آيا اصلاح‌طلبان مي‌توانند به سياست برگردند؟
درباره اصلاح طلبان چگونه بايد قضاوت كرد؟ فرمول و قاعده مواجهه با آنها كدام است؟ آيا آنها مي توانند به عرصه سياست و حاكميت برگردند؟ اين طيف را بايد در كجاي نقشه سياسي كشور جست وجو كرد، دوست يا دشمن، خودي يا اپوزيسيون؟ آيا مي توان به ويژه پس از فتنه و آشوب 8 ماهه سال 88 باب دوستي و آشتي يا عفو و اغماض را به روي آنان گشود؟ آيا آنها جناحي از جناح هاي درون حاكميت هستند يا در جبهه اپوزيسيون جاگيري كرده اند؟
درباره اصلاح طلبان چگونه بايد قضاوت كرد؟ فرمول و قاعده مواجهه با آنها كدام است؟ آيا آنها مي توانند به عرصه سياست و حاكميت برگردند؟ اين طيف را بايد در كجاي نقشه سياسي كشور جست وجو كرد، دوست يا دشمن، خودي يا اپوزيسيون؟ آيا مي توان به ويژه پس از فتنه و آشوب 8 ماهه سال 88 باب دوستي و آشتي يا عفو و اغماض را به روي آنان گشود؟ آيا آنها جناحي از جناح هاي درون حاكميت هستند يا در جبهه اپوزيسيون جاگيري كرده اند؟
1- مهربان تر و عطوف از پيامبر رحمت حضرت محمد(ص) در طول تاريخ نمي توان جست. پس از جنگ بدر، يكي از اسيران بازداشت شده به نام «ابوعزه جمحي» را نزد پيامبر(ص) آوردند. آن مرد از تنگدستي و عيال مندي خود ناليد و از رسول خدا تقاضاي عفو كرد. پيامبر هم از او پيمان گرفت كه ديگر با مسلمين دشمني نكند و كسي را هم در اين راه كمك ننمايد. اما ابوعزه مجددا در جنگ احد شركت كرد و مشركان را عليه مسلمانان برانگيخت. او را هنگامي كه براي دومين بار دستگير شد، نزد پيامبر(ص) آوردند. شروع به عذر آوردن كرد كه من به ميل خود نيامدم، بر من منت بگذار و مرا عفو كن كه چندين دختر دارم. رسول خدا اين بار فرمود: «وعده اي كه كردي چه شد؟ نه، به خدا سوگند اين بار از تو نمي گذرم و الا در مكه خواهي گفت كه من محمد را دوباره مسخره كردم». پيامبر آن گاه دستور مجازات ابوعزه را صادر كرد درحالي كه مي فرمود: «لا يلدغ المؤمن من حجر واحد مرتين. مؤمن از يك سوراخ دو بار گزيده نمي شود».
