مشهد ۱۵ سال دیگر جای زندگی نخواهد بود!

به گزارش بولتن نیوز به نقل از پایگاه تحلیلی رصد، حسین اکبری صبح دیروز در نشست «بررسی آسیب‌ها و ناهنجاری‌های شهری» که در آمفی‌تئاتر مجتمع علوم انسانی دانشگاه آزاد برگزار شد، ضمن بیان اینکه در علوم اجتماعی بهترین منبع برای فهم و بررسی آسیب‌های اجتماعی باورهای عمومی و ادراکات مردم است، اظهار داشت: در پژوهشی که با همکاری دفتر مطالعات فرهنگی و اجتماعی شهرداری برای بررسی آسیب‌های اجتماعی مشهد انجام‌شده است، ۱۵۴ محله مشهد مورد سنجش قرارگرفته‌اند و از هشت هزار نفر از شهروندان مشهدی نظرسنجی انجام‌شده و گزارشی بالغ‌بر ۱۰ هزار صفحه درباره آسیب‌های اجتماعی مشهد تهیه‌شده است.

وی افزود: آسیب‌های اجتماعی در حال تبدیل‌شدن به اولویت اول کشور هستند، چراکه طی نیم دهه اخیر رشد برخی آسیب‌ها به شکل فزاینده و غیرقابل‌مهاری اتفاق افتاده است به‌عنوان‌مثال رشد نزاع‌های خیابانی از سال ۹۰ تا ۹۴ در مشهد بیش از ۳۶۰ درصد رشد داشته است.
دبیر دفتر خراسان انجمن جامعه‌شناسی ایران با اشاره به اینکه رسیدگی به آسیب‌های اجتماعی نه‌تنها وظیفه همه دستگاه‌های حاکمیتی مسؤول بلکه وظیفه تک‌تک افراد جامعه است، گفت: در علوم اجتماعی هیچ‌وقت سخن از قطعیت به میان نمی‌آید اما من قاطعانه می­‌گویم در ۱۰ تا ۱۵ سال آینده در صورت ادامه روند موجود، شهر مشهد قابل زیست نخواهد بود، بدین معنا که خانواده‌ها با نگرانی فرزندان خود را به مدرسه خواهند فرستاد و همسران دائماً از وضعیت شوهران خود خارج از خانه بیمناک خواهند بود.

در همین رابطه اکبری ضمن اشاره به افزایش تحریکات جنسی در جامعه ابراز داشت: متأسفانه طی نیم دهه اخیر پرونده‌‌های خیانت زنان به شوهرانشان بشدت در دادگستری افزایش پیدا کرده است، همچنین جالب‌توجه است که استان خراسان رتبه اول طلاق را در کشور داشته که اخیراً به‌واسطه عدم ثبت طلاق در دفاتر مشهد سعی شده است آمار را کنترل کنند و همه این موارد نگرانی‌ها را افزایش می‌­دهد.
مسؤول پژوهش سنجش آسیب‌های اجتماعی گفت: تمامی نتایج تحقیقات نشان‌دهنده وضعیت بحرانی آسیب‌های اجتماعی در حاشیه شهر مشهد است، ما در حال حاضر با احتساب مناطق حاشیه‌ای که جزء حوزه شهرداری مشهد محسوب نمی­‌شوند برآورد می­‌کنیم که حدود دو میلیون نفر حاشیه‌نشین در شهر مشهد داریم.
وی در همین رابطه تصریح کرد: در حال حاضر میزان رضایت از زندگی در میان ساکنین مناطق حاشیه‌ای شهر زیاد است، که دلیل این امر غالباً مهاجرت این افراد از روستاها به شهر و بهبود وضعیت زندگی آن‌ها نسبت به روستا است، اما فرزندان این خانواده‌ها در آینده وضعیت زندگی خود را با روستا مقایسه نخواهند کرد چراکه در شهر متولدشده‌اند و زندگی خود را با مناطق برخوردار شهر مقایسه می‌کنند و این امر موجب افزایش حس نابرابری و نارضایتی خواهد شد که خود منشأ بروز مشکلات بسیاری در آینده است.