پدیده‌ای به نام احترام به شعور مخاطب

به گزارش بولتن نیوز؛ سری جدید برنامه 90 نسبت به سال گذشته تغییری در دکور، گرافیک، تیتراژ و حتی موسیقی برنامه نداشت. موضوعی که بخشی از طرفداران ایران برنامه را ناراحت کرد. با این وجود، از لحاظ محتوی 90 جدید یک گام بلند نسبت به استانداردهای صدا و سیما بود. شوهای تلویزیونی صدا و سیما معمولا در یک استودیو، یک مجری و مهمان‌های حضوری یا تلفنی خلاصه می‌شود و برنامه‌سازهای این رسانه علاقه یا بودجه کافی برای تهیه آیتم‌های تصویری ندارند. آیتم‌هایی که برای ساخت تک تک آن‌ها باید گزارشگر، گرافیست، تدوین‌گر، نویسنده و گوینده آیتم دست به دست هم بدهند. به طور مثال، برنامه ماه عسل به عنوان یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های صدا و سیما کامل در داخل استودیو دنبال می‌شود و کسی زحمت تهیه آیتم‌های خارج از استودیو را به خودش نمی‌دهد. یا ویتامین ث که به جای ساخت آیتمی درباره سرطان، مجری برنامه شخصا در برنامه موهای سرش را می‌تراشید! چنین سبک برنامه سازی را با Top Gear یا همان تخت گاز معروف مقایسه کنید. برنامه‌ای که دائم بین آیتم‌های داخل و خارج استودیو در گردش است و بیننده حتی یک لحظه احساس یکنواختی نمی‌کند. خندوانه رامبد جوان، جزو معدود برنامه‌هایی است که با وجود استودیو محور بودن با آیتم‌های گاه و بیگاه جلوی خسته کننده شدن برنامه را می‌گیرد.

در برنامه 90 هم مثل بیشتر برنامه‌های صدا و سیما گفت‌وگوی حضوری، پیگیری سوژه هفته، کارشناسی داوری، بحث درباره مسائل فنی، بررسی اتفاقات مهم و... همه از داخل استودیو انجام می‌شد. موضوعی که در برنامه ابتدایی امسال، تا حد زیادی تغییر کرده است. برنامه اول فصل جدید نود آیتم‌های زیادی برای بررسی نقل و انتقالات، آنالیز بازی‌ها، انتخاب برترین‌ها و... داشت. حتی برای پیگیری سوژه خبری مربوط به موتومبا ابتدا یک آیتم کامل پخش شد تا بیننده عام، کامل در جریان ماجرا قرار بگیرد. چنین سبک برنامه سازی، مطمئنا دردسر بیشتری نسبت به سبک و سیاق معمول صدا و سیما یعنی تغییر دکور و یکنواختی محتوی دارد، اما شاید بتواند استاندارد پایین برنامه‌سازی در صدا و سیما را تغییر بدهد. صدا و سیمایی که برنامه‌سازان آن به جای شعور مردم، با عوض کردن کت و شلوار و دکورهای اگزجره فقط به چشم آن‌ها احترام می‌گذراند.