها هر کار که می خواستند با این بچه ها کردند و انسان از آن حد از اذیت و آزار متعجب می شود و البته به آن حد از مقاومت اسرا هم افتخار می کند.

فقط همین اشاره کتاب که حداقل 400 نفر از اسرا بر اثر سختی شرایط در تکریت شهید شده اند کافی است تا انسان به مظلومیت اسرا پی ببرد. همین که نویسنده شهادت 85 نفر از اسرا را خود دیده و ثبت کرده است خیلی گویا است...

مظلومیت بیشتر وقتی است که سالهای روایت شده سالهای آخر اسارت است؛ یعنی 67 تا 79. عراق در این سالها حداقل تجربه هشت سال اسیرداری را داشته است. بسیاری از مسائلی که مشقت های این عزیزان بوده در اردوگاه های دیگر حل شده بود و اگر اینجا حل نشده است؛ قرار نبوده است حل بشود.

لینک کپی شد

گزارش خطا