اسرائيل در سایۀ بحران ها؛ از انزوای سیاسی تا بحران مشروعیت و جانشینی

گروه بین الملل، لیبرمن، وزیر خارجه رژیم صهیونیستی با اشاره به چالش پیش روی این رژیم در سال ۲۰۱۵، مهم‌ترین چالش اسرائیل در سال جاری را نه ایران بلکه اروپای غربی دانست.
 
به گزارش بولتن نیوز، درحالی که بسیاری از کشورهای اروپایی در سال گذشتۀ میلادی (2014) و به ویژه پس از کشتار وحشیانۀ رژیم کودک کش صهیونیستی در جنگ 51 روزۀ غزّه، ضمن بیان انتقاداتی بی سابقه از رویکرد غیرانسانی دولتمردان تل آویو، از یکسو فلسطین را به رسمیت شمارده و از دیگرسو و در بعضی موارد حتی استقلال و رسمیّت سیاسی و بین المللی اسرائیل را نیز سوال بردند و به نظر می رسد، اظهار نظر اخیر وزیر خارجۀ رژیم صهیونیستی و تاکید بر این که کشورهای اروپایی مهمترین چالش دیپلماتیک این رژیم غاصب را در سال جاری میلادی تشکیل می دهند، ناشی از چنین مسائلی است.


بر این اساس آنچنان که جروزالم پست نوشت: آویگدور لیبرمن در جلسه گردهمایی سفرای اسرائیل در اروپا با اعلام اینکه چالش پیش روی اسرائیل در سال 2015 نه «ایران» و «حماس» بلکه کشورهای «اروپای غربی» است، گفت: سوابق قارۀ اروپا در اجلاس‌های بین‌المللی این وضعیت دشوار را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

لیبرمن در ادامه گفت باید به این مسئله توجه شود که با توجه به نتایج نظرسنجی کشورهای اروپای مرکزی و شرقی به نسبت دیگر کشورهای این قاره احساس همدردی بیشتری با مشکلات اسرائیل دارند.

لیبرمن آلمان را که دارای رابطه‌ای 50 ساله با رژیم صهیونیستی است، یکی از تکیه‌گاه‌های اصلی ارتباط اسرائیل به قاره سبز معرفی کرد.

وی رفتار کشورهایی مانند سوئد و ایرلند نسبت به این رژیم را یادآور نگرش اروپا به چکسلواکی در سال 1938 دانست و دراین باره گفت: رفتار کشورهایی مانند سوئد و ایرلند رفتاری مشابه با توافق مونیخ در 1938 است، زمانی که اروپایی‌ها بزرگترین متحد خود را که چکسلواکی بود، رها کردند.

به اعتقاد لیبرمن همانند سال 1938 سیاست کشورهایی مانند سوئد و ایرلند بی‌اعتنایی به اسرائیل و توجیه علّت آن است.

وزیر خارجه رژیم صهیونیستی همچنین تاکید کرد به علت به رسمیت شناختن دولت فلسطین ازسوی سوئد در سفر ماه جاری وزیر خارجه این کشور به اراضی اشغالی با وی دیدار نخواهد کرد.

براساس گزارشی که خبرگزاری رویترز در مهرماه گذشته از استکهلم مخابره کرد، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 2012 میلادی به رسمیت شناخته شدن کشور مستقل فلسطین را به صورت بالفعل تاییدکرد ولی با این حال، اتحادیه اروپا و بیشتر کشورهای اروپایی هنوز به صورت رسمی این مطلب را تایید نکرده اند.
 
با این حال استفان لووین نخست وزیر سوئد در سخنرانی سالانه خود با اشاره به این که "مناقشه اسرائیل و فلسطین تنها براساس گفتگو و حقوق بین الملل حل و فصل می شود"، افزود: «سوئد، کشور فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت.»

به گزارش بولتن نیوز، لیبرمن با انتقاد از برخی بحث‌های مطرح شده در پارلمان‌های اروپایی از وزارت خارجه خواست تا لیست برخی از اظهارات ضداسرائیلی نماینده‌های اروپایی در سال گذشته را تهیه کند و با اعلام اینکه اروپا به اشتباه روابط دوجانبه با تل آویو را به موضوع فلسطین ربط داده است، گفت این مسئله به افزایش غیرمنتظره اعتقادات ضدیهود در اروپا منجر خواهدشد.