حاكميت ديني و ملت مسلمان ايران چند بار بايد از روزنه خوش بيني و غمض عين، از روزنه جبهه كذايي اصلاحات گزيده شوند؟ چند بار مي توان به طيف اصلي صحنه گردان در اين مجموعه فرصت داد كه براي عبور و شبيخون دشمنان قسم خورده و آشتي ناپذير ملت ايران معبر باز كنند، خدمات ويژه بدهند و با آنها در پروژه هاي مشترك معارضه با اصل نظام و انقلاب همكاري كنند؟ آشوب تيرماه 78 و اغتشاشات زنجيره اي پس از آن كه پنهان و آشكار، مورد حمايت جبهه استكبار قرار گرفت، براي شناسايي بخش كارگردان و فعال (و نه منفعل) در ميان جبهه ياد شده كفايت نمي كند؟ پروژه خروج از حاكميت و تهديد به استعفاي زنجيره اي نمايندگان مجلس ششم و استانداران و معاونين وزرا و برخي وزيران دولت اصلاحات چطور؟ آيا تهديد نظام در سال82به اينكه انتخابات مجلس هفتم را برگزار نمي كنند، درحالي كه آمريكا و اتحاديه اروپا پيشاپيش اعلام كرده بودند به خاطر رد صلاحيت اصلاح طلباني چون بهزاد نبوي و رضا خاتمي و...، انتخابات مجلس ايران را مشروع نمي دانند، جرم و خيانت كوچكي در مقابله با جمهوريت و مردم سالاري بود؟
از همه اينها بگذريم. كاري هم به اين سؤال نداشته باشيم كه آقاي خاتمي چه اصراري داشت با راسموسن دبيركل ناتو و نخست وزير سابق دانمارك (حامي كاريكاتورهاي موهن عليه پيامبر اعظم صلوات الله عليه) ملاقات كند و درحالي كه دست راست وي شكسته و بر گردن آويخته بود، دست چپ او را به نشانه دوستي بفشارد؟ با همه اينها از يك حقيقت بزرگ نمي توان چشم پوشيد، حقيقتي كه هيچ تأويل و توجيهي را برنمي تابد و الي الابد به نشانه سرافكندگي، به گردن خاتمي و سياست پيشگان توجيه گر وي آويخته است. 16 آذر 1383 وقتي اوباش تربيت شده 7 سال روزگار اصلاحات، خاتمي را وسط دانشكده فني دانشگاه تهران هو كردند، او براي معدود دفعات سر غيرت آمد و گفت كاري نكنيد كه دستور بدهم شما را بيندازند بيرون و بعد خبر مهمي داد: «متأسفانه از اردوگاه اصلاحات صداي دشمن به گوش مي آيد». آيا براي مقابله با حلول و رسوخ دشمن در اردوگاه اصلاحات كوچك ترين حركت اصلاحي صورت گرفت؟
خروجي اين جبهه در 6 ساله بعدي تا به امروز شهادت مي دهد كه جبهه اصلاحات مطلقا «اصلاح ناپذير» است. در اين دوره دوم هر چه جلوتر آمديم، انحلال نام بي مسماي «اصلاح طلبان» در جبهه اپوزيسيون برانداز آشكارتر شده و به همين دليل حمايت هاي گسترده تر مثلث آمريكا، انگليس و اسرائيل را از آنها شاهد بوده ايم. شخص خاتمي در انتخابات سال گذشته با گفتن «يا من مي آيم يا موسوي» و سپس تقديم ستاد خويش، تمام حيثيت و سرمايه خود را خرج جرياني كرد كه اساسا براي تعطيلي جمهوريت و اسلاميت نظام به ميدان آمده بودند و تا سرشان در برابر صخره غيرت ملت شكسته نشد، دست از آتش افروزي نكشيدند. آيا خاتمي و مجمع روحانيون و مدعيان اطلاح طلبي در اين 18 ماه اخير جز در كنار آشوبگران و محاربين و عمله سرويس هاي جاسوسي بيگانه ايستادند و جز بلندگوي دشمن شدند؟! اگر هنوز انسان صادق و با وجداني در ميان اصلاح طلبان باقي مانده، با اين ننگ كه علي الدوام از دولت بوش و دولت اوباما و مقامات ارشد اسرائيل و انگليس شنيد «اصلاح طلبان سرمايه ما هستند» و «ما از اصلاح طلبان در ايران حمايت مي كنيم»، چه مي كند؟ آيا پشيماني از خيانت و جبران آن و تصميم به بازنگشتن به جرم، شرط اول توبه و اصلاح نيست؟ اميرمؤمنان علي عليه السلام فرمول كاملا مشخصي را براي پيمان شكنان و خروج از حاكميتي ها و آشوبگران ارائه كرده اند. «انّ اول عدلهم للحكم علي انفسهم. اولين كاري كه براي عدالت بايد بكنند و نشانه عدالت خواهي آنان باشد اين است كه عليه خويش حكم كنند.» (خطبه 137 نهج البلاغه).
