زیر و رو وپشت پرده برنامه ی نود و آیتم های آن و فردوسی پور

کارخانه همیشه باز است و رئیس همیشه بالا سرکار هست. او به کار تک تک اعضا نظارت دارد و البته «حرف اخر را خودش میزند». از اعضای تیم اصلی مدیریت گرفته تا تک تک کارمندانی که در شعب استانی برای عادلی کار می کنند. یک شبکه ی قوی استانی که دائما با او در ارتباط هستند و به او سوژه پیشنهاد می دهند.

آقای رئیس خیلی وقتها خودش سوژه ای را به خبرنگاران شهرستانش پیشنهاد می دهد و بعضی وقتها هم خود انها ایده ی جذابی را با او مطرح می کنند اما روتین کار این کارخانه به این شکل است که انها هر هفته به استادیوم ها می روند. از بازی ها و حواشی اش فیلم می گیرند و برای آقای رئیس ارسال میکنند.

نیروهایی که در این سالها با درک متقابلی که از جنسی کار و خلقیات عادل پیدا کرده اند، اگر آفیش هم نباشند برای او محتوای جذاب از اتفاقات فوتبال در شهرستانها تولید می کنند و دوست دارند در ویترین نود دیده شوند. هر کسی در دایرهای گستردهای عادلی نتورک کار می کند به او کامنت می دهد. این یکی از اصلیترین شیوههای کار با اوست.

آیتم «ایران نود» در همین فضا تولید می شود. خود او یا نیروهایش به ایده ای می رسند که فلان شهر یا استان برای گزارش گرفتن خوب است. تیم بسیج می شود و با کاپیتانی «میثاق» (لقب محمد حسین میثاقی در بین اعضای تیم عادل) برای گزارش به شهر مورد نظر سفر می کنند.

هیئت مدیره ی کارخانه با آقای رئيـس تعاملات زیادی دارد. شاید تأثیرگذارترین افراد پیش او همین آدم ها باشند. البته آقای رئیس از همه کامنت می گیرد؛ چه سلبریتی های ریز و درشتی که نود بین هستند و در خلال پخش برنامه به او پیامک می دهند و چه لیست پروپیمان خبرنگارانی که فردوسی پور با آنها ارتباط دارد.

حلقه های نزدیک به عادل همین آدم ها هستند و ماحصل نود از همفکری آنها با آقای رئیس شکل می گیرد؛ رئیسی که البته «حرف آخر را خودش می زند»، هیئت مدیره ی کارخانه به «تیم تحریریه» شباهت دارد. اتفاقی که بعد از پیدایش برنامه ی «فوتبال ۱۲۰» برای عادل مهم شده و او در این چند سال اخیر به اهمیت آن پی برده.

اعضای این تیم را محمد حسین میثاقی، سجاد بیات، سیامک پاکرایی، محمد فرهپور و محمد حسین توکلی تشکیل می دهند که وجه اشتراک تمامی آنها تسلطی است که به زبان انگلیسی دارند. علاوه بر زبان، عادلیون (!) همگی سرچرهای خوبی هستند و به شکلی تخصصی در کمترین زمان ممکن بهترین محتوا را از اینترنت بیرون می کشند.

این دو ویژگی را بگذارید کنار علاقه ی دیوانه واری که به فوتبال و مسائلش دارند. محمد حسین میثاقی دو سال پیش در مصاحبه با خودمان به طنز می گفت: «بچه ها هنوز (بعد از تمام شدن برنامهای «بیست، چهارده») تو استودیوی «پرس تیوی» هستن و دارن دانلود می کنن! اینترنت پرسرعت و بدون فیلتر، نمی تونن دل بکنن».

دو عضو آخری که از آنها نام برده شد، دو تن از شریفی هایی هستند که خود فردوسی پور کشفشان کرده. یکی صنایع خوانده و شاگردش در دانشگاه بوده و دیگری هم از مهندسان عمران شریف است که از طریق دوستش با عادل اشنا شده. «من شریفیای مستعد رو از قنداق می گیرم میکشونم اینجا.» این جمله ای است که خود فردوسی پور درباره ی استعدادیابی اش در شریف می گوید. عادل است دیگر، «شریف»، «صنایع» و «کرمان» براش واژه های خاصی به شمار می روند. «نود درجه» سخت ترین آیتم نود است.

آیتمی که خود «استاد» (لقبی است که اعضای تیم عادل با این نام او را خطاب می کنند) علاقه ی ویژهای به آن دارد و آن را گل برنامه اش می داند. برای همین با وجود انتقادهایی که از نوع گویش او برای این آیتم می شود ولی باز هم تأکید زیادی دارد که حتما نریتور ان خودش باشد.

شاید برای پروسه ی پیچیده ی تولید ان حق هم داشته باشد؛ «نود درجه، وقت گیرترین آیتم نوده. این قدری که من برای نود درجه وقت می ذارم برای هیچ چیز دیگه وقت نمیذارم. ببینده که نمیبینه فک میکنه فقط همین سه دقیقه است در صورتی که کلی نفر - ساعت پشت نود درجه است.» اما نود درجه از گام صفر چگونه تولید می شود؟ تمام گزارشگرهای برنامه اعم از تهران و شهرستان موظفند که از حواشی بازی ها و نکات جالب ان فیلم بگیرند.

