نگاهی به آثار ویم دلووی در موزه هنرهای معاصر +تصاویر

گروه هنرهای تجسمی: ویم دلووی در سال 1965 در شهر ورویک بلژیک متولد شده است. موفقیت‎های او در عرصه هنرهای تجسمی در دهه 80 میلادی او را به یکی از چهره‎های سرشناس جهان تبدیل کرد. آثار دلووی از نخستین مجموعه‏‌های او تا امروز دارای تنوعی عجیب هستند، در مسیر خلاقیت هنری چنین هنرمندی اشیا یا حتی حیوانات در پیوند با هنرهای تزیینی و یا کارکردزدایی به آثار هنری تبدیل می‏‌شود. آثار او به واقع از تناقض موجود میان مفاهیم مختلف خلق شده‎اند، او با هر شئی چنان برخورد می‏‌کند که کارآمدی نخستین خود را از دست داده و جنبه‎ای استعاری می‎یابند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از هنرآنلاین، با آنکه یافتن رابطه میان آثار این هنرمند با هنر معاصر ایران کاری دشوار است اما نمایش آثار دلووی در موزه هنرهای معاصر تهران که از قضا یکی از مهم‎ترین وام‎گیری‌های خود برای خلق اثر هنری را از هنرهای سنتی ایران انجام داده و رویکردی معاصر در این روند داشته است، فرصتی برای آشنایی مخاطب ایرانی با یکی از مشهورترین هنرمندان معاصر اروپا را فراهم آورده است که در شیوه کاری خود به فرهنگ عامیانه محلی و نقوش سنتی، تزیینی و تاریخی علاقه‎مند است و از این منظر آثار او با هنرمندان ایرانی معاصر بسیاری پیوند دارد.

آثاری که از ویم دلووی در موزه هنرهای معاصر به نمایش گذاشته شده است، محدوده زمانی گسترده و سبک‏‎ها و مدیاهای مختلفی را شامل می‎شود. به عنوان مثال "سیلندرهای گاز" با نقوش روستایی دلفت در دهه 80 میلادی خلق شده‎اند، کف‎های مرمری متعلق به سال 2000 هستند، "اطلس"ها در سال 2004 خلق شده‌اند، "تایرهای حکاکی شده" به نیمه دوم دهه 2000 تا 2010 تعلق دارند و چمدان‏‌های نقش برجسته متعلق به یکی دو سال اخیر هستند.

ماشین‎های گوتیک معاصر

این مجموعه گسترده در گالری‎های مختلف موزه هنرهای معاصر نه با شیوه‎ای تاریخی که با رویکردی همسو با فضای موزه هنرهای معاصر و پیوند معنایی آثار با یکدیگر در این فضا چیده شده است. نخستین گالری موزه نیز به مجموعه‎ای از شاخته‎شده‌ترین آثار دلووی که با شیوه حکاکی لیزری روی فولاد ساخته شده است و هنرمند در آنها از فرم‎های گوتیک بهره گرفته است اختصاص دارد.

دلووی که سابقه طولانی در به‌کارگیری تزیینات سنتی در ساخت آثار هنری معاصر دارد،این بار از هنر شگفت‎انگیز دوره گوتیک استفاده کرده است، برج‌های نوک تیز و پر از تزیینات دورات قرون وسطایی با پیچ و تاب خوردن و یا تبدیل شد به بافتاری برای ساخت یک کامیون همه ماهیت و کارکرد خود را در این آثار از دست داده‎اد، با این حال آنها هنوز شگفت‎انگیزند، هرچند دلووی در چنین آثار همه جلال و شکوه کلیسای گوتیک را به شوخی گرفته تا ماهیت غرورآمیز و والای هنر کلیسایی را به معاصر تبدیل کند اثری که می‏ تواند با دستگاهی لیزری مدام تولید شود و نسخه‎های بسیار داشته باشد.

تایرهای گل‎دار 

گالری شماره دو موزه هنرهای معاصر میزبان مجموعه‎ای از تایرهای حکاکی شده ویم دلووی است. اینجا متریال تغییر کرده است، از فولاد خبری نیست اما آنچه اتفاق می‎افتد از کار افتادگی تایرهاست، آنها با زیباترین نقوش اشرافی اروپایی تزیین شده‎اند اما عملا هیچ ماشینی را به حرکت نمی‌اندازند. دلووی اشیا را با ترفندهای این چنینی خود به چیزهایی بدون کارکرد تبدیل می‏‌کند، این تزیینات برای تایرهای ماشین پوچ و بی‌معنا هستند.