2- دست اندركاران فتنه سال گذشته كه سزاوار مؤاخذه و ملامت و مجازاتند، در انتخابات آينده و در حاكميت جايي نمي توانند داشته باشند چرا كه اساساًمسئله آنها در سال گذشته هم مسئله انتخابات و وفاداري به مكانيزم هاي قانوني آن نبوده است. 5آبان سال88 درحالي كه فتنه گران، ماجراي سياه روز قدس(27 شهريور) را به نفع آمريكا و رژيم صهيونيستي رقم زده و ضمن تظاهر به روزه خواري، روي عبارت «اسلامي» در شعار جمهوري اسلامي خط كشيده بودند، يكي از اعضاي جوگير شده حلقه كيان از ماهيت جنبش سبز سخن گفت. مجيد محمدي (مستخدم دون پايه سازمان سيا) در نوشته اي كه باعنوان «اسلامگرايي: جدي ترين مانع جنبش سبز» از سوي راديو فردا منتشر شد و تأكيد مي كرد «جنبش سبز با مشكلات جدي و بنيادين در جامعه و فضاي سياسي ايران مواجه است اما هيچ يك از اين مشكلات، مخاطره انگيزتر از اسلامگرايي نيست. ريشه هاي فرهنگي و اجتماعي اسلامگرايي كه به تأسيس و تداوم جمهوري اسلامي منجر شدند هنوز در جامعه ايران زنده اند. آنچه خطر جدي در برابر جنبش سبز است، نام جمهوري اسلامي نيست، نقطه حساس، ايدئولوژي اسلامگرايي است.» اين عضو حلقه كيان همان كسي است كه 12 دي ماه جاري و درپي اعدام يك جاسوس رژيم صهيونيستي در ايران با وقاحت نوشت «جاسوسي در دنياي امروز يك شغل و پيشه است و نه يك عمل غيراخلاقي. غيراخلاقي اعلام كردن جاسوسي رياكارانه است. در بازار اطلاعات همه درپي عرضه و كسب اطلاعاتند.»
اكنون آيا حق نداريم بپرسيم ده ها اصلاح طلب بعدي كه در دولت خاتمي به مناصب بلندپايه گمارده شدند، در حلقه كيان با نظاير اين مواجب بگير سازمان جاسوسي آمريكا و دشمن صريح اسلامگرايي مردم ايران چه مراوده و قول و قراري داشتند؟ طرح صورت مسئله با اين مضمون كه آيا خاتمي و امثال وي حق دارند در انتخابات آينده به صحنه بيايند يا نه، خلاف منطق و نوعي مغالطه است چراكه افرادي نظير خاتمي بازيگرند نه كارگردان، منفعل و منقادند نه فاعل و فرمانده. مگر كساني در اوج قدرت خاتمي به وي طعنه نزدند كه ما تو را از انزواي كتابخانه ملي بيرون آورديم و خودمان هم مي توانيم تو را از قطار اصلاحات پياده كنيم؟ از خاطر نبرده ايم كه عماد باقي 19بهمن 87 و در مصاحبه با روزنامه اعتماد ملي، ضمن اشاره به جلسات «اصحاب چهارشنبه» و ذكر نام آنان تأكيد كرد «اين جلسات تصادفاً از يك جايي به بحث هاي انتخابات سال 76 وصل شد و امثال آقاي حجاريان و امين زاده و عرب سرخي اين حلقه را به آقاي خاتمي وصل كردند. در انتخابات سال 76 وقتي آقاي خاتمي نامزد شد، آقاي پورعزيزي كه يكي از اعضاي جلسات بود ]از اعضاي بعدي دفتر رئيس جمهور[ سؤال هايي را كه از مطبوعات و رسانه ها براي آقاي خاتمي فرستاده مي شد، براي چند نفر از جمله خود من مي فرستاد تا پاسخ بدهيم و اين جواب ها به رؤيت ايشان مي رسيد و به رسانه ها ارسال مي شد. ايشان آن ايده ها را كه در اين جلسات مطرح مي شد در شعارهاي انتخاباتي بر زبان مي آورد» و نيز به خاطر داريم كه 31 ارديبهشت 88 روزنامه كلمه سبز وابسته به موسوي و ستاد وي، درباره هادي خانيكي (عضو ديگر حلقه كيان و معاون وزير علوم در دولت اصلاحات) تأكيد كرد وي بسياري از سخنراني هاي خاتمي پس از دوران رياست جمهوري را در زمينه هاي داخلي و خارجي نوشته است. خانيكي 18 روز پيش از انتخابات سال88 در جمع حاميان موسوي در بجنورد جمله قابل تأملي گفت «همان طور كه خاتمي از كنج كتابخانه ملي به عرصه سياست آمد، موسوي هم از كنج فرهنگستان آمده است».
