امروز قدرت فوتبال جهان در دستان کیست؟

ویژه نامۀ جام جهانی 2014، سه هفته گذشته، خود یک روایت منسجم بود از موج فوتبال و هیجان، چیزی که برگزار کنندگان آن زمانی که مسابقات را به برزیل واگذار کرد، حدس می زدند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از بی.بی.سی اسپورت حتی تیم های راه یافته به مرحله یک هشتم نهایی به گونه ای در تعادل هستند که لذت هر فوتبال دوست مشکل پسندی را به همراه دارد. چهارتیم از قاره آمریکا و یک کوارتت(چهارگانه) از اروپا که همگی آن ها صدرنشینان مرحله گروهی بوده اند.

سرنوشت این جام جهانی روز یکشنبه، در «ماراکانا» در ریو دو ژانیرو،  مشخص خواهد شد. حضور این هشت تیم در یک چهارم نهایی نشانی از توازن قدرت نهفته بین دو قاره است.

هفت جام جهانی در قاره آمریکا برگزارشده و یک برندۀ اروپایی داشته است. ازسوی دیگر، برزیل تنها کشوری از آمریکاست که در خاک اروپا - زمانی که آنها 5-2 در فینال 56 در برابر سوئد میزبان به پیروزی رسیدند – قهرمان شده است.

بنابراین برای لوئیس ون گال مربی تیم هلند، دیدیه دشام مربی فرانسه، یوآخیم لو مربی آلمان و مارک ویلموتز مربی بلژیک، فرصتی برای ساختن تاریخ برای کشورهای خود و اعمال سلطه اروپا وجود دارد.

برای امثال لوئیز فیلیپه اسکولاری، تلاش برای کسب دومین جام جهانی خود با برزیل و الخاندرو سابلا از آرژانتین، به طور خاص، می باشد؛ یک بار دیگر شانس برای فرستادن اروپایی ها به خانه با دست خالی وجود دارد.

وقتی آرژانتین، برزیل، پاراگوئه و اروگوئه چهارسال پیش به جمع هشت تیم نهایی در آفریقای جنوبی راه یافتند، حضور این نمایندگان قاره آمریکا از 44 سال قبل و از جام جهانی مکزیک بسیار پُررنگ بوده است.

این تعداد نشان دهندۀ تجدیدحیات و پیشرفت آن ها پس از سال های 1990 و 1994 زمانی که تنها یک کشور از این قاره به جمع هشت تیم رسید؛ هرچند برزیل در ایالات متحده(1994) ادعاکردند که اهمیت به دست آوردن این غنیمت(جام)، پیروزی برابر ایتالیا و در ضربات پنالتی است.

این دوران، زمانی بود که "دیه گو مارادونا" در آرژانتین به شدت رو به افول بود، اگرچه آنها در فینال 90 ایتالیا برابر آلمان غربی شکست خوردند، اما نشان دادند هنوز هم می تواند یک تیم زیرک و موثر در جام جهانی باشند.

آیا این ارقام نشان دهنده یک تغییر پایدار در توازن قدرت به سمت تیم های آمریکایی است؟ و یا این تنها تاثیر آب و هوا و شرایط جغرافیایی در برزیل است؟

"لو" مربی تیم آلمان معتقد است برگزاری مسابقات در امریکای جنوبی فرصت ویژه برای کسانی است که در آنجا متولد شده اند. او از آمادگی تیمش برابر فرانسه برای یک چهارم نهایی صحبت کرد، همچنین گفت: " آمریکای جنوبی و مرکزی ها - آرژانتین، کلمبیا، برزیل، مکزیک، کاستاریکا - نشان داده اند که در قاره شان می خواهند کلاس فوتبال خود را به نمایش بگذارند.

"آنها می خواهند نشان دهد که در تمام جهان، اینجا جایی است که ما در آن فوتبال بازی می کنیم؛ این قاره ما است و ما هر آنچه لازم باشد برای راضی کردن طرفدارانمان و کشورمان انجام می دهیم.