به هر تفسیر به نظر می رسد، اظهارات لیبرمن به نوعی آخرین تلاش های رژیم صهیونیستی برای جلوگیری از روند انزوای جهانی و از دست دادن متحدانش در سراسر دنیاست. این درحالی است که رژیم صهیونیستی در یک سال اخیر اصلی‌ترین متحد خود یعنی مصر را از دست داده و متحدان دیگرش نیز جایگاه متزلزلی پیدا کردند.

به نظر می رسد، محیط راهبردی رژیم صهیونیستی در سایه تغییرات جدید که از آن تحت عنوان بیداری اسلامی نام برده می‌شود، به مسئله پیچیده‌ای منجر شد که ذهن صهیونیست‌های همیشه نگران را مشوش‌تر کرد.

بر این اساس اوضاع بحرانی سوریه، امکان درگیری با حزب‌الله، وجود کشورهای حامی مقاومت، معادلات امنیتی سوریه را کاملا دگرگون کرد و تغییر در راهبردهای سیاست خارجی در دستور کار سیاستمداران اسرائیلی قرار گرفت. اما مهم ترین تاثیری که انقلاب‌های عربی بر رژیم صهیونیستی گذاشت تحرکات فلسطینی‌ها برای بازپس‌گیری سرزمین‌های اشغالی بود. سقوط رژیم مبارک در مصر و بازگشایی نسبی مرز رفح امید فراوانی در ملت فلسطین ایجاد کرد و آنها به راهکار مقاومت در مقابل سازش و همچنین تشکیل کشور مستقل فلسطین امیدوار شدند.

ازسوی دیگر عضویت فلسطین در سازمان ملل به عنوان عضو ناظر و بیداری افکار عمومی جهان نسبت به تجاوزات و جنایات رژیم صهیونیستی نسبت به فلسطینیان از دیگر عواملی بود که رژیم صهیونیستی را با چالش‌های عمده‌ای مواجه ساخت.

در داخل اسرائیل اگرچه این رژیم خود را غیرعربی و جدا از منطقه می‌دانست اما وقوع انقلاب‌ها باعث شد که مردم اسرائیل هم تحت تاثیر این تحولات اعتراضات گسترده‌ای را علیه سیاست‌های مقامات صهیونیستی برگزار کنند. اعتراضاتی که به شکلی به مراتب جدی تر در دیگر کشورهای اروپایی نیز ازسوی مردم علیه دولت ها و حکومت های مختلف اروپایی پیگیری شد و در این راستا سران کشورهای اروپایی برای قطع رابطه و تحریم رژیم صهیونیستی (به ویژه پس از جنگ 51 روزه) به شدت تحت فشار قرار گرفتند و این فشار در برخی موارد منجر به عقب نشینی رسمی دولت های اروپایی از مواضع سیاسی دوستانۀ شان با رژیم صهیونیستی گردید.


در این راستا بخشنامه اتحادیه اروپا دربارۀ تحریم اسرائیل که نمونه ای از همین عقب نشینی ها بود، تیر خلاص را بر پیکر رژیم تل‌آویو وارد کرد و سردمداران این رژیم برای نجات خود به تکاپو افتادند.

تصمیم جدید اتحادیه اروپا در تحریم شهرک‌سازی‌های رژیم صهیونیستی هرچند با تاخیری چند ساله صورت گرفت اما در جای خود اقدامی سازنده و رو به جلو ارزیابی می‌شود، چراکه رژیم صهیونیستی از زمان شکل‌گیری‌اش تاکنون با اقدامات بازدارنده و مخالفت‌های مجامع بین‌المللی روبه‌رو نبوده و سکوت و انفعال جامعه جهانی به ویژه قدرت‌های بزرگ این رژیم متجاوز را جسورتر کرده است. و قطعنامه‌های بین‌المللی نیز چون الزام‌آور نیستند باعث نشده در رفتارهای ضدانسانی خود تجدیدنظر کند.

اتحادیه اروپا گرچه به اندازه ایالات متحده آمریکا از رژیم صهیونیستی حمایت نمی‌کند اما تاکنون تحرک جدی در مخالفت با رویه‌های ضدبشری این رژیم از خود نشان نداده است.