وقتي قرار شد قاعدين و حاشيه نشين هاي دوره سخت مبارزه نظام با مستكبران، با مهار و مديريت كامل آن هم از سوي جريان هاي آلوده به دشمن و گروهك ها به بازي گرفته شوند، نمي شد از آنها انتظار استقلال رأي و شخصيت و وفاداري به چارچوب هاي اسلامي و حقوقي و مردمي نظام را داشت.
3- سياست كشور در آغاز دهه چهارم انقلاب، در شفافيت مطلق است و هيچ گوشه مبهمي كه بتوان در آن نقش دوگانه بازي كرد ندارد. عرصه واقعي سياست، مجلس تعزيه خواني نيست كه به تعبير قديمي ها اگر پرده بر افتاد و ديديم بازيگر نقش صحابي امام حسين(ع) و شمر دارند باهم چاي مي خورند يا قليان مي كشند، بگوييم خب! طوري نيست، بعد از نمايش مي توان چنين صحنه اي را تصور كرد. جبهه دوست و دشمن، امروز كاملاً روشن است. آنها كه با خيانت هاي خود، اعقاب شمر را گستاخ كردند تا به حرمت شكني عاشوراي 88 دست بزنند و پس از آن هم با وجود خروش بي سابقه ملت ايران، كوچك ترين عذري نياوردند، هرگز در اردوگاه خودي قابل تعريف نيستند. هيچ جاي دنيا هم- از رژيم هاي كمونيستي و ديكتاتوري تا دموكراتيك- اجازه نمي دهند اپوزيسيون برانداز و خروج عليه حاكميت پا بگيرد. مطلقاً! مغالطه اي كه اين وسط درباره اپوزيسيون صورت مي گيرد از جنس اشتراك لفظ است. اپوزيسيون در كشورهاي دموكراتيك، صرفاً با احزاب حاكم بر دولت يا مجلس مخالفت مي كند آن هم در چارچوب قوانين عادي و قانون اساسي. نه در آمريكا و نه در انگليس و آلمان و فرانسه، هرگز اجازه نمي دهند حتي نطفه پديده اي به اسم «اپوزيسيون حاكميت» منعقد شود چه رسد به اينكه وارد عرصه سياست و تشكيل حزب و حضور در رقابت هاي سياسي و حاكميت شود. كدام حزب قانوني يا نامزد انتخاباتي در اين كشورها مي تواند بگويد من بخشي از قانون اساسي آن هم مباني آن را قبول ندارم يا در عمل با آن مخالفت كند؟ قانون اساسي كه جاي خود دارد، محققاني در كشورهاي مذكور به صرف اينكه پرسش هايي را درباره هولوكاست مطرح كردند، مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، محاكمه و مجازات شدند و اگر هم مثلاً در پارلمان يا حزبي حضور داشتند بلافاصله اخراج شدند. زنده زنده سوزاندن فرقه داويديان در آمريكا كه جاي خود دارد.