"اصلا جای تعجب نیست که این تیم ها بسیار قوی هستند. آنها در خانه و در قاره شان هستند و شما می توانید آنرا احساس می کنید."

هجوم بازیکنان آمریکای جنوبی به اروپا در اوایل دهه 90 ، پرورش و آشنایی آنها با سبک های اروپایی فوتبال، در جام جهانی به آنها کمک می کند.

وی به سه ستاره از ابتدای مسابقات تا کنون - نیمار از برزیل، لیونل مسی از آرژانتین و جیمز رودریگز در حال ظهور از کلمبیا – اشاره کرد.

"تیم ویکری" نویسنده فوتبالی در امریکای جنوبی همچنین معتقد است: این قاره از تغییر در روند صلاحیت بهره برده است. "شکی نیست که از زمان تغییر شکل و تعداد تیم ها در مسابقات جام جهانی در سال 1996، کشورهای امریکای جنوبی پیشرفت های چشمگیری داشته اند.

بازی های رقابتی به طور منظم و درآمد تضمین شده، به آنها اجازه داده است تا مربیان خوب تعیین کنند.

"کشورهای آمریکای جنوبی متوجه شدند که جهانی شدن بازیکنانشان و انتقال آنها به اروپا در سنین جوانی در طولانی مدت، موفقیت تیم های ملی را تضمین می کند."

یکی از ویژگی های این جام جهانی سرعت بالای فوتبال بویژه بین تیم های آمریکای جنوبی، مرکزی و شمالی است؛

البته تیم های آفریقایی مانند نیجریه و الجزایر هم تلاش بیش از حدی از خود نشان دادند.

"وحید هالیل هادزیچ" مربی تیم الجزایر، معتقد است که خواسته های لیگ های اروپایی نیز با توجه به موفقیت های فوتبال قاره آمریکا در این جام صورت می پذیرد.

"افتضاحات برخی از تیم های اروپایی مانند ایتالیا، اسپانیا و یا حتی انگلستان از دیگر اتفاقات جام بود. البته با توجه به این واقعیت که آنها خسته بودند می توان ابراز داشت که جای تعجب نیست؛ چراکه برخی از کشور ها، دارای لیگ ملی دشواری هستند و با تعداد زیادی از مسابقات اشباع می شوند."

"چند روز استراحت برای آنها کافی نمی بود؛ بسیاری از آنها دارای خستگی فیزیکی بلکه روحی ​​و روانی بودند. همچنین فقدان انگیزه در برخی از تیم های اروپایی مشهود بود."

این مسئله به ویژه در تیم اسپانیا، که انتظار می رفت تا از عنوان قهرمانی خود دفاع کنند، به چشم می خورد. "هیچ تلاشی برای این امر در این تیم وجود نداشت."

"آنها موفق به کسب همه چیز در دهه گذشته شدند و من فکر می کنم، آنها تمایلی به مبارزه بیشتر نداشتند."

یکی از عواملی که تأثیر قابل توجهی در بازی های این جام گذاشته بود، گرمای قاره آمریکا، به ویژه درجه حرارت شدید در دو مسابقه تیم مکزیک بود.

"کریس وادل" بازیکن سابق انگلستان گفت: "من فکر می کنم با علوم ورزشی مدرن و تکنیک های آماده سازی، حضور بازیکنان در آب و هوای گرم یک مزیت برای آنهاست."

"من در مکزیک در سال 1986 بازی کردم که واقعا سخت بود. ما در ارتفاع بالا و دمای 35 تا 40 درجه بازی کردیم."

"در حال حاضر، در دوران مدرن، متخصصین تغذیه، دانشمندان ورزشی و همه کسانی که به شما در مورد اینکه چگونه می توانید بیشترین استفاده را از بدن خود ببرید مشاوره می دهند.

جام جهانی در برزیل، فرصت فوق العاده ای برای مبارزه مستقیم بر سر برتری بین اروپا و آمریکا است.