این فیلم ها بعد از پایان بازی ها به انضمام خود بازی برای عادل فرستاده می شود. او تمام این فیلم ها را رصد می کند. («تمام» صفتی است که اینجا معنی غلیظ تری از آنچه هست می دهد. یک بازی یک ساعت و نیمه به همراه مثلا نیم ساعت حاشیه؛ یعنی هر بازی دو ساعت وقت می گیرد. هشت بازی در هفته و از قرار معلوم هر بازی دو ساعت، می کند ۱۶ ساعت!) فردوسی پور در هفته به شکل میانگین باید ۱۶ ساعت برای نود درجه فوتبال ببیند. زمان زیادی که خودش می گوید، بعضی وقت ها روی دورتند این کار را انجام می دهد.

استاد نکات بامزه ای را که حس میکند به درد آیتم می خورد، یادداشت می کند و برای نویسندگان نود درجه می فرستد. فرمت ارسال این محتوا هم در نوع خودش جالب است. « trak:ahnadZade ba daste chap dast mide. Samimiate ando–samad،ahmadzade moghe korner mire tahe ture darvaze ghayem mishe o miad birun gol mizane »

نود درجه ای که شما می بینید از دل چنین متن هایی بیرون می آید؛ متنی که ابتدا باید توسط امیر وفایی و مهدی زعیم زاده رمزگشایی (!) شود و سپس ادویه، نمک و فلفل به مقدار لازم به آن افزوده شود و تا قبل از ظهر دوشنبه به فردوسی پور فرستاده شود. در این بخش هم «حرف آخر را خود فردوسی پور میزند.» یعنی مقدار طنزهایی که برایش می فرستند را کم و زیاد و تغییراتی روی انها اعمال می کند.

تیم فنی کارخانه از دیرباز ثابت بوده؛ اعضای خدومی که از قدیم کنار عادل بوده اند و با او تعامل دارند. آنها برای عادل دستیاران تهیه ی تلویزیونی محسوب می شوند. در کنار اعضای فنی، حامد راستگو و بهادر امیری از دیگر خبرنگارانی هستند که کار راه بینداز نود هستند و سالهای زیادی است که با عادل کار می کنند. چیا فوادی، سر تیم سایت کارخانه را رهبری می کند؛ کسی که به علت عضویت در فدراسیون فوتبال در بخش اخبار مدیریتی فوتبال کمکهای زیادی به عادل می کند.

سایت به عنوان یک اپشن هم افزا در کنار کارخانه ی نود تولید محتوا می کند و تیم تحریریه ی جدایی دارد. معادلاتش هم کمی متفاوت است و از طریق آگهی هایی که می گیرد، امرار معاش می کند! به فردوسی پور همیشه انگ پرسپولیسی بودن زده می شود و نکته ی جالب این است که دو نفر از اعضای هیئت مدیره ی کارخانه اش که اعضای تأثیرگذاری هم هستند، استقلالی اند؛ تیمی که در عین اختلاف سلیقه های کوچک و بزرگی که باهم دارند، سر بسیاری از سوژه ها مانند فساد در فوتبال هم عقیده اند؛ «اگه بچه های پشت صحنه و آقای نادریان لطف کنن این تصویر رونشون بدن... آقای نادریان و دوستانشون رضا عباس زاده در بخش آنالیز...» اگر نودبین باشید، حتما این جور جملات را از دهان فردوسی پور زیاد شنیده اید.

مورد عجیب آقای نادریان چیست که بارها عادل از او در طول برنامه نام می برد؟ جواب ساده است، چیز خاصی نیست؛ محمد نادریان که او را در کنار حسینیان، روشن پژوه و مجریان مختلف برنامه ی سینما گلخانه ی شبکه ی سه می بیند درنود کارهای گرافیکی آیتم «آنالیز نود» را انجام می دهد.

رضا عباسی زاده سرتیم بخش آنالیز نود است که بازی های هر هفته را رصد می کند و بعدش سوژه ها را با عادلی چک می کند و اگر «OK» بگیرد، محتوا را به تیمش سفارش می دهد. جدیدترین آیتم نود که توسط تیم سه، چهار نفره ی رضا عباسی زاده انجام می شود، این روزها حسابی گرفته.

اگر یادتان باشد، رضا عباس زاده قبل از ورود به نود در صفحه های ورزشی مجله ی خودمان هم آنالیزهای جامعی ارائه می داد که مخاطبان زیادی داشت. حالا پیش خودمان بماند ولی ایده ی آیتم آنالیز و معرفی افراد مرتبط به عادل کار مهدی شادمانی خودمان بوده، البته همشهری جوان در بخش مهم تری از نود هم حضور دارد.