عبارت «اصلاح طلبان» سالبه به انتفاي موضوع است. اين نام به اعتبار اوراق تاريخ، نامي دستمالي شده و هتك حيثيت شده است. اما اگر كساني مي خواهند ذيل اين نام فعاليت كنند اولاً كه بايد در خيانت هاي 13سال گذشته جبهه اصلاحات، هيچ نقشي ايفا نكرده باشند ثانياً از اين خيانت ها به طور علني بيزاري بجويند و ثالثاً هيچ نسبت و ارتباطي ميان آنها با صحنه گردانان خيانت و فتنه برقرار نباشد. سياست كشور به مناسبات قبل از سال88 باز نخواهد گشت، امثال خاتمي هم مهره هايي سوخته و خرج شده محسوب مي شوند. راه توبه بركسي بسته نيست. اما اقتضاي توبه پشيماني و شرمندگي و عقوبت است نه طلبكاري به سياق گروهك ها.
محمد ايماني
1- مهربان تر و عطوف از پيامبر رحمت حضرت محمد(ص) در طول تاريخ نمي توان جست. پس از جنگ بدر، يكي از اسيران بازداشت شده به نام «ابوعزه جمحي» را نزد پيامبر(ص) آوردند. آن مرد از تنگدستي و عيال مندي خود ناليد و از رسول خدا تقاضاي عفو كرد. پيامبر هم از او پيمان گرفت كه ديگر با مسلمين دشمني نكند و كسي را هم در اين راه كمك ننمايد. اما ابوعزه مجددا در جنگ احد شركت كرد و مشركان را عليه مسلمانان برانگيخت. او را هنگامي كه براي دومين بار دستگير شد، نزد پيامبر(ص) آوردند. شروع به عذر آوردن كرد كه من به ميل خود نيامدم، بر من منت بگذار و مرا عفو كن كه چندين دختر دارم. رسول خدا اين بار فرمود: «وعده اي كه كردي چه شد؟ نه، به خدا سوگند اين بار از تو نمي گذرم و الا در مكه خواهي گفت كه من محمد را دوباره مسخره كردم». پيامبر آن گاه دستور مجازات ابوعزه را صادر كرد درحالي كه مي فرمود: «لا يلدغ المؤمن من حجر واحد مرتين. مؤمن از يك سوراخ دو بار گزيده نمي شود».
حاكميت ديني و ملت مسلمان ايران چند بار بايد از روزنه خوش بيني و غمض عين، از روزنه جبهه كذايي اصلاحات گزيده شوند؟ چند بار مي توان به طيف اصلي صحنه گردان در اين مجموعه فرصت داد كه براي عبور و شبيخون دشمنان قسم خورده و آشتي ناپذير ملت ايران معبر باز كنند، خدمات ويژه بدهند و با آنها در پروژه هاي مشترك معارضه با اصل نظام و انقلاب همكاري كنند؟ آشوب تيرماه 78 و اغتشاشات زنجيره اي پس از آن كه پنهان و آشكار، مورد حمايت جبهه استكبار قرار گرفت، براي شناسايي بخش كارگردان و فعال (و نه منفعل) در ميان جبهه ياد شده كفايت نمي كند؟ پروژه خروج از حاكميت و تهديد به استعفاي زنجيره اي نمايندگان مجلس ششم و استانداران و معاونين وزرا و برخي وزيران دولت اصلاحات چطور؟ آيا تهديد نظام در سال82به اينكه انتخابات مجلس هفتم را برگزار نمي كنند، درحالي كه آمريكا و اتحاديه اروپا پيشاپيش اعلام كرده بودند به خاطر رد صلاحيت اصلاح طلباني چون بهزاد نبوي و رضا خاتمي و...، انتخابات مجلس ايران را مشروع نمي دانند، جرم و خيانت كوچكي در مقابله با جمهوريت و مردم سالاري بود؟
