این دانش آموزان در روستای خود تنها حق دارند دوره ابتدایی را طی کنند و پس از آن به علت نبود مدرسه راهنمایی مجبورند به جای قلم های نیمه تمام، چوب چوپانی را به دست گرفته و آرزوهای دور و دراز تحصیل را کنار میز و نیمکت های رنگ و رورفته برای همیشه جا بگذارند.