نگاهی به 4 نمایشگاهی که در گالری‌های تهران افتتاح شد

گروه هنرهای تجسمی: نگارخانه‌های تهران در روزهای آخر هفته‌ای که گذشت میزبان نمایش‌های تازه شدند. از این میان افتتاح چهار نمایشگاه را مرور می‌کنیم.

"مطلق" در موزه هنرهای معاصر

به گزارش بولتن نیوز، موزه‏‌ هنرهای معاصر در جدیدترین نمایشگاه خود شاهد نمایش مجموعه‎ای از آثار بیژن بصیری هنرمند ایرانی ساکن ایتالیا بود. بیژن بصیری از سال 1354 برای تحصیل هنر راهی ایتالیا شد و از آن زمان تاکنون در این کشور به فعالیت هنری مشغول است. او در مسیر هنری خود، بدون چشم‌پوشی از ریشه‌های فرهنگی و حساسیت شخصی، به آرامی و با آینده‌نگری، به خلق تفکری زاینده می‎پردازد که با تکیه بر شهودی شاعرانه و الهامات ناشی از رابطه عمیق وی با طبیعت و هنر، "گداخت اندیشه" نام می‎گیرد. تفکری که با ارائه بیانیه "گداخت اندیشه 1363" (که تا به امروز در حال تکمیل است) به اوج خود می‌رسد.

تندیس‌های بصیری همانند بناهای کهن یادبود، تداعی‌گر ماهیتی اثیری هستند، آینه‌های خورشیدی او کارکرد انعکاسی خود را از دست داده و در جهت بازتابش روشنایی درونی خود عمل می‌کنند و سنگ‌های آسمانی اصول نمادین جهان‌بینی او را در چشم‌اندازی روشن از ماهیت شهودی اندیشه‌ای پویا و برگرفته از الهامات شاعرانه را نمایان می‌کند. مارها و جانوران اما، آمیزشی از کیفیت ساختار ذهنی او و نمودی از دنیای حیوانی هستند. دنیایی که به واسطه همجواری با طبیعت، منش از دست رفته انسانی و خصایص دیرینه حیوانی را یادآور می‌شود، همچون قابلیت دگردیسی و نهایت یگانگی با طبیعت.

کوچه‌‏های ایران در گالری اُ

"کوچه‌ها" عنوانی است که بهزاد نژادقنبر برای نمایشگاهی از آثار ثمیلا امیر ابراهیمی، حمیدرضا امامی، مهدی چیت‌ساز و زهرا قراخانی انتخاب کرده است. عنوانی که نشان‌دهنده ماهیت این نمایشگاه گروهی است؛ نقاشی‎هایی از کوچه‎های مختلف به چهار شیوه و با چهار نگاه متفاوت. نقطه مشترک همه این کوچه‎ها اما جای خالی انسان در آنهاست. عابری از این کوچه‎های رنگارنگ نمی‏‌گذرد، اما این بدان معنا نیست که این کوچه‎ها از هر نوع نگاه انسانی بی‌بهره باشند، در این کوچه‏‌ها انسان همواره حاضر است دست کم به عنوان عابری تنها که ما کوچه را از نگاه او می‏‌بینیم. گذشته از این، نبودن عابران در این کوچه موجب شده است که در این نقاشی‌ها شاهد نگاهی فیگوراتیو به کوچه باشیم. کوچه‎هایی که خود به قالب شخصیت‎های درآمده‎اند که مقابل نقاش نشسته‌اند و درونیات تلخ و شیرین آنها در این پرتره‎ها بیان شده است. کوچه‏‌هایی که خیالات و خاطرات مخاطب و نقاش را به چالش کشیده و او را با خود همراه می‎کنند؛ کوچه‏‌هایی در شب، کوچه‏‌های زیر نور سوزان آفتاب، کوچه‏‌هایی که زیر نگاه شاهدی مجنون تاب برداشته‌اند و بیشتر به وهمی از یک کوچه شباهت دارند و برای همه مخاطبان آشنایند.

