حضور دستگیرشده‌ی فتنه‌ی۸۸ در هیأت داوران جشنواره فیلم برلین/ چرا بعضی‌ها فکر می‌کنند همه‌ی مدیران احمدی‌نژاد، اَخ هستند؟/ منتقد کتاب در ابتدا باید معنی نقد را بلد باشد/ ای‌کاش باورهای علیرضا قربانی در بین سایر هنرمندان رواج داشت

گروه فرهنگ و هنر بولتن نیوز

حضور دستگیرشده‌ی فتنه‌ی ۸۸ در هیأت داوران جشنواره فیلم برلین

«میترا فراهانی» فیلمساز دستگیرشده در جریان فتنه‌ی۸۸ و کارگردان فیلم هم‌جنس‌گرایانه، به عنوان یکی از اعضای هیأت داوران جشنواره‌ی برلین معرفی شد. «میترا فراهانی» سال1354 درتهران متولد شد. او سال 1376 مدرک کارشناسی گرافیک خود را از دانشگاه آزاد دریافت کرد و در سال 1378 به فرانسه رفت. وی 10 سال بعد همزمان با فتنه‌های سال۸۸ وارد ایران شد ولی بلافاصله دستگیر و به زندان اوین منتقل شد و کمی بعد آزادشد. پیش از این در سال1388 درجریان فتنه‌88 و محکومیت «جعفر پناهی» به ساخت فیلم‌ ضدنظام و تهییج جریانات آشوبگرانه، رئیس جشنواره‌ی فیلم برلین شخصاً طی نامه‌ای از این فیلمساز ایرانی خواست تا در شصتمین سال تولدجشنواره، به عنوان میهمان ویژه حضور یابد.

ذرّه‌‌بین فرهنگی: به نظر می‌رسد بعد از چندین اتفاق مشخص مثل آرگوی اسکار، اثبات این نکته که بسیاری از جشنواره‌های هنری خارجی در مواجه با جمهوری اسلامی ایران دارای رویکرد مقابله‌گرانه هستند، چندان ضروری نباشد. و البته تحلیل این رویکرد نیز از بس تکرار شده که لازم به ذکر مجدد نیست. اما نکته‌ی جالب در این میان آن است که هنوز هم که هنوز است برخی به این جشنواره‌ها دل بسته و ذات سیاسی آنها را منکر می‌شوند.

چرا بعضی‌ها فکر می‌کنند همه‌ی مدیران احمدی‌نژاد، اَخ هستند؟

ایسنا: وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی طی حکمی علی شجاعی صائین را به سمت مدیرکل دفتر توسعه‌ی کتاب و کتاب‌خوانی منصوب کرد. به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در متن حکم علی جنتی آمده است: «نظر به سوابق علمی، فرهنگی و تجربیات اجرایی جناب‌عالی بنا به پیشنهاد معاونت محترم امور فرهنگی، به موجب این حکم به سمت مدیرکل دفتر توسعه‌ی کتاب و کتاب‌خوانی منصوب می‌شوید. امید می‌رود با استعانت از خداوند متعال و بهره‌گیری از شخصیت‌های فرهیخته و صاحب‌نظر در جهت برنامه‌ریزی برای تولید، توسعه و ترویج آثار مکتوب، گسترش فرهنگ مطالعه و پژوهش و ترویج کتاب و کتاب‌خوانی با هدف رشد و ارتقای سطح معرفت، دانش و فرهنگ اسلامی موفق و مؤید باشید.»

ذرّه‌بین فرهنگی: علی شجاعی صائین، یکی از مدیران فرهنگی دولت احمدی‌نژاد است. خبر روی کار آمدن وی در دفتر کتاب وزارت ارشاد، باعث انتقادهای بسیاری از سوی اصلاح‌طلبان شد. البته در پی همه‌ی این انتقادها چیز خاصی نیست جز اینکه وی در زمان احمدی‌نژاد مدیر بوده و حالا نباید در این جایگاه قرار بگیرد. واقعا معلوم نیست چرا برخی هنوز فکر می‌کنند مدیران دولت احمدی‌نژاد نباید هیچ مسئولیتی داشته باشند؟ اگر با تغییر هر دولتی بخواهد چنین اتفاقی بیافتد، دیگر کسی برای انجام کار باقی نمی‌ماند.

منتقد کتاب در ابتدا باید معنی نقد را بلد باشد

مهر: در جشنواره‌ی نقدکتاب مطرح شد: شباهت‌های منتقد و بازپرس. بعضی منتقدان کتاب انگار از مولفان طلبکارند. علی موسوی گرمارودی معتقد است، منتقد یک کتاب مثل بازپرس همیشه بعد از دعوا سرمی‌رسد. همچنین مهدی محقق باتاکید بر این که نباید کتاب را با چشم خشم نقد کرد، گفت: متاسفانه کار به جایی رسیده که منتقد یک کتاب، خودش را از مولف طلبکار می‌داند.

ذرّه‌بین فرهنگی: به نظر می‌رسد بحث نقد کتاب موضوعی‌ست که در پاره‌ای مواقع بدون تخصص لازم صورت می‌پذیرد. زیرا در ابتدا لازم است منتقد بداند که کار نقد چیست؟ معیارش برای نقد کدام است؟ آیا با نیت اصلاح و بهتر شدن اثر و نگارنده دست به نقد می‌زند یا نقد او معطوف به نفی است؟ بدیل‌های او برای انتقاداتی که انجام می‌دهد چیست؟ و از همه مهمتر اینکه چه کارهایی در نقد جایگاه ندارد؟

ای‌کاش باورهای علیرضا قربانی در بین سایر هنرمندان رواج داشت

مهر: علیرضا قربانی، خواننده‌ی معروف و محبوب ایرانی در مصاحبه‌ای با خبرگزاری مهر گفت: کار هنرمند نقد سیاسی صریح‌اللهجه نیست. عرف جامعه اجازه تولید هر محتوای موسیقایی را نمی‌دهد.

ذرّه‌بین فرهنگی: در این مصاحبه، علیرضا قربانی صحبت‌های جالبی کرده که دو مورد از آن ها بسیار مهم است. اولی در مورد پرداخت هنری به سیاست است و این که نباید به این مقوله در هنر به طورمستقیم بپردازد. نکته‌ای که متأسفانه همچنان در نزد برخی از هنرمندان بلدی آن را نمی‌بینیم. مثالش همین سریال«خواب بلند» که بیشتر شبیه به بیانیه‌ی سیاسی‌ست تا سریال هنری و دیگری که نقل محافل هنری این چند روز است، بحث فیلترینگ و ممیزی‌ست. این که هنرمندی بپذیرد عرف‌های جامعه را رعایت کند، بسیاری از مسائل حاشیه‌ای مربوط به ممیزی را حل می‌کند. اما متأسفانه برخی از شبه هنرمندان، یا اعتقادی به عرف‌های رایج درجامعه ندارند و یا تلقی اشتباه خود را به جای واقعیت موجود در عرف جامعه جایگزین می‌کنند که نهایتاً دستگاه نظارتی را مجبور به اعمال قانون می‌کند.