او جایگاه اشیا را به هم می‏‌ریزد و به علاوه با افزودن تزیینات آنها را به شکلی نمادین ارتقا می‏‌دهد. در تایرهای "دانلوپ گیومکس" که در همین سالن قرار دارند، این اتفاق به شکل دیگری می‏‌افتد، آنها هیچ تزیینی ندارند، اما به هم ریختن ساختار و ایجاد چرخ‎های تشکیل شده از دو یا سه چرخ که در هم تنیده شده‎اند آنها را به "اثر هنری" ارتقا بخشیده است، دلووی با آنکه همچنان عمل از کارانداختن شی را تکرار می‏‌کند اما چرخ‎هایی می‎سازد که اساسا کارکرد نخستین برای آنها قابل تصور نیست.

قلم زنی روی مازراتی و چمدان

در گالری شماره سه موزه، بخشی از آثار دلووی چیده شده است که برای مخاطب ایرانی بسیار جالب توجه است، مجموعه‌ای از 12 چمدان به علاوه یک بدنه مازرتی که با قلم زنی سنتی اصفهان تزیین شد‎اند.

دلووی در بیشتر آثارش تزیینات سنتی اروپا را دستاویز کار خود کرده است اما در این مجموعه ناگهان یک هنر سنتی ایرانی را برگزیده است، به لحاظ مفهومی این آثار برای مخاطب ایرانی ممکن است به شکل دیگری معنا شوند، هرچند دلووی همچنان بر ایده نخستین خود در همه آثارش وفادار است، نه تنها اشیا که فرم‎های فاخر و سنتی نیز در این آثار دچار از کارافتادگی شده‎اند. اینها اشیایی معمولی که تزیین شده‎اند نیستند، اینها اشیایی هستند که هجوم تزیینات آنها را به مرز نابودی کشانده است و هیچ چیز از هویت نخستین آنها باقی نگذاشته است.

تندیس‎های پیچیده در خود

گالری شماره چهار موزه هنرهای معاصر نیز بخشی از آثار قابل توجه دلووی را در خود جای داده است، آثاری که به شکلی دیگر در گالری شماره هشت ادامه پیدا کرده‏‌اند. دلووی در این دو مجموعه اثر رویکرد مفهومی خود را تغییر می‏‌دهد، اینجا دیگر از پیوند تزیینات با اشیا معمولی خبری نیست، او استفاده از طراحی سه بعدی مجسمه‌های از پیش موجد و ریخته‏‎گری آنها به شکلی پیچ خورده و اعوجاج یافته، هویت تاریخی این اشیا را به چالش می‏‌کشد.

آنها انسجام پیشین خود را از دست داده‌اند، قابل شناسایی نیستند و گویی در رقصی کابوس‎وار شرکت کرده‎اند. به این ترتیب او نه تنها پیوستگی فرم که انسجام معنایی خود را نیز از دست داده‎اند. در گالری شماره هشت پیچش تندیس‎ها در خود با چرخاندن آنها حول یک محور عمودی جابه‌جا شده است، به علاوه در این مجموعه همه مجسمه‌های به مسیح مصلوب اختصاص دارد. مسیحی که گرچه در خود پیچیده و به خود بازگشته است، اما جایگاه خود را با آن فرم کش آمده و مذاب‎گون از دست داده است.

نقشه‎هایی برای هیچ کجا

گالری شماره پنج موزه هنرهای معاصر مجموعه‎ای از نقاشی‎های رنگ روغن دلووی را میزبانی می‎‏کنند، آنها البته در نظر نخست نقاشی به نظر نمی‎رسند اما با کمی دقت می‎توان آنها را از تصاویر نقشه‎های مرسوم تشخیص داد، دلووی در اینجا با آنکه نقشه‌ها پیچیده، تاب خورده یا تزیین شده نیستد، اما به این دلیل که هیچ نقطه واقعی روی زمین را نشان نمی‎دهند و با شوخ طبعی خاص دلووی تغییر یافته‌اند، باز هم همان مفاهیم مجموعه‌های قبل را تداعی می‏‌کند. اینجا آنچه اساسا معنا ندارد کارکرد شیئی به نام نقشه است، در لایه‎ای دیگر این جغرافیاست که معنایی ندارد، دلووی آن طور که آرزو داشته مرزها را خود تعیین کرده است، مرزهایی که وجود ندارند و سرزمین‎هایی که هیچ کس آنها را فتح نکرده است.

در مفهوم کلی دلووی در آثاری که در طول چند دهه گذشته خلق کرده است، به شکلی مداوم به دنبال یک معنا بوده است، او از مسیر بیان‎های مختلف هنری همواره به سازوکارهای مرسوم حمله کرده است، آنها را از کار انداخته، هجو کرده و گفتمانی پدید آورده است که به دنبال معنایی دیگری است.