"سفید" در گالری زیرزمین دستان

گالری زیرزمین دستان از 12 تیرماه پذیرای آثار هنرمندان عرصه طراحی با عنوان "سفید" است. در این نمایشگاه گروهی هر 6 هنرمند که در خانه طراحی نیز فعال هستند، سعی دارند آنچه را که به صلح مرتبط است با توجه به دیدگاه خود و با استفاده از تکنیک طراحی و کاغذ، تبدیل به هنر کرده و آن را به مخاطب عرضه کنند. هنرمندان در این نمایشگاه برخلاف نمایشگاه قبلی که "سیبل سرخ" نام داشت و به موضوع جنگ از نگاه هنر می‌پرداختند این بار به صلح با زبانی غیر مستقیم پرداخته‌اند.

این نمایشگاه به همت فرهاد گاوزن که خود در عرصه طراحی سال‌هاست تحقیق و پژوهش می‌کند گردآوری شده است. در تمام آثار به نمایش درآمده در این گالری کاغذ سفید نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کند و در کنار سایر رنگ‌ها این سفید است که خودنمایی دارد. ابعاد این آثار بزرگ است و مخاطب در مقابل هر اثر به تفکر واداشته می‌شوند.

فرهاد گاوزن در استیتمنت این نمایشگاه آورده است: سفید برای من تداعی کننده کاغذ سفید است. سطحی که قابلیت تاثیرپذیری دارد؛ همچون پوست تن آدمی لطیف است. با هر ضربه‌ای کبود می‌شود و زود زخم بر می‌دارد. سفید بیشتر پذیرنده است تا دفع‌کننده و با آغوش سردش هر چیزی را در تن می‌گیرد. از این رو بستری مناسب است برای گسترش هر فکری. در شروع یک طراحی وقتی دست بر سطح هموار کاغذ می‌کشم، ناهمواری‌هایی بر تن شفافش احساس می‌کنم به پهنای پستی و بلندی زمین و با نوک انگشتانم لحظاتی از ترس حیات را لمس می‌کنم که باید بی‌درنگ شکار شوند. اینجا هر ردی که شکل می‌گیرد، زخمی است بر تن کاغذ. در آثار این نمایشگاه صورت‌های وسیعی در پهنه هوشیار کاغذ خلق شده‌اند اما سفیدی نهفته در این آثار ما را به چهره‌های بی نشان و جهان بی جان اطراف سوق می‌دهد و خود را فریاد می‌زند.

"صورت و دست‌های" شیرین اتحادیه

شیرین اتحادیه هنرمند نقاش، تابلوهای نقاشی رنگ روغن خود با محوریت صورت و دست زن‌ها را به‌نمایش گذاشته است. در این نمایشگاه 9 اثر از این هنرمند در ابعاد یک و نیم در یک و نیم متر به نمایش درآمده است. تابلوهایی که صورت و دست زنان در آنها حرف‌های بسیاری برای گفتن دارند.

اصولا می‌گویند اگر می‌خواهی منسجم باشی باید فکر و کلام و حرکتت یکی شود. افراد هنگام صحبت کردن برای رساندن مفهوم صحبت‌ها و احساسات‌شان از دست‌هایشان کمک می‌گیرند. این اتفاق ناخودآگاه حتما علتی دارد و بدون وجود دست‌ها، انگار انسان برای بیان خود چیزی کم دارد. شیرین اتحادیه این را دیده و حالا در آثارش به نمایش درآورده است. او پیش از این نیز روی سوژه‌ زن و دست‌ها تمرکز کرده‌ بود. او می‌گوید: کارهای این نمایشگاه از دل مجموعه "زنان خواننده سیاه‌پوست" بیرون آمده است. در آن مجموعه نیز صورت و دست زن‌ها عناصر اصلی و مهم بودند. آن زمان به این موضوع فکر می‌کردم که خواننده‌ها برای انسجام کارشان، در کنار اجزای صورت از دست‌های‌شان هم استفاده می‌کنند.

انتهای پیام/