«تقویم نود» آیتمی که به شکلی الهام گرفته از صفحات «روزها» ی خودمان است و توسط مهدی شادمانی تولید می شود. مهدی شادمانی به همراه چند نفر از اعضای تیم عادل هر ماه جلسه ای با محمد حسین میثاقی دارند و طی آن سوژه های کل ماه را با هم چک می کنند؛ اینکه فرمت ارائه ی تاریخ نود به چه شکلی باشد و سراغ چه سوژه ای و به چه شکل باید رفت.

در اتاق فکر تقویم افراد دیگری هم حضور دارند. از جمله ایوبیان و محمد قاضی زاده که خوره های تاریخ و عدد و رقم هستند. بسیاری از آمارهای عجیب و غریبی را که عادل موقع گزارش ارائه میدهد که مثلا از اخرین گلی که فلانی زاده ۵۳۰ روز می گذرد، دیتاسنتر، قاضی زاده (!) به او می دهد. سر سوژه ها در جلسه ی تقویم بحث می شود و نتیجه ی نهایی را عادل تعیین میکند؛ جایی که مثل تمامی تصمیمات این کارخانه در نهایت «حرف آخر را رئیس و سهامدار اصلی ان می زند.»

تمام وسایلی که ابزارهای اصلی کار فردوسیپور به حساب میایند

درون ای میل عادل چه میبینی؟

عادلی ابزارهای نسبتا ثابتی برای برقراری ارتباط با تیمش دارد. در این قسمت، تعدادی از این ابزار و نحوه ی استفاده ی عادل از آنها را توضیح می دهیم.

موبایل های عادل: باورش سخت است ولی عادل فردوسی پور چهار خط تلفن دارد! شماره های مختلفی که دو خط آن عمومی تر است ولی از آن دو خط دیگر، افراد زیادی خبر ندارد. این را که دسته بندی عادل به چه صورت است و هر خط مخصوصی چه کسانی است، شاید فقط خود او می داند. اولین خط عمومی یک گوشی نوکیای درب و داغان است و دومی یک آیفون ۶ خاکستری که هدیه ی سالگرد تولد سال گذشته ی او بوده. دو خط عمومی تر عادل هر دو پیامگیر دارند و او شمارههای ناشناسی را جواب نمی دهد. ارتباط او با اسامی چند صد نفری که در گوشی اش ذخیره شده اند به شکلی تلفنی و تکستی است. او بیشتر از اینکه آدم مکالمه باشد، آدم متن است و پیامک زدن کار راحت تری برای او به شمار می رود. به او در نود نگاه کنید، وقت هایی که حرفهای مهمان های برنامه تکراری می شود و حوصله اش سر می رود، سریع سراغ گوشی اش می رود و پیامک هایش را جواب می دهد. ریت پیامک به خود عادل دست کمی از ریت پیامک های برنامه ندارد! فردوسی پور در متن البته زبان خاص خودش را دارد. فینگیلیش می نویسد و خلاصه هایی دارد که باید ترجمه اش کرد، البته سرعت تایپ او مثال زدنی است. او جوری در جواب دادن تکست سریع است که ابتدا فکر می کنی با یک نسل چهارمی که در فضاهای مجازی بزرگ شده است، طرفی!

تبلت عادل: دومین وسیله ی امروزی ارتباطی عادل با دنیاییرامونش همین تبلت است. اگر اینستاگرام و تلگرام و دیگر شبکه های مجازی فقط روی گوشی ایفون هست و استفاده نمی شود، گفته می شود که این اپلیکشین ها در تبلت استاد فعال است و او این فضاها را رصد می کند. اینکه واقعا عادلی خودش در دنیای مجازی حضور دارد یا نه محل اختلاف خیلی از علمای عادل شناس است که هنوز جواب قاطعانه ای نمی شود به آن داد اما نظر نویسنده را بخواهید، به عادل نمی خورد بنشیند پای تلگرام چت کند یا در قسمت «اسپلور» اینستاگرام دنبال عکسی های خودش بگردد! فردوسی پوراساسا آدم تکنولوژیکی نیست.

لپاتاپ عادل: فردوسای پور یک لاپتاپ دارد که هر کسی آن را ندیده؛ لپ تاپی که قالبا در خانه است و گفته می شود روی آن نسخه ی دسیکتاپ تلگرام» قرار دارد. فکر کنید؛ مثلا شب ها فردوسی پور می رود خانه و در گروه های تلگرامی جوک های روز را رصد می کند!

ای میل عادل: از کل دنیای مجازی و محتوایش یک یاهومیل ساده عادل را بس است. او با همین ایمیل تمام کارهایش را انجام می دهد و با فرض اینکه او هیچ اکانتی در شبکه های اجتماعی ندارد، تنها راه ارتباطی سایبری با اوست؛ ای میل که فردوسی پور شدیدا مواظب است دست هر کسی نیفتد. مخصوصا شاگردانش در دانشگاه که احتمالا می خواهند از طریق آن از استاد (اینجا استاد در معنای واقعی به کار رفته!) نمره بگیرند، البته فردوسی پور در دانشگاه اخلاق ملویی دارد و گفته می شود این سال ها نمره هم خوب می دهد.