همین جا اعلام میکنم این آخرین نامه ای است که به مسوولین جمهوری اسلامی ایران برای روشن شدن سرنوشت برادرم می نویسم واگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی آین آخرین نامه را هم به شما نمی نوشتم اما بعد از این نامه سکوت خواهم کرد و با لب خاموش سخن خواهم گفت. می خواهم گم کنم خود را به خلوت های خاموشی.