فرهنگ سیاسی مردم در ایران، با رویکرد تحزب گرایی و احترام به چند صدایی به دلیل ساخت و بافت جامعه ایرانی اساسا مخالفت جدی داشت؛ به تعبیر استادی در ایران ما جمع می شویم اما جمعیت نمی شویم! یعنی این که حاضر به فعالیت گروهی در مسیر مشخص نیستیم.