رفلوشن فتنه‌گران چطور خواهان قلب واقعیت بود

گروه سیاسی - تغلب در برابر تقلب. عبارتی که رهبر انقلاب در 14 خرداد امسال، آنرا در برابر رمز پیشروی فتنه‌گران سال 88 قرار داد. اما چه مفهومی در دل این عبارت قرار دارد که می‌تواند از چهره‌ی حقیقی یورش آورندگان بر خواست جمهوریت پرده بردارد؟

به گزارش بولتن نیوز، عبارت تغلب که توسط رهبر انقلاب برای توصیف رفتار فتنه‌گران استعمال شد، ریشه در کلمه‌ی غلبه یا همان زور و فشار دارد. به مراد دیگر، بر اساس تحلیل معظم له، آنهایی که غائله‌ی 88 را ایجاد کردند، در ظاهر شعار این را می‌دادند که نتایج انتخابات به اسم کسی قلب، برعکس یا جابجا شده است که برخلاف رأی مردم است. اما آنها در اصل با کشاندن عده‌ای از مردم به خیابان‌ها و تفکیک برخی از مسئولین و شخصیت‌های نظام، سعی بر این داشتند که به نظام فشار وارد کنند تا خواست بی‌اساس آنها را بپذیرد.

اما برای درک منظور رهبر انقلاب در استفاده از واژه‌ی تغلب و نوع کارکرد آن در فتنه‌ی 88 باید نظریه‌ی "رفلوشن" را دانست. نظریه‌ای که سعید حجاریان به عنوان یکی از تئوری‌پردازان اصلاحات و از وابستگان نزدیک به فتنه‌گران، رسما اعلام کرد که باید آنرا بکار ببریم تا بتوانیم خواسته‌های مان را عملی کنیم.

"رفلوشن" که کلمه‌ای ترکیبی از دو واژه‌ی "رفرمیشن" یعنی انقلاب و "رولوشن" یعنی اصلاحات است، سعی بر این دارد تا رفتار گروه‌های فشاری را توصیف کند که از یکسو، اصلاحات عادی و رایج درون نظام، توانایی برآورده کردن خواسته‌های آنها را ندارد و از سوی دیگر، شرایط کشور، جامعه و سطح پتانسیل آنها به ایشان اجازه نمی‌دهد که در سودای انقلاب باشند.

در نتیجه، این عده سعی می‌کنند تا با تفکیک برخی از چهره‌های سیاسی نظام که عمدتا از عناصر ناهمگن با قدرت سیاسی موجود هستند، به نوعی شکاف نخبگان سیاسی را ایجاد کرده و دنبال چرخش نخبگان سریع و با تغییر کیفی 180 درجه‌ای باشند. آنچه این خواست آنها را همراهی می‌کند، اغتشاشات عده‌ای از مردم است که در ظاهر، پایگاه اجتماعی آنها محسوب می‌شوند.

رفلوشن یا همان "چانه‌زنی در بالا، فشار از پایین" ایده‌ایست که پیگری خواست‌های سیاسی را ذاتا از طریق فشار و زور و تهدید دنبال می‌کند. چون چانه‌زنی نخبگان سیاسی وابسته به تغییرطلبان با قدرت سیاسی حاکم، تنها در شرایطی شدنی‌ست که فشارهای اجتماعی حاصل از اغتشاشات ساختگی بر مسئولین کشور وارد شود. در غیر این صورت، مذاکرات آنها هیچ پشتوانه‌ی قابل اتکایی نخواهد داشت.

و مگر در فتنه‌ی 88 اتفاقی غیر از این رخ داد؟ آیا غیر از این بود که فتنه‌گران با فریب عده‌ای از مسئولین و شخصیت‌های کشور (که البته آنها خودشان به اندازه‌ی کافی زمینه‌ی این همراهی را داشتند) و همچنین برانگیختن احساسات بخشی از مردم، دنبال این بودند که خواست جمهور ملت را با زورگویی‌های خود تغییر دهند و آنچه خودشان درست می‌دانستند (که مبتنی بر منافع قبیله‌ای‌شان بود) را بر مردم حاکم کنند؟

شاید تا چند سال پیش که غبار فتنه برپا بود، درک واقعیت رفتار فتنه‌گران سخت می‌نمود. اما هرچه از محیط فتنه بیرون می‌آییم، حقایق فتنه بیشتر از پیش برملا می‌شود. نکته اینجاست که نباید مسیر انتقال این حقایق به سمت مردم دچار اختلال و کندی شود. نباید ظلم بزرگ فتنه‌گران فراموش شود و نباید خواست‌های مبتنی بر زور آنها را تاریخ فراموش کند.