حزب‌اللهی نیست آن کسی که از همین ابتدا با دولت جدید بد اخلاقی می‌کند

سیدمجتبی نعیمی

گروه سیاسی ـ سیدمجتبی نعیمی: روزی از روزهای حکومت امام علی(ع) مالک اشتر در کوفه گذر می‌کرد. مردی که او را نمی‌شناخت، از سر اتفاق تنه‌اش به تنه‌ی او خورد و شروع به فحاشی کرد. مالک فقط به مرد نگاه می‌کرد. مردم کوفه فکر کردند که مالک شدید‌ترین برخورد را با او انجام خواهد داد. اما مالک هیچ نگفت و رفت. مردمی که ناظر ماجرا بودند به مرد گفتند: چه نشسته‌ای که این همه فحش را نثار مالک، فرمانده سپاه امیرالمومنین کرده‌ای و بعید نیست که او رفته باشد تا با چند سرباز برگردد و بلایی بر سرت نازل کند. مرد هراسان شد و در پی مالک رفت. اما از آنچه دید تعجب کرد. چون مالک بجای لشکرکشی، به مسجد رفته بود و بعد از نماز، از خدا عاجزانه تقاضا می‌کرد که مرد فحاش را اصلاح کند.

این درست که از همان روز اول دور دوم انتخابات ریاست جمهوری نهم، شروع به تخریب ناجوانمردانه‌ی دکتر احمدی‌نژاد – به عنوان نماینده‌ی گفتمان انقلاب اسلامی – کرده و هر چیزی که در دهان‌شان می‌آمد، نثار دولت می‌کردند و از دیوارکشی در وسط پیاده‌روها تا تغییر اسم سمند به ذوالجناح را به او نسبت دادند. این درست که در طول هشت سال – و بماند چهار سال آخرش که به اندازه‌ی چهل سال عمق داشت – آتش‌مهمات فحاشی‌های‌شان خاموشی نداشت. و این درست که در طول رقابت‌های انتخاباتی امسال، نامزدهای گفتمان انقلاب اسلامی و مقاومت را تبدیل به سیبل بد دهانی‌های‌شان کردند. اما آیا همه‌ی این رفتارها دلیل می‌شود که هنوز دو-سه روز از طول عمر دولت یازدهم نگذشته، با آن و بدنه‌ی اجتماعی‌اش مثل آنها برخورد کنیم؟

سوال مهمی که این وسط وجود دارد آن است که وجه تمایز بچه حزب‌اللهی‌های حامی گفتمان انقلاب اسلامی با سایر گروه‌های اجتماعی چیست؟ اصلا قرار است جامعه و دولت مدنظر ایشان به کدام سو برود که با جامعه و دولت لیبرال‌ها متفاوت است؟ آیا غیر از این است که یکی از این وجوه تمایز اساسی، رعایت نهایت حد اخلاق اسلامی‌ست؟ و کجای این اخلاق اسلامی به ما مجوز می‌دهد که جواب بدی را با بدی بدهیم؟ مثلا کجای این اخلاق اسلامی به ما اجازه می‌دهد جواب تخریب کابینه‌ی دولت‌های نهم و دهم را با عکس‌العمل‌هایی مثل مدرسه‌ی پدر بزرگ‌ها و زنده شدن خاطرات دهه‌ی شصتی‌ها بدهیم؟

اصلا این هم به کنار. بالاخره کی و چه روزی قرار است این همه الگوبرداری‌هایی که بچه حزب‌اللهی‌ها از بزرگان دین و انقلاب کرده‌اند، چهره‌ی عملی به خود ببیند؟ تا ما هم پیش خودمان و خدای‌مان بگوییم که در یکی از میدان‌های تکلیف دینی-سیاسی‌مان، طبق رویه‌ی الگوهای‌مان عمل کردیم. بالاخره کی قرار است در تاریخ جمهوری اسلامی، یک دوره‌ی طلایی رعایت اخلاق از سوی بدنه‌ی اجتماعی جدا مانده از ساخت قدرت شکل بگیرد و چرا این شکل گیری نباید توسط بچه حزب‌اللهی‌های حامی گفتمان انقلاب اسلامی و مقاومت باشد؟

راستش را بخواهید آدم دلش می‌سوزد وقتی می‌بیند که رفتار منطقی این طیف در پذیرش نتایج انتخابات – در برابر رفتار دیکتاتورمآبانه و غیرقانونی طیف مقابل در سال 88 – تنها قرار است چند روز ادامه داشته باشد. و واقعا چرا کسانی که به ظاهر در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم شکست خورده اما کاملا قانونی و اخلاقی رفتار کردند، مصادیق آن رفتارهای زیبا و بجا را در شرایط فعلی تکرار نمی‌کنند؟ چرا بخشی از بدنه‌ی اجتماعی نامزدهایی که فردای رأی نیاوردن‌شان به دیدار نامزد پیروز رفتند، این روزهای تعیین کابینه، بجای مطالبه کردن نقاط مثبت دولت‌های قبلی و مقایسه‌ی توانمندی وزرای پیشنهادی با آن ویژگی‌ها، دست بر روی مسائل دسته چندم و فرعی گذاشته و یا بجای اینکه مهلت ندادن و چوب لای چرخ دولت‌های نهم و دهم قرار دادن را با صبر انقلابی پاسخ بدهند، روز شمار گذاشته‌اند که کی صد روز اول دولت یازدهم تمام می‌شود تا اگر کاری پیش نبرد، حالش را بگیرند؟

این سوالات و تعیین تکلیف کردن این شرایط آنچنان مهم به نظر می‌رسد که گویی بی‌پاسخ قرار دادن‌شان، نوعی معطل کردن هویت بدنه‌ی اجتماعی گفتمان انقلاب اسلامی و مقاومت است. چون تغییر زمین تمایز این گفتمان با سایر گفتمان‌های موجود در کشور – از زمین اخلاق مداری به هر زمین دیگری – این ذهنیت را ایجاد می‌کند که تفاوت‌های موجود، همه از سر قبیله‌گرایی‌ست و منفعت بیشتر ولاغیر.

لینک کپی شد

گزارش خطا