تیم هایی با هزینه های نجومی که همیشه برنده نیستند

ماجرای هزینه های گزاف فوتبال همیشه دست مایه منتقدان ورزش کشور بوده و از اهالی سایر رشته ها تا مدعیان حمایت از ورزش همگانی و سلامت و … هر کجا خواسته اند به نوعی حقوق پایمال شده خود را استیفا کنند در شکوه و گلایه های خود گریزی به بازار پرپول فوتبال زده اند و از دستمزد چند میلیاردی کی روش گرفته تا قراردادهای نجومی بازیکنان لیگ برتری را زیر سوال برده اند.

گروه ورزشی: بررسی نتایج تیم های مختلف تحت مدیریت فدراسیون فوتبال رابطه عجیب و غریبی را به اثبات می رساند: هزینه کمتر مصاف است نتیجه بهتر!

تیم هایی با هزینه های نجومی که هیمشه برنده نیستند

به گزارش بولتن نیوز، نگاهی ساده و اجمالی مشخص می کند که بر خلاف تمام اصول مدیریتی، اقتصادی، ورزشی، سرمایه گذاری، تجارتی و هر مبنا و اصول دیگری رابطه میان هزینه و نتیجه در فوتبال ایران بر عکس است.این مطلب به هیچ وجه ادعای یک تحقیق آماری علمی و قابل استناد را ندارد و صرفا با استدلال استقرایی (مشاهده ای) به این نتایج دست یافته است. در یک تقسیم بندی کلی فوتبال کشور را می توان به دو دسته آقایان و بانوان تقسیم کرد. نیازی به سند و مدرک نیست و بر همگان واضح و مبرهن است که هزینه صورت گرفته در بخش بانوان در مقایسه با فوتبال مردان قطره ای در برابر دریاست. با این حال موفقیت هایی مانند قهرمانی آسیا در فوتسال بانوان به دست می آید و تیم فوتبال بانوان نیز پیشرفتی خیره کننده داشته است. اگر اندکی پیش برویم و این تقسیم بندی را در بخش مردان ریزتر کنیم به چند دسته دیگر خواهیم رسید. در تفکیک رشته ها فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی را خواهیم داشت. فوتسال در فدراسیون فوتبال همیشه زیر ساله فوتبال بوده است و با وجود این که بسیاری معتقدند که یک نهاد مستقل باید اداره امور آن را در دست گیرد همچنان به شکل کمیته ای زیر نظر فدراسیون اداره می شود که از نظر بودجه سهم بسیار اندکی را به خود اختصاص داده است. با این حال بزرگ ترین افتخار ورزش های تیمی ایران در اختیار همین رشته کم پول و بی ادعاست که عنوان سومی جهان را برای ایران به ارمغان آورده است! در استدلال مشاهده ای دیگر به رشته ای می رسیم مستضعف تر و بی بضاعت تر از فوتسال به نام فوتبال ساحلی.

رشته ای که هزینه های صورت گرفته برای آن چه در سطح ملی و چه در سطح باشگاهی از فوتسال نیز کمتر است. این رشته نیز در آخرین تورنمنتی که در امارات برگزار شد عنوان نایب قهرمانی جهان در مسابقات بین قاره ای را به ارمغان آورد! در تقسیم بندی ریزتر درون خود فوتبال نیز نتایج مشابهی به چشم می خورد. تیم های ملی فوتبال در رده های سنی طبیعتا به اندازه تیم ملی فوتبال بزرگسالان که ویترین فوتبال کشور به شمار می رود مورد توجه قرار نمی گیرند. با این وجود تنها موفقیت های قاره ای فوتبال ایران مربوط به همین رده های سنی می شود. از قهرمانی و نایب قهرمانی در آسیا تا کسب سهمیه جام جهانی! در بعد باشگاهی نیز کم و بیش چنین مواردی دیده شده است. نگاهی به دهه هفتاد و هشتاد شمسی در لیگ فوتبال ایران مشخص می کند که استقلال و پرسپولیس دو تیم پرطرفدار پایتخت همیشه یا قهرمان بوده و یا دست کم رقابت سرسختانه ای برای قهرمانی داشته اند. این اتفاق البته مربوط به زمانی است که امثال عابدزاده، زرینچه، پیوس، نامجومطلق و سایر بزرگان این دو تیم خیلی بیشتر از دکتر و مهندس و کارگر و معلم این مملکت و یا حتی سایر بازیکنان تیم های دیگر دریافت نمی کرده اند، اما پس از به اصطلاح حرفه ای شدن فوتبال و ورود پول های کلان به این دو باشگاه بلافاصله شاهد از بین رفتن دو قطبی قرمز و آبی در کشور بودیم و باشگاه هایی مانند سپاهان، فولاد، ذوب آهن، تراکتورسازی و حتی در مقطعی سایپا بر بام فوتبال ایران تکیه زدند.این که چرا چنین اتفاقی بر خلاف اصول مدیریتی در فوتبال و شاید حتی بتوان گفت در ورزش کشور رخ می دهد جای سوال دارد. پاسخی که برای آن می توان یافت شاید این باشد که ورود پول و سرمایه به یک عرصه ( نه صرفا ورزش) در کنار تمام مزایا و منافعی که دارد می تواند مضرات جانبی داشته باشد و طبیعتا این گونه است که منافع آن باید بسیار بیشتر از مضراتش باشد، اما زمانی که ورود این پول بدون حساب و کتاب و بدون برنامه و قانونمداری باشد مضراتش به منافعش می چربد و این گونه می شود که تیم و رشته ای که کمتر برایش هزینه می شود بهتر نتیجه می گیرد.