ماندن به چه قيمتي؟!
نمونه‌اش را فراوان در واليبال ديده و شنيده‌ايم كه جديدترين آنها اعزام يك مربي فاقد كارنامه درخشان با تيم ملي به دوحه و آنكارا، حذف پرويز كاظمي و كناره‌گيري محمد تركاشوند است، تركاشوند كه يكي از محبوب‌ترين و با اخلاق‌ترين مردان واليبال ما بود، دو سه هفته‌اي به عنوان دستيار خوليو ولاسكو، سرمربي تيم ملي واليبال ايستاد و به قول خودش نقش توپ جمع‌كن را ايفا كرد.
اما وقتي ديد سرپرست تيم ملي با گرايش‌ها و خط و خطوط خود، بازيكنان و... مربياني را مستقيم و غيرمستقيم حمايت مي‌كند، ترجيح داد ديگر به تمرينات تيم ملي برنگردد.
او مي‌گويد: حضور در كادر فني تيم ملي افتخاري بزرگ برايم بوده و خواهد بود، اما ديدن تبعيض مرا آزار مي‌دهد، تيم را به آن سوي مرزها اعزام كرده‌اند، اما حتي يك نظر كوچك از من نخواسته‌اند، انگار موي خود را در تيم ملي و آسياب واليبال سپيد نكرده‌ايم.
تركاشوند مي‌افزايد: خوش‌خبر سرپرست تيم ملي چون بسكتباليست است عامل اصلي رواج بازيكن سالاري در واليبال ما شده و همانند گائيچ به ولاسكو خط نادرست مي‌دهد و من چون آبرويم را از سرراه نياورده‌ام، مي‌روم و پشت سرم را هم نگاه نمي‌كنم.
وي مي گويد متاسفانه فدراسيون واليبال قائم به فرد شده، نه كميته فني دارد نه سازمان تيم‌هاي ملي، بنابراين هيچ‌چيز سرجاي خود قرار ندارد، نارضايتي، دلسوختگان را واليبال زده كرده است، مطابق آخرين اخبار دريافتي پيمان اكبري مربي موفق سال كه با تيم پيكان قهرمان ايران، آسيا و سوم جهان شده است، نيز قيد همكاري با تيم اميد را زده است، آيا همه اين مربيان به زعم برخي ادعاها زياده طلب‌اند، يا اين كه يك جاي كار فدراسيون ايراد دارد؟
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