از همه اينها بگذريم. كاري هم به اين سؤال نداشته باشيم كه آقاي خاتمي چه اصراري داشت با راسموسن دبيركل ناتو و نخست وزير سابق دانمارك (حامي كاريكاتورهاي موهن عليه پيامبر اعظم صلوات الله عليه) ملاقات كند و درحالي كه دست راست وي شكسته و بر گردن آويخته بود، دست چپ او را به نشانه دوستي بفشارد؟ با همه اينها از يك حقيقت بزرگ نمي توان چشم پوشيد، حقيقتي كه هيچ تأويل و توجيهي را برنمي تابد و الي الابد به نشانه سرافكندگي، به گردن خاتمي و سياست پيشگان توجيه گر وي آويخته است. 16 آذر 1383 وقتي اوباش تربيت شده 7 سال روزگار اصلاحات، خاتمي را وسط دانشكده فني دانشگاه تهران هو كردند، او براي معدود دفعات سر غيرت آمد و گفت كاري نكنيد كه دستور بدهم شما را بيندازند بيرون و بعد خبر مهمي داد: «متأسفانه از اردوگاه اصلاحات صداي دشمن به گوش مي آيد». آيا براي مقابله با حلول و رسوخ دشمن در اردوگاه اصلاحات كوچك ترين حركت اصلاحي صورت گرفت؟
خروجي اين جبهه در 6 ساله بعدي تا به امروز شهادت مي دهد كه جبهه اصلاحات مطلقا «اصلاح ناپذير» است. در اين دوره دوم هر چه جلوتر آمديم، انحلال نام بي مسماي «اصلاح طلبان» در جبهه اپوزيسيون برانداز آشكارتر شده و به همين دليل حمايت هاي گسترده تر مثلث آمريكا، انگليس و اسرائيل را از آنها شاهد بوده ايم. شخص خاتمي در انتخابات سال گذشته با گفتن «يا من مي آيم يا موسوي» و سپس تقديم ستاد خويش، تمام حيثيت و سرمايه خود را خرج جرياني كرد كه اساسا براي تعطيلي جمهوريت و اسلاميت نظام به ميدان آمده بودند و تا سرشان در برابر صخره غيرت ملت شكسته نشد، دست از آتش افروزي نكشيدند. آيا خاتمي و مجمع روحانيون و مدعيان اطلاح طلبي در اين 18 ماه اخير جز در كنار آشوبگران و محاربين و عمله سرويس هاي جاسوسي بيگانه ايستادند و جز بلندگوي دشمن شدند؟! اگر هنوز انسان صادق و با وجداني در ميان اصلاح طلبان باقي مانده، با اين ننگ كه علي الدوام از دولت بوش و دولت اوباما و مقامات ارشد اسرائيل و انگليس شنيد «اصلاح طلبان سرمايه ما هستند» و «ما از اصلاح طلبان در ايران حمايت مي كنيم»، چه مي كند؟ آيا پشيماني از خيانت و جبران آن و تصميم به بازنگشتن به جرم، شرط اول توبه و اصلاح نيست؟ اميرمؤمنان علي عليه السلام فرمول كاملا مشخصي را براي پيمان شكنان و خروج از حاكميتي ها و آشوبگران ارائه كرده اند. «انّ اول عدلهم للحكم علي انفسهم. اولين كاري كه براي عدالت بايد بكنند و نشانه عدالت خواهي آنان باشد اين است كه عليه خويش حكم كنند.» (خطبه 137 نهج البلاغه).
