زحماتی بی ثمر در سایه کم توجهی به اصل و هدف زنده نگه داشتن قیام عاشورا

گروه مذهبی: در جریان برپایی مجالس عزاداری و برگزاری هیأت های مذهبی در ایام محرم، علاوه بر محاسن فراوان، انتقاداتی نیز بر این مجالس وارد است که بزرگان دینی نیز آن ها را مورد توجه قرار داده اند.
به گزارش بولتن نیوز، انتقادات وارده بر یک بخش متمرکز نیست و از مدیریت جلسات تا خطابه و مداحی، هر کدام دارای اشکالاتی جدی هستند. اولین ایراد در مدیریت جلسات نمود پیدا می کند. اساسا مدیریت زمان در مجالس عزاداری دارای اشکالات بزرگی است. مخصوصا اگر هیأتی برنامه نذری دادن نیز داشته باشد، به دلیل آماده نبودن غذا و یا زود آماده شدن غذا، بدون توجه به خستگی و یا حالات روحی دست داده به مردم، برنامه را جمع می کنند و یا تا آماده شدن غذا دستور به ادامه دادن می کنند. این امر موجبات ناراحتی مردم را فراهم می کند.

هم چنین همه هیأت ها قبل از شروع مجالس، ساعت شروع و خاتمه مراسم را اعلام می کنند. اما متأسفانه در عمل خلاف آن اتفاق می افتد. معمولا با فاصله ای بسیار نسبت به زمان اعلامی خاتمه پیدا می کند. از سوی دیگر، در هنگام برپایی این مجالس، اگر در منطقه ای مسکونی هیأت برگزار می شود، اگر بلندگو نوع تنظیم آن موجب آزار همسایگان شود، حقیقتا برگزارکنندگان نه تنها ثوابی نبرده اند، بلکه حق الناس نیز بر گردنشان قرار می گیرد. اخیرا نیز مقام معظم رهبری بر همین امر تأکید داشتند و فرمودند که صدای مجالس به گونه ای تنظیم شود که بیرون نیاید و موجب ناراحتی همسایگان نشود.
             
اشکال دیگر وارده بر روحانیون و وعاظ است. البته این اشکال بر عده ای از ایشان وارد است و شامل تمامی آن ها نمی شود. قیام امام حسین(ع) تنها محصور بر نحوه شهادت ایشان و یا خاندان و یارانشان و هم چنین اسارت خاندان پیامبر(ص) نمی شود. البته که این ها همه هست، اما تنها این موارد نیست. بررسی جنبه سیاسی و زمینه های قیام عاشورا در درجه اول اهمیت قرار دارد. این که واقعه عاشورا چرا و چگونه رخ داد و معلول کدام علت ها بود . این که امام حسین چرا از مدینه خروج کردند و اصلا چرا حاضر به بیعت با یزید نشدند.
در کنار این ها نیز، تطبیق آن مسائل با اتفاقات و نشانه هایی که امروز شاهد اًن هستیم، امری بسیار مهم است. به هر حال طبق سخنان خود ائمه(ع) تاریخ تماما عبرت است. ما اگر زمینه های وقوع  فجایع کربلا را ندانیم و نتوانیم آن اتفاقات را با مسائل امروز تطبیق دهیم، معلوم نیست که  در کارزار انتخاب مسیر، راه صحیح را انتخاب کنیم. وظیفه ای وعاظ بر دوش دارند بسیار خطیر است و اگر نتوانند آن گونه که باید عمل کنند، بی شک عده فراوانی دچار اشتباه خواهند شد.
             
ایراد دیگر وارده بر مداحان است. وظیفه ایشان انتقال اتفاقات و ظلم هایی است که بر امام حسین(ع) و خاندانشان شده است و در واقع انتقال شور حسینی. اما در جهت انتقال همین امر، غالبا راه صحیحی را انتخاب نمی کنند. با استفاده از اشعار بی محتوا و گاها حتی سخیف، سبک هایی نامتعارف و روایت اتفاقاتی که در هیچ یک از مقاتل ذکر نشده و تنها برای گرم تر کردن مجلس گفته می شود، در انجام وظیفه خود، کم کاری می کنند. مداحان باید بتوانند با بالا بردن سواد خود در امر تاریخ، ادبیات و موسیقی دستگاهی، صحیح ترین اتفاقات، بهترین اشعار و زیباترین سبک ها را برای ارائه به عزاداران انتخاب کنند.

متأسفانه استفاده از موسیقی به صورتی کاملا غلط در بین برخی مداحان باب شده است. از ترانه های پاپ سخیف برای سبک سازی استفاده می کنند. حتی در برخی موارد اوضاع بدتر هم می شود. از خود ترانه و موسیقی آن استفاده می کنند که کمال بی ادبی به ساحت امام حسین(ع) است. مداحان خود می بایست با نگاه به اساتید فن، رمز ماندگاری و نفس گرمشان را درک کنند و از وجود این اساتید نهایت استفاده را ببرند.
اگر گردانندگان و وعاظ و مادحین این قبیل نکات را رعایت کنند، آن چه که اصل هدف از برپایی این مجالس می باشد را تحقق بخشیده اند وگرنه تنها زحمتی را برای خریده اند که بدون ثمر بوده است.