اتحادیه اروپا با این تصمیم دوگام مهم به جلو برداشت، در گام نخست این اتحادیه مناطق اشغال شده توسط رژیم صهیونیستی ازجمله کرانه باختری رود اردن و شرق بیت‌المقدس و نیز بلندی‌های جولان را جزئی از رژیم صهیونیستی محسوب نکرد و در گام بعدی، شهرک‌های صهیونیست‌نشین در مناطق اشغالی را تحریم کرد که به نظر می رسد هردوی این سیاست ها در راستای افشای ماهیت جعلی رژیم صهیونیستی و نپذیرفتن اسرائیل به عنوان دولت ازسوی کشورهای اروپایی انجام شد که همگی منجر به مواجهۀ جدی دولت اسرائیل با بحران مشروعیت آن هم پس از 65 سال گردید.


طبق مقررات جدید اتحادیه اروپا، 28کشور عضو این اتحادیه از پشتیبانی مالی، همکاری، کمک هزینه‌های تحصیلی، کمک‌های مالی پژوهشی و یا اعطای جوایز به موسسات و شرکت‌هایی که در کرانه باختری و شرق بیت‌المقدس فعالیت می‌کنند منع شده‌اند.

اتحادیه اروپا همچنین تاکید کرده است اگر قراردادی بین کشورهای عضو اتحادیه اروپا با اسرائیل منعقد شود باید در آن قید شده باشد که کرانه باختری و شرق بیت‌المقدس بخشی از اسرائیل نیستند به همین دلیل در شمول مفاد آن قراردادها قرار نمی‌گیرند.

این بخشنامه به رغم تلاش‌های سرسختانه بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی و شیمون پرز، رئیس رژیم صهیونیستی منتشر شد.

هرچند مفاد این بخشنامه تا قبل از اول ژانویه سال 2014 اجرا شد اما نشان می‌داد که اتحادیه شهرک‌سازی‌های اسرائیل را غیرقانونی می‌داند و حاکمیت اسرائیل بر شهرک‌های جدید را به رسمیت نمی‌شناسد. همچنین تحریم‌های اتخاذشده ازسوی اتحادیه اروپا علیه کالاهای تولیدی شهرک‌های صهیونیستی از مدت‌ها قبل به مرحله اجرا درآمده است.

اتحادیه اروپا اعلام کرده تصمیم این اتحادیه ارتباطی به مذاکرات سازش میان فلسطینی‌ها و صهیونیست‌ها ندارد بلکه این تصمیم از مدت‌ها قبل اتخاذ شده و مربوط به ساخت‌وسازهای غیرقانونی این رژیم است. رژیم صهیونیستی طی سال‌های اخیر بی‌توجه به همه قوانین بین‌المللی و برخی هشدارها، در این مناطق به ویژه در کرانه باختری رود اردن و شرق بیت‌المقدس اقدام به ساخت شهرک‌هایی برای اسکان صهیونیست‌هایی کرده که از مناطق دیگر جهان به آنجا مهاجرت می‌کنند.

با این همه لیبرمن همچنان سعی دارد با حفظ اعتماد به نفسی کاذب، چهرۀ سیاسی کشورش را سرحال نشان دهد و در این راستا، عبارت کلیدی در دیپلماسی سال 2015 این رژیم را «ابتکار اسرائیلی» نامید با این همه، شاید این اقدامات به ظاهر شجاعانه نیز به جای آن که در راستای بهبود وضعیت سیاسی بین المللی رژیم صهیونیستی انجام گیرد، بیشتر مصرف داخلی و تبلیغاتی داشته و به نظر می رسد، این رویکرد سخن ورانۀ لیبرمن در آستانه انتخابات، بیشتر به این دلیل صورت گرفته که او قصد دارد از این حربه علیه بنیامین نتانیاهو استفاده کرده و با انتقاد از عدم ارائه راه‌حل در موضوعات دیپلماتیک ازسوی حاکمیت، خود را حامی واقعی مردم اسرائیل جلوه داده و برای خود در انتخابات پیش رو رای بخرد.

بر این اساس به نظر می رسد، فارغ از بحران مشروعیت که گریبان گیر تمامی نظام حکموتی در تل آویو گردیده، این کشور حتی با بحران جانشینی نیز روبروست.

به هر تفسیر عوامل شکست و ناکامی رژیم صهیونیستی و منزوی شدن این رژیم هر روز بیش از روزهای گذشته مشهود می شود و این رژیم را در سراشیبی سقوط و فروپاشی قرار می دهد. به ویژه اینکه این تصمیم اتحادیه اروپا پس از وقوع انقلاب‌های عربی و سقوط رژیم‌های دیکتاتور و حامی صهیونیست‌ها موجی از شادمانی در میان فلسطینی‌ها ایجادکرده و این مهم به منزله پیروزی دیگری برای ملت فلسطین ارزیابی می شود.