مهم‌ترین خواسته صنعتگران از دولت دوازدهم مقابله با قاچاق است

گروه اقتصادی: در سالهای گذشته واردات بی‌رویه و قاچاق به بخش بزرگی از صنعت نساجی ازجمله بافندگی و پتو ضربه‌های زیادی وارد کرده و فعالیت این بخش به‌نوعی در داخل کشور متوقف‌شده است. به دنبال افزایش نرخ ارز که از شهریور 90 در بازار رخ داد، توجیه‌پذیری اقتصادی قاچاق را تا حدی از بین رفت و درنتیجه این صنعت تا حدودی توانست احیا شود؛ اما در سالهای بعد به دلیل تثبیت نرخ ارز، مجدداً واردات بی‌رویه و قاچاق سودآور شد.

 

به گزارش بولتن نیوز، اگرچه این مشکل مختص به صنعت نساجی نیست و گریبان بسیاری از صنایع کشور را گرفته است، اما صنعت نساجی بیش از صنایع دیگر از واردات ضربه خورده است. از سوی دیگر کمبود مواد اولیه سبب شده تا تولید راکد بماند؛ یعنی درست جایی که تولیدکننده‌ها می‌خواهند سهم خود را بازارهای ترکیه و چین باز پس بگیرد، کمبود شدید مواد اولیه مانع می‌شود.

تولیدکننده‌ها می‌گویند، این صنعت به‌جز ضربه‌ای که از واردات بی‌رویه دیده، برای تأمین مواد اولیه هم با تنگنا مواجه است. گزارش‌ها نشان می‌دهد که کارخانه‌های نساجی کشور نیاز به تأمین 160 هزار تن نیاز پنبه دارند، این در حالی است که به‌زحمت تولید داخل به 50 هزار تن می‌رسد.

محمدمهدی رئیس زاده، دبیر انجمن نساجی در این رابطه می‌گوید: ما همچنان فرصت حذف رقبا را در مواجهه با کمبود مواد اولیه می‌توانیم از دست بدهیم. اگرچه پذیرش وزارت صنعت برای برداشتن تعرفه واردات نخ پنبه‌ای، تعرفه‌ای که حدود 40 درصد بود تا حدودی گشایش‌هایی بدست آمده اما کافی نیست.

 

او اضافه می‌کند: صنعت نساجی با تمام مشکلات پیش رو، صنعتی در حال احتضار و ورشکستگی نیست، در چند سال اخیر ما با کشورهایی مراوده تجاری داریم که برای ما بازارهای صادراتی خوبی فراهم آورده‌اند اما نباید فراموش کرد که آن‌ها در حال حاضر به‌ناچار به بازارهای ایران روی آورده‌اند و به‌راحتی می‌توانند در آینده تغییر بازار دهند.

دبیر انجمن نساجی تصریح کرد: بیشتر کشورهایی که ما با آن‌ها کار می‌کنیم کشورهای همسایه هستند، مثل عراق و افغانستان و البته کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و آسیای میانه. بااین‌حال صنعت نساجی مانند بسیاری از صنایع، صادرات برنامه‌ریزی‌شده وتوام بامطالعه و سنجش بازارهای هدف صادراتی ندارد.

او تأکید کرد: درخواست اصلی ما از دولت آینده ترسیم یک نقشه راه شفاف و کارآمد است، زیرا فقدان استراتژی در صنعت نساجی و بسیاری از صنایع، وضعیت اقتصاد ما را آسیب‌پذیرتر از پیش کرده است.