2- دست اندركاران فتنه سال گذشته كه سزاوار مؤاخذه و ملامت و مجازاتند، در انتخابات آينده و در حاكميت جايي نمي توانند داشته باشند چرا كه اساساًمسئله آنها در سال گذشته هم مسئله انتخابات و وفاداري به مكانيزم هاي قانوني آن نبوده است. 5آبان سال88 درحالي كه فتنه گران، ماجراي سياه روز قدس(27 شهريور) را به نفع آمريكا و رژيم صهيونيستي رقم زده و ضمن تظاهر به روزه خواري، روي عبارت «اسلامي» در شعار جمهوري اسلامي خط كشيده بودند، يكي از اعضاي جوگير شده حلقه كيان از ماهيت جنبش سبز سخن گفت. مجيد محمدي (مستخدم دون پايه سازمان سيا) در نوشته اي كه باعنوان «اسلامگرايي: جدي ترين مانع جنبش سبز» از سوي راديو فردا منتشر شد و تأكيد مي كرد «جنبش سبز با مشكلات جدي و بنيادين در جامعه و فضاي سياسي ايران مواجه است اما هيچ يك از اين مشكلات، مخاطره انگيزتر از اسلامگرايي نيست. ريشه هاي فرهنگي و اجتماعي اسلامگرايي كه به تأسيس و تداوم جمهوري اسلامي منجر شدند هنوز در جامعه ايران زنده اند. آنچه خطر جدي در برابر جنبش سبز است، نام جمهوري اسلامي نيست، نقطه حساس، ايدئولوژي اسلامگرايي است.» اين عضو حلقه كيان همان كسي است كه 12 دي ماه جاري و درپي اعدام يك جاسوس رژيم صهيونيستي در ايران با وقاحت نوشت «جاسوسي در دنياي امروز يك شغل و پيشه است و نه يك عمل غيراخلاقي. غيراخلاقي اعلام كردن جاسوسي رياكارانه است. در بازار اطلاعات همه درپي عرضه و كسب اطلاعاتند.»
اكنون آيا حق نداريم بپرسيم ده ها اصلاح طلب بعدي كه در دولت خاتمي به مناصب بلندپايه گمارده شدند، در حلقه كيان با نظاير اين مواجب بگير سازمان جاسوسي آمريكا و دشمن صريح اسلامگرايي مردم ايران چه مراوده و قول و قراري داشتند؟ طرح صورت مسئله با اين مضمون كه آيا خاتمي و امثال وي حق دارند در انتخابات آينده به صحنه بيايند يا نه، خلاف منطق و نوعي مغالطه است چراكه افرادي نظير خاتمي بازيگرند نه كارگردان، منفعل و منقادند نه فاعل و فرمانده. مگر كساني در اوج قدرت خاتمي به وي طعنه نزدند كه ما تو را از انزواي كتابخانه ملي بيرون آورديم و خودمان هم مي توانيم تو را از قطار اصلاحات پياده كنيم؟ از خاطر نبرده ايم كه عماد باقي 19بهمن 87 و در مصاحبه با روزنامه اعتماد ملي، ضمن اشاره به جلسات «اصحاب چهارشنبه» و ذكر نام آنان تأكيد كرد «اين جلسات تصادفاً از يك جايي به بحث هاي انتخابات سال 76 وصل شد و امثال آقاي حجاريان و امين زاده و عرب سرخي اين حلقه را به آقاي خاتمي وصل كردند. در انتخابات سال 76 وقتي آقاي خاتمي نامزد شد، آقاي پورعزيزي كه يكي از اعضاي جلسات بود ]از اعضاي بعدي دفتر رئيس جمهور[ سؤال هايي را كه از مطبوعات و رسانه ها براي آقاي خاتمي فرستاده مي شد، براي چند نفر از جمله خود من مي فرستاد تا پاسخ بدهيم و اين جواب ها به رؤيت ايشان مي رسيد و به رسانه ها ارسال مي شد. ايشان آن ايده ها را كه در اين جلسات مطرح مي شد در شعارهاي انتخاباتي بر زبان مي آورد» و نيز به خاطر داريم كه 31 ارديبهشت 88 روزنامه كلمه سبز وابسته به موسوي و ستاد وي، درباره هادي خانيكي (عضو ديگر حلقه كيان و معاون وزير علوم در دولت اصلاحات) تأكيد كرد وي بسياري از سخنراني هاي خاتمي پس از دوران رياست جمهوري را در زمينه هاي داخلي و خارجي نوشته است. خانيكي 18 روز پيش از انتخابات سال88 در جمع حاميان موسوي در بجنورد جمله قابل تأملي گفت «همان طور كه خاتمي از كنج كتابخانه ملي به عرصه سياست آمد، موسوي هم از كنج فرهنگستان آمده است».
وقتي قرار شد قاعدين و حاشيه نشين هاي دوره سخت مبارزه نظام با مستكبران، با مهار و مديريت كامل آن هم از سوي جريان هاي آلوده به دشمن و گروهك ها به بازي گرفته شوند، نمي شد از آنها انتظار استقلال رأي و شخصيت و وفاداري به چارچوب هاي اسلامي و حقوقي و مردمي نظام را داشت.
3- سياست كشور در آغاز دهه چهارم انقلاب، در شفافيت مطلق است و هيچ گوشه مبهمي كه بتوان در آن نقش دوگانه بازي كرد ندارد. عرصه واقعي سياست، مجلس تعزيه خواني نيست كه به تعبير قديمي ها اگر پرده بر افتاد و ديديم بازيگر نقش صحابي امام حسين(ع) و شمر دارند باهم چاي مي خورند يا قليان مي كشند، بگوييم خب! طوري نيست، بعد از نمايش مي توان چنين صحنه اي را تصور كرد. جبهه دوست و دشمن، امروز كاملاً روشن است. آنها كه با خيانت هاي خود، اعقاب شمر را گستاخ كردند تا به حرمت شكني عاشوراي 88 دست بزنند و پس از آن هم با وجود خروش بي سابقه ملت ايران، كوچك ترين عذري نياوردند، هرگز در اردوگاه خودي قابل تعريف نيستند. هيچ جاي دنيا هم- از رژيم هاي كمونيستي و ديكتاتوري تا دموكراتيك- اجازه نمي دهند اپوزيسيون برانداز و خروج عليه حاكميت پا بگيرد. مطلقاً! مغالطه اي كه اين وسط درباره اپوزيسيون صورت مي گيرد از جنس اشتراك لفظ است. اپوزيسيون در كشورهاي دموكراتيك، صرفاً با احزاب حاكم بر دولت يا مجلس مخالفت مي كند آن هم در چارچوب قوانين عادي و قانون اساسي. نه در آمريكا و نه در انگليس و آلمان و فرانسه، هرگز اجازه نمي دهند حتي نطفه پديده اي به اسم «اپوزيسيون حاكميت» منعقد شود چه رسد به اينكه وارد عرصه سياست و تشكيل حزب و حضور در رقابت هاي سياسي و حاكميت شود. كدام حزب قانوني يا نامزد انتخاباتي در اين كشورها مي تواند بگويد من بخشي از قانون اساسي آن هم مباني آن را قبول ندارم يا در عمل با آن مخالفت كند؟ قانون اساسي كه جاي خود دارد، محققاني در كشورهاي مذكور به صرف اينكه پرسش هايي را درباره هولوكاست مطرح كردند، مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، محاكمه و مجازات شدند و اگر هم مثلاً در پارلمان يا حزبي حضور داشتند بلافاصله اخراج شدند. زنده زنده سوزاندن فرقه داويديان در آمريكا كه جاي خود دارد.
عبارت «اصلاح طلبان» سالبه به انتفاي موضوع است. اين نام به اعتبار اوراق تاريخ، نامي دستمالي شده و هتك حيثيت شده است. اما اگر كساني مي خواهند ذيل اين نام فعاليت كنند اولاً كه بايد در خيانت هاي 13سال گذشته جبهه اصلاحات، هيچ نقشي ايفا نكرده باشند ثانياً از اين خيانت ها به طور علني بيزاري بجويند و ثالثاً هيچ نسبت و ارتباطي ميان آنها با صحنه گردانان خيانت و فتنه برقرار نباشد. سياست كشور به مناسبات قبل از سال88 باز نخواهد گشت، امثال خاتمي هم مهره هايي سوخته و خرج شده محسوب مي شوند. راه توبه بركسي بسته نيست. اما اقتضاي توبه پشيماني و شرمندگي و عقوبت است نه طلبكاري به سياق گروهك ها.
محمد ايماني
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
